THE FUNCTION OF EDUCATIONAL UNIONS IN PREPARING TRAINING PROGRAM

Yıl 2021, Sayı: 59, 254 - 278, 12.08.2021

Mustafa Gül , Hüseyin Öztürk

Öz

The overall purpose of this study is to reveal
the education unions’ current role in the preparation of the training programs,
their point of view on the current educational programs, and the role of them
while preparing educational schedules.  It is a qualitative study based on
the phenomenology pattern and the data are collected through interview and
document analysis. The working group consists of the 7 Vice Chairpersons
responsible for the educational programs of the four educational unions with
the highest number of members, and the documents containing the opinions,
suggestions and expectations of them. With these data, it is concluded that
none of the interviewed educational unions are invited to the process of
preparing  educational  programs, they are just formally called 
to the national educational councils and their opinions on the target subjects
are mostly ignored. It is understood that conclusion that they want to be
active in the process of trade unions' training programs. The Educational
Unions  have attributed their positive views on the current training
programs  to the fact that educational programs are scientific,
student-centered, positivist and progressive. The ones, which have negative
point of view on the current educational programs, have attributed their
opinions to the fact that training programs are prepared mostly with political
objectives, and are not   national enough and they do not have a
national characteristics.To them, they try to preserve status quo and 
have an imitation of  western structure.They are composed of  a
prototype of a uniformist man and cannot follow the age and  wear out the students with unnecessary and
intensive information. They remove from the basic aims of national education
and  have a higher political content. They criticize the current education
schedules because of the fact that they are beyond the student levels. 

Anahtar Kelimeler

Educational Schedule, Union

EĞİTİM PROGRAMLARININ HAZIRLANMASINDA EĞİTİM SENDİKALARININ İŞLEVİNE İLİŞKİN SENDİKALARIN GÖRÜŞLERİNİN İNCELENMESİ

Öz

Bu araştırmanın genel amacı; eğitim sendikalarının
eğitim programlarının hazırlanma sürecindeki mevcut işlevini, sendikaların
mevcut eğitim programlarına bakışlarını ortaya çıkarmaktır. Çalışma fenomonoloji (olgu bilim) desenine dayalı
nitel bir çalışma olup veriler görüşme ve doküman analizi yoluyla toplanmıştır.
Araştırmanın çalışma grubunu, en çok üyeye sahip 4 sendikanın eğitim
programlarından sorumlu 7 Genel Başkan Yardımcıları ve bu 4 sendikanın eğitim
programlarına yönelik görüş, öneri ve beklentilerini içeren dokümanları
oluşturur. Elde edilen veriler
ışığında; görüşülen sendikaların tamamının eğitim programları hazırlık
süreçlerine davet edilmedikleri, sadece milli eğitim şuralarına usulen
çağrıldıkları ve görüşlerinin çoğunlukla dikkate alınmadığı sonucuna
ulaşılmıştır. Sendikaların eğitim programları hazırlık süreçlerine katılmak
istedikleri sonucuna ulaşılmıştır. Mevcut eğitim programlarına yönelik
olumlu görüşlere sahip sendikalar bu görüşlerini eğitim programlarının
bilimsel, öğrenci merkezli, pozitivist, ilerlemeci olmasına bağlamışlardır.
Mevcut eğitim programlarına yönelik olumsuz görüşlere sahip sendikalar ise bu
görüşlerini; eğitim programlarının siyasi hedefler doğrultusunda hazırlanmış
olması, yerli ve milli özellikleri yeterince taşımaması, statükoyu koruma
reflekslerini taşıması, batı taklitçisi bir yapısının olması, tek tipçi insan
prototipi oluşturuyor olması, çağın gerisinde kalması, gereksiz ve yoğun
bilgilerle öğrenciyi yorması, milli eğitimin temel amaçlarından uzaklaştırması,
siyasi içerikler taşıması, öğrenci seviyelerinin üzerinde olmasına
bağlamışlardır.

Anahtar Kelimeler

Eğitim Programı, Sendika, görüş

Kaynakça

• Aldatmaz, E. (2002). Türkiye’de Eğitim Sendikaları ve Etkilerinin Değerlendirilmesi, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
• Asan, E. (2014). Türk Ve Yabancı Eğitim Sendikalarının Eğitim Politikaları Ve İnsan Yetiştirme Anlayışına Etkilerinin Karşılaştırmalı Analizi, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Okan Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
• Aydın, M. (1998). Eğitim Yönetimi: Kavramlar, Kuramlar, Süreçler, İlişkiler. Hatiboğlu Yayınevi, Ankara. 396s.
• Bascia, N. (1998). Changing Roles For Teachers Federations. 29 (1), ss. 38-40.
• Baysal, Ö. (2006). Sınıf Öğretmenlerinin Mesleki Örgütlenmelere ilişkin Tutumları(Uşak Örneği), Yüksek Lisans Tezi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Kocatepe Üniversitesi, Afyon.
• Brewer, J. ve Hunter, A. (1989). Multimet Hod Research: A Synthesis Of Styles, Newbury Park, Ca: Sage.
• Bülbül, M. (2011). Türk Milli Eğitim Sisteminde Hesap Verebilirlik, Doktora Tezi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Gazi Üniversitesi. Ankara.
• Collins, D. Hatcher, L. ve Ross, T. L. (1993). The Decisionto İmplement Gain Sharing: The Role Of Workclimate, Expectedoutcomes, Andunionstatus. Personel Psychology, 46, ss. 77-104.
• Creswell, J. W. (2014). Research Design: Eğiten Kitap Yayınları. Çeviri: Demir B. vd. Ankara. 267s.
• Çakıroğlu, A. (2008). Eğitim Çalışanları Bakış Açısından İlköğretim Öğretim Programları İle Eğitim Sisteminin Erişilebilirliği Uygulanabilirliği Ve Kabul Edilebilirliğine İlişkin Bir Değerlendirme Araştırma Raporu, Eğitim İş Yayınları, Ankara. 62s.
• Demir, F. (2013). Öğretmen Görüşlerine Göre Sendikaların Okul Yaşamına Etkileri ve Eğitim Çalışanlarının Sendikalara Üye Olmama Nedenleri, Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Abant İzzet Baysal Üniiversitesi. Bolu.
• Demirel, Ö. (1992). Türkiye’de Program Geliştirme Uygulamaları, Hacettepe Eğitim Fakültesi Dergisi, Ankara. 7, ss. 27-43.
• Demirel, Ö. (2015). Eğitimde Program Geliştirme. Pegem Akademi Yayınları. Ankara. 406s.
• Demirel, Ö.vd. (2015). Eğitimde Yeni Yönelimler. Pegem Akademi Yayınları. Ankara. 304s.
• Denzin, N. K. ve Lincoln, Y. S. (1996). Strategies Of Qualitativ Eınquiry, Sage Publications, London, England, ss. 103.
• Eğitim Bir-Sen. (2009). Türk Eğitim Sisteminde Yeni Paradigma Arayışları, Eğitim Bir-Sen Yayınları, Ankara.
• Eğitim Bir-Sen. (2010). Gelecek İçin Eğitim Raporu, Eğitim-Bir-Sen Yayınları, Ankara. 11s.
• Eğitim Bir-Sen. (2014). 19. Milli Eğitim Şurası Gündemine İlişkin Görüş ve Öneriler. Eğitim Bir Sen Yayınları, Ankara. 15s.
• Eğitim Bir-Sen (2014). Eğitimde Zihniyet Reformu İhtyacı ve Müfredat Sorunumuz, S/29 Yıl/10 Eğitim Bir Sen Yayınları, Ankara.
• Eğitim Bir Sen (2015). Eğitim ve Ahlak Şurası, Eğitim Bir sen Yayınları, Ankara.
• Eğitim-Sen. (2012. Günümüz Öğretmen Sendikacılığının Değerlendirilmesi. 21. Yüzyılda Eğitim ve Toplum, 1(1), ss. 59-72.
• Ertürk, S. (2013). Eğitimde Program Geliştirme. Edge Akademi. Ankara. 182sFidan, N. (2012). Okulda Öğrenme ve Öğretme. Pegem Akademi Yayınları, Ankara. 226s.
• Gemici, Y. (2008). Eğitimde Sendika Yönetim İlişkileri, Yayımlanmamış Doktora Tezi, Dokuz Eylül Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, İzmir.
• Gökçe, E. (2009). İlköğretim Öğretmenlerinin Öğretmen Örgütlerine (Sendikalara) Üye Olmama Sebepleri, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Uşak Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Uşak.
• Gönel, A. (2001). Önde Gelen Sivil Toplum Örgütleri. Tarih Vakfı Yayınları, İstanbul. 130s.
• Guba, E. G., & Lincoln, Y. S. (1988). Do inquiry paradigms imply inquiry methodologies. Qualitative approaches to evaluation in education, 89-115.
• Gül, M. H. (2007). Eğitim Çalışanlarının Eğitim Sendikalarına Bakışı, Beklentileri ve Sendikaların Eğitim Çalışanlarına Yönelik Faaliyetleri ve Beklentileri, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Yeditepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
• Güven, İ. (2012). Eğitimde 4+ 4+ 4 ve Fatih Projesi Yasa Tasarısı= Reform mu? İlköğretim Online, 11(3).
• Karakaya, H., 2001. “Öğretmenlerin Örgütlenme Nedenleri”, Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Hacettepe Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
• Kayıkçı, K. (2013). Türkiye’de Kamu ve Eğitim Alanında Sendikalaşma ve Öğretmen ile Okul Yöneticilerinin Sendikalardan Beklentileri. Amme İdaresi Dergisi, 46(1), ss. 99-126.
• Mayring, P. (2000). Nitel Sosyal Araştırmaya Giriş, (A. Gümüş ve M. S. Durgun, Çev.), Baki Kitabevi, Adana, ss. 36-37.
• Özdemir, M. (2009). Eğitimde Program Değerlendirme ve Türkiye’de Eğitim Programlarını Değerlendirme Çalışmalarının İncelenmesi, Yüzüncü Yıl Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, VI(II), ss. 126-149.
• Özdemir, S. (2002). Eğitimde Örgütsel Yenileşme. Pegem A Yayınları, Ankara. 188s.
• Patton, M.Q., 2014. Nitel Araştırma Ve Değerlendirme Yöntemleri. Pegem Akademi, Ankara. 684s.
• Resmi Gazete. (2016). 4688 sayılı Kamu Görevlileri Sendikaları Ve Toplu Sözleşme Kanunu Gereğince Kamu Görevlileri Sendikaları İle Konfederasyonların Üye Sayılarına İlişkin 2016 Temmuz İstatistikleri Hakkında Tebliğ. 04/07/2016 tarih ve 29762 sayılı Resmi Gazete.
• Rose, P., (2009). NGO Provision of Basic Education: Alternative or Complementary Service Delivery to Support Access to The Excluded? Compare: A Journal of Comparative and International Education, 39(2), ss. 219-233.
• Serinoğlu, R. (2004). Eğitim Hizmet Kolundaki Sendikaların Eğitim Anlayışları ve Amaçladıkları İnsan Modelleri, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Niğde Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Niğde.
• Sönmez, V. (2014). Eğitim Felsefesi. Anı Yayıncılık, Ankara. 259s.
• Sönmez, V. (2015). Program Geliştirmede Öğretmen El Kitabı. Anı Yayıncılık, Ankara. 610s.
• Şener, H., Özan, G., Polat, H. (2014). Sivil Toplum Kuruluşlarının Eğitimdeki Yeri, Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, Elazığ.
• Şirin, H. (2008). Eğitimin Siyasal İşlevleri Ve Türkiye’deki Sivil Toplum Örgütlerinin Bu İşlevlerine İlişkin Görüşlerinin Analizi, Yayınlanmamış Doktora Tezi. Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
• Top, S. (1999). Milli Eğitim Bakanlığı Merkez Örgütü’nde Alınan Kararlara Eğitim Sendikalarının Katılımı, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
• Topaloğlu, H. (2012). Türkiye’deki eğitim sendikaları genel merkez yöneticilerinin eğitimin yerelleşmesi ile ilgili görüşleri. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Ondokuz Mayıs Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Samsun.
• Tortop, N., 2005. Kamu Personel Yönetimi İnsan Kaynakları Yönetimi. Yargı Yayınevi, Ankara. 576s.
• Türk Eğitim-Sen. (2010). Türk Eğitim Sen Milli Eğitim Şurası Çalışma Raporu. Türk Eğitim Sen Yayınları, Ankara. ss.68.
• Varış, F. (1996). Eğitimde Program Geliştirme. Teori ve Teknikler. Alkım Yayınları, Ankara. 240s.
• Yasan, T. (2012). İlköğretim Okulu Yöneticilerinin Ve Öğretmenlerinin Sendikalara İlişkin Görüşlerinin Farklı Değişkenlere Göre İncelenmesi. (Malatya İl Merkezi Örneği), Ondokuz Mayıs Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, Samsun. 31(1).
• Yaşar, Ş. (1998). Yapısalcı Kuram Ve Öğrenme-Öğretme Süreci, Anadolu Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 8(1-2), ss.68-75.
• Yıldırım, A., Şimşek, H., 2013. Sosyal Bilimlerde Nitel Araştırma Yöntemleri, Seçkin Yayıncılık, Ankara. 446s.
• Yıldırım, İ. S., 2007. Türkiye’de Sendikalaşma Sürecinde Öğretmen Sendikaları ve Siyasetle İlişkisi: Adapazarı Örneği, Yüksek Lisans Tezi, Sakarya Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Sakarya.