Transformation in the Perception of Administration: The Autonomous Human Component in Administration

Yıl 2014, Cilt: 6 Sayı: 11, 121 - 132, 16.01.2015

Konur Demir , Hikmet Yavaş

Öz

State which operates in a country as the most powerful and superior is a lively entity by means of executive administration. However the component which transfers the state from the abstract concept to concrete reality, living in the realm of state. Therefore the human constitutes the most important component of the concept of state. The administration, which is an executive instrument, can be gained reality in the essence of human. The main objective of this essay is to emphasize the truth of being the main aim of the administration is not to be a means of human, but it is the fundamental aim of it from the advice “You have to keep alive the human if you want to keep on the essence of state!”. In this context, the human has qualified as an autonomous living being and has directly reconciled with the principle of subsidiarity which is the principle of organization. As a concept, the autonomous human changes the comprehension of administration and the state will be able to keeps on its presence as long as being existed the human and it sets a model for administration which reaches the 22th century securely. In this context, this study is trying to analyze the model of state and administration, varying according to autonomous human and need to be hanged comprehension. At the same time, in this study it is emphasized that the need to enter into a process of change according to the role of autonomous human.

Anahtar Kelimeler

Government, Administration, Autonomy, Autonomous Human, The Principle of Subsidiarity

Yönetim Algısındaki Değişim: Yönetimde Özerk İnsan Unsuru

Öz

Devlet bir ülkede en üst ve en güçlü kurum olarak yürütme aracı olan yönetim sayesinde faaliyetlerini sürdüren canlı bir varlıktır. Ancak devleti soyut bir kavramdan somut bir gerçekliğe taşıyan unsur ise devlet çatısı altında yaşayan insanlardır. Dolayısıyla insan devlet kavramının en temel unsurunu oluşturmaktadır. Devletin yürütme aracı olan yönetim ise insanın varlığında gerçeklik kazanabilmektedir. Bu çalışmamızın temel çıkış noktası “İnsanı yaşat ki devlet yaşasın!” öğüdünden insanın bir araç değil, bir amaç olduğunun vurgusunun yapılmasıdır. Bu kapsamda insan özerk bir varlık olarak nitelendirilmiş ve bir örgütlenme ilkesi olan yerellik ilkesi ile doğrudan bağdaştırılmıştır. Bir kavram olarak özerk insan yönetim anlayışını değiştiren ve insanın var olduğu sürece devletin varlığını sürdürebileceği ve yönetimin 22. yüzyıla güvenle taşınabileceği bir modeli oluşturmaktadır. Bu kapsamda çalışmamızda literatür taraması yöntemi kullanılarak devletin ve yönetimin özerk insan modeline göre değişen ve değişmesi gereken anlayışı sorgulanmaya çalışılmıştır. Aynı zamanda çalışmamızda yönetimin rolünün özerk insan olgusuna göre değişim sürecine girmesi gerekliliği vurgulanmıştır.

Anahtar Kelimeler

Devlet, Yönetim, Özerklik, Özerk İnsan ve Yerellik İlkesi

Kaynakça

• Aldanmaz, Orhan (2010). “İnsan Onuru Işığında Kişisel Özerklik Ve Yerellik İlkesi”, Erzincan Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, Cilt: 14, Sayı: 1-2, s. 79-109.
• Aydın, Ahmet Hamdi (2013). Yönetim Bilimi Fonksiyonlar-Teoriler-Yaklaşımlar, Güncelleştirilmiş ve Genişletilmiş 5. Baskı, Seçkin Yayınevi, Ankara.
• Aydoğan, Filiz (2009). “Tüketim Kültürünün Gölgesinde Kentler”, Marmara Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, Cilt: 27, Sayı: 2, s. 203-215.
• Bozkurt, Enver; Mehmet Özcan (2001). “Subsidiarite İlkesi (İkincilik İlkesi) ve Avrupa Birliği Bütünleşme Sürecine Etkisi Üzerine Bir Değerlendirme”, Süleyman Demirel Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, Cilt: 6, Sayı: 1, s. 1-21.
• Bulut, Nihat (2008). “Eski Yunan’dan Aydınlanma Çağına İnsan Onuru Kavramının Gelişimine Genel Bir Bakış”, Erzincan Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, Cilt: 12, Sayı: 3, Aralık, s. 1-12.
• Canman, Doğan (1995). Çağdaş Personel Yönetimi, TODAİE Yayınları, Ankara.
• Çevik, Hasan Hüseyin (2012). Kamu Yönetimi Kavramlar-Sorunlar-Tartışmalar, Gözden Geçirilmiş 2. Baskı, Seçkin Yayıncılık, Ankara.
• Çuhadar, Cengiz (2007). “Bazı Filozofların Düşüncesinde Devlet Kavramı”, Fırat Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, Sayı: 12-2, s111–129.
• Ergen, Zuhal (2012). “Yönetimden Yönetişime: Katılımcı Bütçeleme Modeli”, Maliye Dergisi, Sayı: 163, Temmuz-Aralık, s. 316-334.
• Eryılmaz, Bilal (2012). Kamu Yönetimi Düşünceler-Yapılar-Fonksiyonlar-Politikalar, Genişletilmiş ve Gözden Geçirilmiş 5. Baskı, Umuttepe Yayınları, Kocaeli.
• Evans, Michelle Dr (2013). "The Principle of Subsidiarity as a Social and Political Principle in Catholic Social Teaching," Solidarity: The Journal of Catholic Social Thought and Secular Ethics. Volume: 3, Issue: 1, Article 4, p. 1-17. Available at: <http://researchonline.nd.edu.au/solidarity/vol3/iss1/4> (08.01.2015).
• Gambetti, Zeynep (2007). “Doğruluk Uğruna Dünyayı Yıkmak: Aydınlanmacı Evrenselliğin Çelişkileri ve Türkiye”, Binnaz Toprak (ed.), Aydınlanma Sempozyumu, İstanbul, Osmanlı Bankası Arşiv ve Araştırma Merkezi Yayınları, s. 151-164.
• Gözler, Kemal (2012). Devletin Genel Teorisi, Ekin Basım Yayın ve Dağıtım, Dördüncü Baskı, Bursa.
• Güçlü, Nezahat (2003). “Stratejik Yönetim”, Gazi Üniversitesi Gazi Eğitim Fakültesi Dergisi, Cilt: 23, Sayı: 2, s. 61-85.
• Kırışık, Fatih (2013). “Kamu Yönetiminin Yeniden Örgütlenmesi ve Kamu Hizmetlerinin Yürütülmesinde Yerellik İlkesi ve Türkiye’de Uygulanabilirliği”, Namık Kemal Üniversitesi Bilimler Enstitüsü Sosyal Bilimler Metinleri (Paper on Social Sciences), ISSN 1308-4453 (Print), ISSN 1308-4895 (Internet), No: 5, Ekim, s. 1-21.
• Morsünbül, Ümit (2012). “Özerklik ve Ruh Sağlığına Etkisi”, Psikiyatride Güncel Yaklaşımlar, Cilt: 4, Sayı: 2, s. 260-278.
• Oğuz, N. Yasemin (1995). “Ruh Hastasının Özerkliği ve Yeterlik Sorunu Üzerine”, Kriz Dergisi, Cilt: 3 Sayı: 1-2, s. 37-40.
• Önür, Huriye Tekin (2009). “1980 Sonrası Türk Toplumunda Bireyin Dönüşümü”, 6. Ulusal Sosyoloji Kongresi Bildiri Kitabı, VI. Ulusal Sosyoloji Kongresi, Ekim 2009, “Toplumsal Dönüşümler ve Sosyolojik Yaklaşımlar”, Adnan Menderes Üniversitesi, Aydın.
• Özel, Mehmet (2013). “Özerk Yerel Yönetimlerin Oluşumunda Kentlerin Tarihsel İşlevi -Almanya Temelinde Bir Yaklaşım-”, Süleyman Demirel Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, Cilt: 18, Sayı: 2, s. 47-64.
• Özer, M.Akif (2012). “Kamu Yönetimi Disiplininin Geleceği Üzerine Tartışmalar”, International Journal of Economic and Administrative Studies, Year:5, Number: 9, Summer, ISSN 1307-9832, pp. 1-26.
• Özer, Pınar Süral; Ömür N. Timurcanday Özmen; Engin Deniz Eriş (2007). “Öğrenilmiş Gereksinimlere Yönelik Bir Ölçek Geliştirme Çalışması”, Ege Akademik Bakış Dergisi, Cilt: 7, Sayı: 2, s. 553-571.
• Parlak, Bekir; Zahid Sobacı (2012). Ulusal Ve Kültürel Perspektifte Kamu Yönetimi Teori Ve Pratik, Gözden Geçirilmiş ve Geliştirilmiş Dördüncü Baskı, MKM Yayınları, Bursa.
• Sezer, Özcan; Tarik Vural (2010). “Kamu Hizmetlerinin Sunumunda Devletin Değişen Rolü ve Merkezi Yönetim ile Yerel Yönetimler Arasında Yetki ve Görev Paylaşımı”, Maliye Dergisi, Sayı: 159, TemmuzAralık, s. 203-219.
• Zaharia, Petronela; Irina Biloseac (2009). “Decentralization And Local Autonomy - Local Public Management Defining Principles”, Annales Universitatis Apulensis Series Oeconomica, Volume: 11, Issue: 2, pp. 805-812.
• Zeyrekli, Sedef; Rengül Ekizceleroğlu (2007). “Avrupa Birliği Bağlamında Hizmette Yerellik (Subsidiarite) İlkesi ve İlkenin Türkiye Açısından Ele Alınışı”, Çağdaş Yerel Yönetimler Dergisi, Cilt: 16, Sayı: 3, Temmuz, s. 29-48.