Hamîduddîn
el-Ferâhî (1863-1930) Hindistan’ın son dönem müfessirlerindendir.
Ferâhî, kendine
özgü geliştirdiği Kur’an’daki sure, âyet ve kelimelerin birbiriyle münasebetini de kapsayan, her surenin tek bir
ana konusunun olduğu ve tüm âyetlerin bu anlam çerçevesinde anlaşılması
gerektiğini savunan “nazm metodu”ndan hareketle “Niẓāmu’l-Kur’ân
ve Te’vîlu’l-Furkān bi’l-Furkān” isimli Arapça
bir tefsir yazmayı hedeflemiştir. Müellifin vefatı nedeniyle tamamlanamayan
tefsir çalışmasında Leheb suresi yorumu, nazm metodunun en başarılı ve özgün
üslupla uygulandığı bölümlerdendir.
Müfessirimiz, Leheb suresini bazı yönleriyle geçmiş dönem
müfessirlerinden farklı ele alır. Buna göre surede Ebu Leheb ve eşine değil,
müminlere hitap edilmektedir. Surede Ebu Leheb ve eşine yönelik herhangi bir
yerme, beddua yahut sövgü anlamı yoktur. Surenin ana konusu müminlere, baş
düşmanlarının helakinin haber verilmesini içerir. Ve sure sanıldığının aksine
Mekkî dönemin sonlarında veya Bedir savaşından önceki Medenî dönemde nâzil
olmuştur.
Bu makalede Ferâhî’nin hayatı, eserleri ve nazm teorisine ilişkin
özet bilgi verilerek, müellifin Leheb suresi hakkında ulaştığı sonuçlar, klasik
ve modern dönem tefsir kaynaklarıyla mukayeseli ele alınmıştır. Müellifin
iddialarını desteklemek için takip ettiği yöntemler ve sunduğu deliller kritik
edilerek, Leheb suresinin doğru anlaşılması maksadıyla önerdiği yorumlar
değerlendirmeye tabi tutulmuştur. Makalede ayrıca Ferâhî’ye özgü yorumdan yola
çıkılarak Leheb suresi yeniden meallendirilmiştir.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Konular | Din Araştırmaları |
Bölüm | Araştırma Yazıları |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 31 Aralık 2019 |
Gönderilme Tarihi | 1 Ekim 2019 |
Kabul Tarihi | 7 Kasım 2019 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2019 Sayı: 9 |