The Effects of Personality Traits on Willingness to Communicate: A Study on University Students

Yıl 2019, Cilt: 8 Sayı: 1, 397 - 410, 29.01.2019

Şule Karadağ , Serife Didem Kaya

https://doi.org/10.33206/mjss.519145

Cited By: 1

Öz

The aim of this study is to investigate the effects of personality traits of individuals on their willingness to communicate. The ten item personality inventory and willingness to communicate scale was used in the survey. The main volume of the sample is the total number of students in faculties and colleges of Konya Necmettin Erbakan University in 2016-2017 educational year. The data was analyzed by using percentage, average and correlation. The results indicated that 63.3 % of the participants was female, 36.7 % was male, average age was 20.95, 14.9 % from medical sciences (n=59), 67.3 % from social sciences (n=266), 17.7 % from natural sciences (n=70). With respect to their faculties; 22.3 % was 1st grade (n=88), 33.73 % was 2nd grade (n=133), 26.3 % was 3rd grade (n= 104) and 17.7 % was 4th grade (n=70). From the result of the correlation analysis, willingness to communicate total point and the ten item personality inventory sub-dimensions like extraversion (p=,000), openness to experience (p=,001) and responsibility (p=,001) gave positive and significant relationship. 

Anahtar Kelimeler

Willingness to Communicate, Personality, University Students, Communication

Üniversite Öğrencilerinin Kişilik Özelliklerinin İletişime Gönüllülüğe Etkisi Üzerine Bir Çalışma

Öz

Bu çalışma da bireysel kişilik özelliklerin iletişime gönüllülüğe etkisinin araştırılması amaçlanmaktadır. Araştırma da on maddeli kişilik ölçeği ile iletişime gönüllülük ölçeği kullanılmıştır. Örneklemin ana kütlesi 2016-2017 eğitim-öğretim döneminde Konya Necmettin Erbakan Üniversitesinde fakülte ve dört yıllık yüksekokullarda öğrenim gören toplam öğrenci sayısıdır. Verilerin analizinde yüzde, ortalama ve korelasyondan yararlanılmıştır. Analizler sonucunda katılımcıların %63,3’ünün kadın, %36,7’sinin erkek ve yaş ortalamalarının ise 20,95 olduğu, %14,9’unun sağlık bilimlerinden (n=59), %67,3’ünün sosyal bilimlerden (n=266), % 17.7’sinin ise fen bilimleri(n=70) alanındaki fakültelerden, % 22,3’ünün 1.sınıf (n=88), % 33,7’sinin 2.sınıf (n=133), % 26,3’ünün 3. sınıf (n=104), %17,7’sinin ise 4. sınıf (n=70) olduğu görülmüştür. Korelasyon analizleri sonucunda İGÖ toplam puanı ile on maddeli kişilik ölçeği alt boyutlarından dışa dönüklük (p=,000) deneyime açıklık (p=,001) ve sorumluluk (p=,001) arasında pozitif ve anlamlı bir ilişki saptanmıştır. 

Anahtar Kelimeler

İletişime Gönüllülük, Kişilik, Üniversite Öğrencileri, İletişim

Kaynakça

• Atak, H. (2013). The Turkish Adaptation of The Ten-Item Personality Inventory. Archives of Neuropsychiatry, 50(4), 312-319. DOI:10.4274/npa.y6128. Barraclough, R. A., Christophel, D., M. and McCroskey, J., C. (1988). Willingness to communicate: A cross‐cultural investigation. Communication Research Reports. Vol. 5(2). pp. 187-192. Barrick, M. R. & Mount, M., K. (1991). The Big Five Personality Dimensions and Job Performance: A MetaAnalysis. Personnel Psychology. 44(1), pp. 1-26. , Basım, H. Nejat Çetin Fatih Tabak Akif (2009). Beş Faktör Kişilik Özelliklerinin Kişilerarası Çatışma Çözme Yaklaşımlarıyla İlişkisi Türk Psikoloji Dergisi, 24 (63), 20-34. Bateman, Thomas S., Snell Scott A. (2016). Management (Çev. Edit. Senem besler, Cihat Erbil). Nobel Akademik yayıncılık, Ankara. Coulter, Robbins Decenzo (2013). Fundamentals of management, (Çev.edit. adem Öğüt). Nobel yayıncılık, Ankara. de Veries, R., E., Bakker-Pieper, A., Konings, F., E., Schouten, B. (2011). The Communication Styles Inventory (CSI): A Siz-Dimentional Behavioral Model of Communication Styles and Its Relation With Personality. Communication Research. 40(4), pp. 506-532. doi: 10.1177/0093650211413571. Dilek, Y. & Taşkın, E. (2016). Kişilik Özelliklerinin Örgütsel Sessizlik Üzerindeki Etkisini Belirlemeye Yönelik Bir çalışma. Bartın Üniversitesi İ.İ.B.F. Dergisi, 7(13), 402 – 434. Erdoğan, S., Nahcivan, N. & Esin. N. (2014). Hemşirelikte araştırma, süreç, uygulama ve kritik.(1.baskı, pp.167192). İstanbul: Nobel Tıp Kitapevleri. Geçkil, T. & Tikici, M. (2016). Hospital employees' organizational democracy perceptions and its effects on organizational citizenship behaviors. Asian Pacific J. Health Science, 3 (2), 123-136. Goldberg, L., R. (1990). An Alternative “Description of Personality”: The Big-Five Factor Structure. Journal of Personality and Social Psychology. Vol. 59(6), pp. 1216-1229. Gosling, S., D., Rentfrow, P.J. & Swann W., B., Jr. (2003). A very Brief Measure of The Big-Five Personality Domains., Journal of Research in Personality. 37. pp. 504-528. Golonu, S. & Karcı, Y. (2010). İletişim Meslek Lisesi Öğrencilerinin İletişim Beceri Düzeylerinin İncelenmesi (Ankara İl Örneği). İletişim Kuram ve Araştırma Dergisi. 31(Güz), 123-140. Halder, S., Roy, A. & Chakraborty, P. K. (2010). The İnfluence of Personality Traits on Information Seeking Behaviour of Students. Malaysian Journal of Library & Information Science, Vol: 15(1), 41-53. Harris, J., A. (2004). Measured Intelligence, Achievement, Openness to Experience and Creativity. Personality and Individual Differences. Vol.36, pp. 913-929. doi:10.1016/S0191-8869(03)00161-2. Hammick, J., K. & Lee, M., J. (2014). Do Shy People Feel Less Communication Apprehension Online? The Effects of Virtual Reality on the Relationship between personality Characteristics and Communication Outcomes. Computers in Human Behavior. 33, pp 302-310. http://dx.doi.org/10.1016/j.chb.2013.01.046. Hazar, Çetin Murat (2006). Kişilik ve İletişim Tipleri, Selçuk İletişim 4, 2, 125-140. Judge, T. A., Higgins, C. A. Thoresen, C. J. & Barrick . R. (1999). The Big Five Personality Traits, General Mentalability and Career Success Across The Life Span. Personnel Psychology, 52(3), 621-653. Kalaycı, Şeref (2010). SPSS Uygulamalı Çok Değişkenli İstatistik Teknikleri, Asil yyın ve Dağıtım, Ankara. Sims, C., M. (2016). Do the Big-Five Personality Traits Predict Empathic Listenin and Assertive Communication?. International Journal of Listening. pp.1-26. DOI: 10.1080/10904018.2016.1202770.
• Karadag, Ş., Kaya Ş. D. & Uludağ, A. (2016). İletişime Gönüllülük Ölçeği Güvenilirlik ve Geçerlilik Çalışması. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 36, 101-109. Kaufman, S., B. (2013). Opening ıp Openness to Experience: A Four-Factor Model and Relations to Creative Achievement in the Arts and Sciences. The Journal of Creative Behavoir. Vol. 47(4). pp. 233-255. DOI: 10.1002/jocb.33. Kim, J., Y. (2015). The Effect of Personality, Situational Factors, and Communication Apprehension on a Blended Communication Course. Indian Journal of Sicence and Technology. Vo. 8(S1), pp. 528-534. DOI : 10.17485/ijst/2015/v8iS1/60760 Lahey, B., B. (2009). Public Health Significance of Neuroticism. Am Psychol. 64(4), pp. 241-256. DOI:10.1037/a0015309. Logan, S., Steel, Z. & Hunt, C. (2015). Investigating the effect of Anxiety Uncertainty and Ethnocentrism on Willingness to Interact in an Intercultural Communication. Journal of Cross-Cultural Psychology. Vol. 46(1), pp. 39-52. Lu, Y.,& Hsu C.F. (2008). Willingness to Communicate in Intercultural Interactions between Chinese and Americans. Journal of Intercultural Communication Research, 37:2, 75-88, DOI: 10.1080/17475750802533356 Maclntyre, P., D., Babin, P., A. & Clement, R. (2009). Willingness to Communicate: Antecedents & Consequences. Communication Quarterly. 47(2), pp. 215-229, DOI:10.1080/01463379909370135. McCroskey, J. C., & Baer, J. E. (1985, November). Willingness to communicate: The construct and its measurement. Paper presented at the annual convention of the Speech Communication Association, Denver, CO. https://eric.ed.gov/?id=ED265604 McCroskey, J., C. (1992). Reliability and Validity of the Willingness to Communicate Scale. Communication Quarterly. Vo. 40(1). pp. 16-25. Mcshane, Steven L., Von Glinow, Mary Ann (2016). Örgütsel davranış (çev.edt. Ayşe Günsel, Serdar Bozkurt), Nobel yayıncılık, Ankara. Parks-Leduc, L., Feldman, G. & Bard, A. (2015). Personality Traits and Personal Values: A Meta-Analysis. Personality and Social Psychology Review, Vol. 19(1), 3-29. Doi: 10.1177/1088868314538548. Pehlivan-Baykara Kevser (2005). Öğretmen Adaylarının İletişim Becerileri Algıları Üzerine Bir Araştırma, İlköğretim-Online 4 (2), 17-23. Robbins, Stephen P., Judge Timothy A. (2013). Organizational Behavior (Çev. Edit. İnci Erdem) Nobel kitabevi, Ankara. Richmond, V. P., & McCroskey, J. C. (1987). Willingness to communicate. Avoiding communication: Shyness, reticence, and communication apprehension. Newbury Park, CA: Sage. McCroskey, J. C & Richmond, V. P. (1990). Willingness to Communicate: A Cognitive View(Special Issue). Journal of Social Behavior and Personality, 5.2, 19-37. Richmond, V.P., McCroskey, J. C. & McCroskey L. L. (1989). An Investigation of Sel-percieved Communication Competence and Personality Orientations. Communication Research Reports, 6, Iss.1, 28-36. Ross, L., et al. (2014). Perceptions of student paramedic interpersonal communication competence: A crosssectional study. Australasian Journal of Paramedicine. 11.(4) . Sümbüloğlu K, Sümbüloğlu V. (1997). Biyoistatistik, Ankara, Şahin Matbaası. Watanebe, M. (2013). Willingness to Communicate and Japanese High School Engilish Learners. JALT Journal. Vol. 35(2). Wood, D. & Harms, P., D. (2016). Evidence of Non-Corresponsive Causal Relationships Between Personality Traits and Social Power Over Time. Personality and Social Psychology Bulletin. 43(1), pp. 33-45. DOI/10.1177/0146167216675330. Yelboğa, Atilla (2006). Kişilik Özellikleri Ve İş Performansı Arasındaki İlişkinin İncelenmesi, İş,Güç Endüstri İlişkileri Ve İnsan Kaynakları Dergisi Cilt:8 Sayı:2 , Haziran 2006, Issn: 1303-2860, 196-212. Yu, H., Li H. & Gou X. (2011). The Personality-based Variables and Their Correlations Underlying Willingness to Communicate. AsianSocial Science, 7,3, 253-257.