Öz
Özel
gereksinimli ve normal gelişim gösteren öğrencilerin genel eğitim okullarında
ve sınıflarında birlikte eğitim almaları anlamına gelen kaynaştırma uygulamaları
1960’lı yıllardan başlayarak birçok ülkede kabul görmüş ve uygulanmıştır.
1970’li yıllarda Amerika Birleşik Devletleri’nde başlatılan kaynaştırma
uygulamaları zaman içerisinde yaygınlaşarak pek çok ülkenin eğitim
politikasının temelini oluşturmaya başlamıştır. Türkiye’de kaynaştırma
uygulaması 1983 yılında çıkarılan 2916 sayılı “Özel Eğitime Muhtaç Çocuklar
Kanunu” ile başlatılmış, 1997’de çıkarılan 573 sayılı “Özel Eğitim Hakkında
Kanun Hükmünde Kararname” ve buna dayalı olarak 2000 yılında yürürlüğe giren
“Özel Eğitim Hizmetleri Yönetmeliği” ile yaygın olarak uygulanmaya
başlanmıştır. Bu çalışmada alanyazın taraması yapılarak kaynaştırma uygulamalarının
tarihsel süreci ve kaynaştırma modellerine ilişkin bilgiler açıklanmaya
çalışılmıştır. Ülkemizde kaynaştırma yoluyla eğitimin, tam zamanlı kaynaştırma,
yarı zamanlı kaynaştırma ve tersine kaynaştırma olmak üzere üç farklı modelde
uygulandığı görülmektedir. Ancak Türkiye’deki kaynaştırma yoluyla eğitim
uygulamalarının büyük bir kısmı tam zamanlı kaynaştırma uygulaması şeklinde
yapılmaktadır. Bu çalışmanın amacı kaynaştırma uygulamalarının tarihsel süreç
içerisinde dünyada ve Türkiye’de nasıl geliştiğini ortaya koymak ve ülkemizde
uygulanan kaynaştırma modellerini açıklamaktır.
Anahtar Kelimeler
Kaynakça
- Prof. Dr. Tevhide KARGINDoç. Dr. Birkan GÜLDENOĞLUDoç Dr. Şakir ÇINKIR
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Bölüm | Makaleler |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 29 Haziran 2018 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2018 Cilt: 8 Sayı: 1 |