Türkiye’de İnşaat Sektöründe İş Sağlığı ve Güvenliği İle Sürdürülebilir Kalkınma

Yıl 2017, Cilt: 5 Sayı: 2, 14 - 28, 01.12.2017

Kağan Cenk Mızrak , Mert Tolon

Öz

Toplumların sürdürülebilirliğinin sağlaması için öncelikli odağın “insan” olması gerekliliği son derece açıktır. Bu sebeple de kişilerin sağlıklı koşullar altında ve refah içinde çalışmasını konu alan iş sağlığı ve güvenliği konusu kurumların ve ülkelerin sürdürülebilir kalkınma stratejileri arasında en önemli konu başlıkları arasında yer almalıdır. Fakat bu çerçevede sürdürülebilirlik kavramı kendine literatürde yeterli miktarda yer bulamamıştır. Bu makalenin temel amacı, sürdürülebilirlik kavramının bütünsel bir yapıya bürünebilmesi için gereken iş sağlığı ve güvenliği konusunun inşaat sektöründe oynadığı rolü tartışmaktadır.

Anahtar Kelimeler

İnşaat sektörü, İş sağlığı ve güvenliği, Sürdürülebilir kalkınma

Kaynakça

• Adei D., Kunfaa E.Y., (2005). “Occupational health and safety policy in the operations of the wood processing industry in Kumasi, Ghana”, Journal of Science and Technology (Ghana), 27.2: 161-173.
• Amponsah-Tawıah K. ve Dartey-Baah K., (2011). “Occupational health and safety: Key issues and concerns in Ghana”, International Journal of Business and Social Science, 2.14.
• Amponsah-Tawıah K., (2013). “Occupational Health and Safety and Sustainable Development in Ghana”, International Journal of Business Administration, 4.2: 74.
• De Kruıjf H., Van Vuuren DP., (1998). “Following Sustainable Development in Relation to North–South Dialogue: Ecosystem Health and Sustainability İndicators”, Ecotoxicology and Environmental Safety, 40.1: 4-14. Elkington J., (1994). “Towards the sustainable corporation: Win-win-win business strategies for sustainable development”, California management review, 1994, 36.2: 90100.
• Ercan A., (2010). “Türkiye’de Yapı Sektöründe İşçi Sağlığı ve Güvenliğinin Değerlendirilmesi”, Politeknik Dergisi, 2010, 13.1.
• International Labour Organization (ILO), (2003). “General report. Report I to the Seventeenth”, International Conference of Labour Statisticians, Geneva.
• Jeffery J., (2006). “Governance for a Sustainable Future”, Public health, 120.7: 604608.
• World Health Organization, (1995), “Global Strategy on Occupational Health for All: The Way to Health at Work”, Recommendation of the Second Meeting of the WHO Collaborating Centres in Occupational Health, 11-14 October 1994, Beijing, China.
• Kanat Ş., (2015). Gıda Üretim Sistemlerinin İş Sağlığı ve Güvenliği Açısından İncelenmesi ve Önleyici Tedbirlere Yönelik Risk Analizlerinin Yapılması, Y. Lisans Tezi, İstanbul: Aydın Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, 2015, s.9.
• Levent A., (2012). Sendikaların İş Sağlığı ve Güvenliğinin Sağlanmasına Katkısı.
• Mckeown R vd., (2002). “Education for Sustainable Development Toolkit”, Knoxville: Energy, Environment and Resources Center, University of Tennessee.
• Müngen U., (2011). “İnşaat Sektörümüzdeki Başlıca İş Kazası Tipleri”, Türkiye Mühendislik Haberleri Dergisi, 2011/5: 32-39.
• Tan O., (2004). “İş Kazalarının İşverene Maliyeti, Meslek Hastalıkları ve İş Kazaları”, 1. Sempozyumu Bildiri Kitabi, İstanbul: MESKA.
• Willard B., (2012). “The New Sustainability Advantage: Seven Business Case Benefits of a Triple Bottom Line”, New Society Publishers, Vol. 2012.
• Yıldırım V., (2011). “Küçük ve Orta Ölçekli İşletmelerde İş Sağlığı ve Güvenliği: Bir Alan Araştırması”, Y. Lisans Tezi, Ankara: Gazi Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü.
• Zwetsloot G., (2004). “Corporate Social Responsibility and Safety and Health at Work”, European Agency for Safety and Health at Work, 125 pp, ISBN: 92-9191-072-4