Aile Uyum Ölçeği’nin Türkçe Formunun Psikometrik Özellikleri

Yıl 2018, , 97 - 106, 01.06.2018

Müge Duman Kula , Halil Ekşi , İbrahim Demirci

https://doi.org/10.17494/ogusbd.457082

Cited By: 8

Öz

Bu çalışmanın amacı Aile Uyum Ölçeği’nin kısa formunu Türkçeye uyarlamak
ve ölçeğin psikometrik özelliklerini incelemektir. Çalışma grubunda 483
katılımcı bulunmaktadır. Doğrulayıcı faktör analizinde tek boyutlu yapı iyi
uyum göstermiştir. Madde faktör yükleri .70 ile .89 arasında değişiklik
göstermektedir. İç tutarlılık güvenirlik katsayısı .91 bulunmuştur. Aile Uyum
Ölçeği’nin madde toplam korelasyon katsayıları .68 ile .84 arasında
değişmektedir. Aile Uyum Ölçeği’nin yaşam doyumu ve öznel mutluluk ile gösterdiği
pozitif ilişkiye göre ölçeğin kabul edilir ölçüt bağıntılı geçerliğe sahip
olduğu söylenebilir. Araştırmanın sonuçları doğrultusunda Aile Uyum Ölçeği’nin
Türkçe formunun geçerlik ve güvenirlik özellikleri ölçeğin Türkiye’de yapılacak
bilimsel çalışmalarda kullanılabileceğini göstermektedir

Anahtar Kelimeler

Aile Uyumu, Doğrulayıcı Faktör Analizi, Geçerlik

Kaynakça

• Ackerman, N. W. (2017). The family approach to marital disorders. Experimentation and Innovation in Psychotherapy. USA: The Free Press. Akar, H. (2005). Psikiyatrik yardım talebi olanlar ile yardım talebi olmayan ve boşanma aşamasında olan çiftlerde; çift uyumu ve kişilik özellikleri arasındaki ilişkinin karşılaştırılması. (Uzmanlık Tezi). Bakırköy Prof. Dr. Mazhar Osman Ruh Sağlığı ve Sinir Hastalıkları Eğitim ve Araştırma Hastanesi, İstanbul. Bentler, P. M. (1980). Multivariate analysis with latent variables: Causal modeling. Annual Review of Psychology, 31(1), 419-456. Bentler, P. M., & Bonet, D. G. (1980). Signifcance tests and goodness of fit in the analysis of covariance structures. Psychological Bulletin, 88(3), 588-606. Brown, M., & Cudeck, R. (1993). Alternative ways of assessing model fit. In: K. A. Bollen ve J. S. Long (Eds.), Testing structural equation models (s. 136-162). Beverly Hills, CA: Sage. Bulut, I. (1993). Ruh Hastalığının Aile İşlevlerine Etkisi. Ankara: Başbakanlık Kadın ve Sosyal Hizmetler Müsteşarlığı. Büyüköztürk, Ş. (2011). Sosyal bilimler için veri analizi el kitabı: İstatistik, araştırma deseni SPSS uygulamaları ve yorum. Ankara: PEGEM A Yayıncılık Byrne, B. M., & Campbell, T., L. (1999). Cross-cultural comparisons and the presumption of equivalent measurement and theoretical structure: a look beneath the surface. Journal of Cross-Cultural Psychology, 30(5), 555-574. Canatan, K. Ve Yıldırım, E. (2013). Aile sosyolojisi. İstanbul: Açılım Yayınevi. Çayıroğlu, Y. (2016). Modern zamanlarda ailevi çözülmenin psiko-sosyal dinamikleri. Mehir Aile Dergisi, 3(1), 11 – 40. Çelik, C. (2000). Değişim sürecinde Türk aile yapısı ve dini paradigmatik anlam ve işlev farklılaşması. Dergi Karadeniz, 8(8), 25-35. Çokluk, Ö.,Şekercioğlu, G. ve Büyüköztürk, Ş. (2014). Sosyal Bilimler İçin Çok Değişkenli İstatistik SPSS ve LISREL Uygulamaları. Ankara: Pegem Akademi Yayıncılık Demir, D. (2016). Evlilik uyumu ile bağlanma stilleri ve kişilerarası problem çözme davranışı arasındaki ilişkinin incelenmesi (Yüksek lisans tezi). Maltepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul. DeFrain, J., & Asay, S. M. (2007). Strong families around the world: An introduction to the family strengths perspective. Marriage & Family Review, 41(1-2), 1-10. DeVellis, R. F. (2014). Ölçek geliştirme: Kuram ve uygulamalar. Nobel Akademik Yayıncılık. Doğan, İ. (2009). Dünden bugüne Türk ailesi. Ankara: Atatürk Kültür Merkezi Yayınları. Durğun, A. (2016). Aile İçi Problemler ve Çözüm Önerileri. Mehir Aile Dergisi, 3(1), 83- 95. Güngör, D. (2016). Psikolojide ölçme araçlarının geliştirilmesi ve uyarlanması kılavuzu. Türk psikoloji yazıları, 19, 104-112 Hofstede, G. (2001). Culture’s consequences: Comparing values, behaviors, Institutions, organiztions across nations. Thousand Oaks, CA: Sage. Imamoglu, E. O., & Karakitapoglu-Aygun, Z. K. (2004). Self-construals and values in different cultural and socioeconomic contexts. Genetic, Social, and General Psychology Monographs, 130(4), 277–306. Kagıtçıbası, Ç. (2000). Kültürel psikoloji ve kültür bağlamında insan ve aile. İstanbul: Evrim Kavikondala, S., Stewart, S. M., Ni, M. Y., Chan, B. H., Lee, P. H., Li, K. K., ... & Lam, W. W. (2016). Structure and validity of Family Harmony Scale: An instrument for measuring harmony. Psychological assessment, 28(3), 307-318. Markus, H., & Kitayama, S. (1991). Culture and the self: Implications for cognition, emotion, and motivation. Psychological Review, 98(2), 224-253. Oyserman, D., Coon, H. M., & Kemmelmeier, M. (2002). Rethinking individualism and collectivism: Evaluation of theoretical assumptions and meta-analyses. Psychological Bulletin, 128(1), 3–72. Özgüven, E. (1994). Psikolojik testler. Ankara: Yeni Doğuş Matbaası. Peseschkian, N. (1999). Pozitif aile terapisi (M. Naim, Çev.) İstanbul: Beyaz. Schermelleh-Engel, K., & Moosbrugger, H. (2003). Evaluating the fit of structural equation models: Tests of significance and descriptive goodness-of-fit measures. Methods of Psychological Research Online, 8(2), 23-74. Ünlü, S. (2013). Aile yapısı ile ilişkileri. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Açıköğretim Fakültesi.