İDARİ REFORMUN YÜZ YILI: TÜRK KAMU YÖNETİMİ REFORMLARININ KARAR VERME YAKLAŞIMLARI ÇERÇEVESİNDE DEĞERLENDİRİLMESİ

Yıl 2019, Sayı: 10, 39 - 79, 30.06.2019

Volkan Göçoğlu , İpek Didem Kurt M. Kemal Öktem

https://doi.org/10.32002/ombudsmanakademik.539816

Cited By: 2

Öz

Tüm yönetim
sistemleri gibi kamu yönetimi de kendini çevre ve koşullara uygun olarak
yenilemeyi ve güncellemeyi hedeflemektedir. Türk Kamu Yönetimi,  Cumhuriyetin ilanından bu yana çok sayıda
idari reformun öznesi olmuştur. Bu çalışma, Türk Kamu Yönetiminin yüzyılında yapılan
idari reform çalışmalarını dönemsel olarak ele almakta ve bu çalışmaları, kamu
yönetimi alan yazınında önemli bir çalışma konusu olan karar verme yaklaşımları
çerçevesinde değerlendirmektedir. Çalışmanın sonucunda, söz konusu idari reform
çalışmalarının karar verme yaklaşımları içerisindeki yönelimlerine dair büyük
resim görülmeye çabalanmakta ve gelecekte yapılacak idari reform çalışmalarının
bu çerçevedeki olası yönelimlerine dair öngörülerde bulunulmaktadır.

Anahtar Kelimeler

Türk Kamu Yönetimi, İdari Reform, Karar Verme Yaklaşımları

Kaynakça

• ACAR, Ali ve İsmail Sevinç (2005). “1980 Sonrası Türk Kamu Yönetiminin Merkez Örgütünde Yapılan Reform Çalışmaları”, Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, Sayı: 13, ss. 19-37.
• ACAR, Eray (2016). “Dünyada Ve Türkiye’de İdareyi Değişime İten Nedenler”, Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, Afro-Avrasya Özel Sayısı, ss.147-159.
• ALTUNOK, Mustafa ve Hatice Metin (2003). “Karşılaştırmalı Bir Yaklaşımla Karar Verme Modelleri”, Abant İzzet Baysal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi Cilt: 2, Sayı: 7, ss. 93-104.
• ANDREWS, Clinton J. ( 2007). “Rationality in Policy Decision Making”. iç. Fischer, Frank, Miller, Gerald ve Sidney, Mara S. (Ed.). Handbook of Public Policy Analysis. CRC Press.
• AYKAÇ, Burhan (1991). “Yönetimin İyileştirilmesi Ve Örgütsel Değişim”, Amme İdaresi Dergisi, Cilt: 24, Sayı: 2, ss. 81-122.
• AYKAÇ, Burhan, Hüseyin Yayman ve Mehmet Akif Özer (2003). “Türkiye’de İdari Reform Hareketlerinin Eleştirel Bir Tahlili”, Gazi Üniversitesi İ.İ.B.F Dergisi, Sayı: 2, ss.153-179.
• BERBER, Metin ve Ebru Çelepçi (2005). “Türk Bölgesel Kalkınma Politikalarında Yeni Arayışlar: Kalkınma Ajansları Ve Türkiye'de Uygulanabilirliği”. Doğu Karadeniz Bölgesel Kalkınma Sempozyumu, ss. 49-157.
• CAIDEN, G. (1968). “Administrative Reform”, International Review of Administrative Sciences, Cilt: 34, Sayı: 4, ss. 347-354.
• CANKORKMAZ, Zühal (2011). “Türkiye’de Bölgesel Kalkınma Ajansları Ve Bu Ajanslara Yönelik Eleştiriler”, Dokuz Eylül Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, Cilt: 26, Sayı: 1, ss. 113-138.
• COHEN, Michael D., March James G. ve Olsen, Johan P. (1972). “A Garbage Can Model Of Organizational Choice”. Administrative Science Quarterly Sayı: 17, ss. 1-2.
• COŞKUN, Bayram (2003). Kamu Yönetiminde Yeniden Yapılanma: 1990’lı Yıllardaki Gelişmeler Ve İşkur Örneğinin İncelenmesi. Yayınlanmamış Doktora Tezi, Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
• COŞKUN, Bayram (2005). “Türkiye'de Kamu Yönetiminde Yeniden Yapılanma Tarihsel Geçmiş Ve Genel Bir Değerlendirme”, Türk İdare Dergisi, Sayı: 448, ss.13-47.
• ÇETİN, Sefa (2010). “Türkiye’de Kamu Yönetimi Reform Sürecinin Değerlendirilmesi: Aksayan Ve İşleyen Yönler”, Ç.Ü. Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, Cilt: 19, Sayı: 3, ss. 23-38.
• ÇİTCİ, Oya (1983). “Kamu Bürokrasisi Üzerine”, Amme İdaresi Dergisi, Cilt: 16, Sayı: 4, ss. 16-35.
• ÇORBACIOĞLU, Sıtkı (2008). “Kamu Politikası Analizinde Görünmez Üniversite: Altı Bilim Adamı Arasındaki Bilişsel ve Sosyal Ağ”, Amme İdaresi Dergisi, Cilt: 41, Sayı: 4, ss. 23-48.
• DROR, Yehezkel (1964). “Muddling Through-"Science" Or İnertia?”. Public Administration Review, Cilt: 24, Sayı: 3, ss. 153-157.
• EASTON, David (1965). A Framework for Political Analysis. Prentice Hall Int., London.
• ENSERINK, Bert, Joop, F. M. Koppenjan ve Mayer, Igor S. (2013). “A Policy Sciences View on Policy Analysis”, iç. W. A. H. ve Walker, W. E. (der). Public Policy Analysis. Thissen, Springer. ss. 11-40.
• ERGUN, Turgay (1991). “Yönetimin Yeniden Düzenlenmesi Gereksinmesi Ve Kamu Yönetimi Araştırma Projesi”, Amme İdaresi Dergisi, Cilt: 24, Sayı: 4, ss. 11-23.
• ETZIONI, Amitai (1967). “Mixed-Scanning: A 'Third' Approach To Decision-Making”, Public Administration Review, Cilt: 27, Sayı: 5, ss. 385-392.
• FISCHER, Frank, Miller, Gerald J. ve Sidney, Mara S. (2007). Handbook of Public Policy Analysis. CRC Press, Florida.
• GOW, James Iain (2012). Administrative Reform, L. Côté & J.-F. Savard (Ed.), Encyclopedic dictionary of public administration, www.dictionnaire.enap.ca (Erişim Tarihi: 11.04.2018).
• GÖÇOĞLU, Volkan (2014). Kamu Politikası ve Sosyal Medya İlişkisi, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Hacettepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
• GÖÇOĞLU, Volkan (2015). “Türkiye’de Cumhuriyetin İlanından Sonra Gerçekleştirilen Çeşitli Kamu Yönetimi Reform Çabalarının Kurumsallaşma Kuramı Bağlamında Değerlendirilmesi”, Akademik Bakış Dergisi, Sayı: 48, ss. 483-504.
• GÖÇOĞLU, Volkan (2018). Türkiye’nin Siber Güvenlik Politikalarının Kamu Politikası Analizi Çerçevesinde Değerlendirilmesi, Yayınlanmamış Doktora Tezi. Hacettepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
• HILL, Michael (2005). The Public Policy Process, Pearson Longman, New York.
• JENKINS, William Ieuan (1978). Policy Analysis: A Political and Organisational Perspective, Martin Robertson, London.
• KALAĞAN, Gökhan (2010). “Cumhuriyet Dönemi Türk Kamu Bürokrasisi’nde Yeniden Yapılanma Ve Yönetsel Reform Çalışmaları”, Vizyoner Dergisi, Cilt: 2, Sayı: 1, ss. 65-84.
• KARA, Bülent (2006). “Türkiye’de Personel Reformu Çalışmalarının Altyapısı: 1930-60 Yılları Arasında Yabancı Uzmanların Kamu Yönetimine İlişkin Hazırladıkları Raporlar”, C.Ü. Sosyal Bilimler Dergisi, Cilt: 30, Sayı: 2, ss. 149-162.
• KARAER, Tacettin (1987). “Kamu yönetimini yeniden düzenleme girişimleri ve sonuçları üzerine bir deneme”, Amme İdaresi Dergisi, ss. 25-46.
• KAYA, Fevzi (2016). “Türkiye Cumhuriyeti’nde Yapılan İdari Reform Çalışmalarının Karşılaştırmalı Analizi”, Sosyal Bilimler Dergisi Sayı: 48, ss. 165-181.
• KAYIKCI, Sabrina (2014). “643 Sayılı Kanun Hükmünde Kararname Çerçevesinde Türkiye'de Bakanlık Örgütlenmesinde Yeniden Yapılanma”, Amme İdaresi Dergisi Cilt: 47, Sayı: 1, ss. 23-53.
• KINGDON, John W. (2014). Agendas, Alternatives, and Public Policies. Pearson Education Limited, UK.
• KOLÇAK, Menşure (2006). “Kamu Mali Yönetimi Ve Kontrol Kanununun Türk Mali Sistemine Getirdikleri”, Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi Cilt: 7, Sayı: 1, ss. 367-384.
• KÖSEOĞLU, Özer (2013). “Kamu Politikası Sürecinde Karar Verme Modelleri”. iç. (Ed.) Mete Yıldız ve Mehmet Zahid Sobacı, Kamu Politikası Kuram ve Uygulama, Adres Yayınları, Ankara, ss. 244-265.
• LANDRY, Rjjean (1993). “Administrative Reform And Political Control in Canada”. International Political Science Review, Cilt: 14, Sayı: 4, ss. 335-349.
• LASSWELL, Harold D. (1971). A Pre-View of Policy Sciences, American Elseiver Publication, New York.
• LEJANO, Raul P. (2013). “Postpositivism And The Policy Process”. iç. Jr, Araral, E., Fritzen, S., Howlett, Michael, Ramesh, M. & Wu, X. (Ed.). Routledge Handbook of Public Policy. Routledge: 98-112.
• LEOVEANU, Andy Constantin (2013). “Rationalist Model in Public Decision Making”. Journal of Public Administration, Finance and Law, Sayı: 4, ss. 43-54.
• LINDBLOM, Charles E. (1959). “The Science Of ‘Muddling Through’". Public Administration Review, Cilt: 19, Sayı: 2, ss. 79-88.
• ÖKTEM, Mustafa Kemal (1992). “Türk Kamu Personel Yönetiminin Gelişimi”, Amme İdaresi Dergisi, Cilt: 25, Sayı: 2, ss. 85-105.
• ÖZEN, Pınar (2005). Bölgesel Kalkınma Ajansları, https://www.tepav.org.tr/upload/files/1271245092r8246.Bolgesel_Kalkinma_Ajanslari.pdf (Erişim Tarihi: 9.04.2018).
• PETERS, Guy B. (2005). “The Problem of Policy Problems”, Journal of Comparative Policy Analysis: Research and Practice, Cilt: 7, Sayı: 4, ss. 349-370.
• POLATOĞLU, Aykut (2003). “Türk Kamu Yönetimi Sisteminin Yeniden Örgütlenmesi Üzerine Düşünceler”, Amme İdaresi Dergisi, Cilt: 36, Sayı: 4, ss. 1-16.
• POLLITT, Christopher ve Bouckaert, Geert (2000). Public Management Reform A Comparative Analysis, Oxford University Pres, New York.
• SABATIER, Paul A. (1987). “Knowledge, Policy-Oriented Learning, And Policy Change: An Advocacy Coalition Framework”, Science Communication, Cilt: 8, Sayı: 4, ss. 649-697.
• SEVİNÇ, Hüseyin (2014). “Değişim Ve Kurumsal Yapılandırma Süreci: Merkezi Hükümet Teşkilatı Araştırma Projesi (Mehtap)”, Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, Cilt: 7, Sayı: 35, ss. 730-747.
• SIMON, Herbert A. (1957). Models of Man, Social and Rational: Mathematical Essays on Rational Human Behavior in a Social Setting, Wiley, New York.
• SMITH, Kevin B. ve Larimer, Christopher W. (2009). The Public Policy Theory Primer, Westview Press, Boulder.
• SÜRGİT, Kenan (1972). Türkiye’de İdari Reform, TODAİE Yayınları, Ankara.
• SÜRGİT, Kenan (1987). “12 Eylül Ve Yönetimin Yeniden Düzenlenmesi”, Amme İdaresi Dergisi, Cilt: 20, Sayı: 3, ss. 39-77.
• ŞAHİN, Ali (2008). “Türk Kamu Yönetiminde Reform Çabaları Ve Uluslararası Kurumsal Çevrenin Etkisi”, Selçuk Üniversitesi İ.İ.B. Fakültesi Sosyal ve Ekonomik Araştırmalar Dergisi, ss. 47-76.
• ŞAYLAN, Gencay (1973). “Üçüncü Beş Yıllık Plan Ve İdari Reform”, Amme İdaresi Dergisi, Cilt: 6, Sayı: 2, ss. 15-28.
• ŞAYLAN, Gencay (2000). Devlet Reformu: Kamu Personel Yönetiminden İnsan Kaynaklarına Geçiş. TESEV Yayını, İstanbul.
• TODAİE. (1965). İdari Reform ve Reorganizasyon Hakkında Ön Rapor, TODAİE Yayını, Ankara.
• TODAİE. (1966). Merkezi Hükümet Teşkilatı Araştırma Projesi Yönetim Kurulu Raporu, TODAİE Yayınları, Ankara.
• TODAİE. (1972). İdari Reform Danışma Kurulu Raporu. Sevinç Matbaası, Ankara.
• TODAİE. (1991). K. A. Y. A Raporu, Yayın No: 238. DİE Matbaası, Ankara.
• TUTUM, Cahit (1971). “İdari Reformda Başlıca Yaklaşımlar”, Amme İdaresi Dergisi, Cilt: 4, Sayı: 2, ss. 32-45.
• TÜSİAD. (2002), Kamu Reformu Araştırması, http://tusiad.org/tr/yayinlar/raporlar/item/1881-kamu-reformu-arastirmasi (Erişim Tarihi: 10.04.2018)
• YAĞMURLU, Aslı (2007). “Bilgi Edinme Kanunu ve Halkla İlişkiler”. Amme İdaresi Dergisi, Cilt: 40, Sayı: 4, ss. 63-80.
• YAYMAN, Hüseyin (2005). Türkiye’nin İdari Reform Politiği. Yayınlanmamış Doktora Tezi. Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.