Sürdürülebilir Dağlık Alan Yönetimi Çerçevesinde 6360 Sayılı Büyükşehir Belediye Kanununun Değerlendirilmesi

Yıl 2016, Cilt: 3 Sayı: 1, 0 - , 06.01.2016

Hulusi Eldem

https://doi.org/10.17541/oeybd.06151

Cited By: 1

Öz

Önemli bir bölümü dağlık alanlarla kaplı Türkiye’de, sürdürülebilir dağlık alan yönetimi son yıllarda gündeme gelmiş bir konudur. Özellikle Avrupa Konseyi’nin bu konuda devam eden çalışmaları ile birlikte, Türkiye de “dağlar ve dağlık alanlar” konusunda bazı deneyimler elde edilmektedir. Bu alanlara yönelik yerel düzeyde, bütüncül ve yönetişim eksenli politikaların uygulanması gerektiği vurgusu yapılmaktadır. Dağlık alanların sürdürülebilir gelişiminde en önemli etkenlerden biri şüphesiz yerel yönetimlerdir. Türkiye’de 2000 sonrası başlayan yerel yönetimler reformunun önemli parçalarından biri de 2012 yılında yürürlüğe giren 6360 sayılı Kanun olmuştur. Düzenleme ile il özel idareleri kaldırılarak bunların yerine YİKB’ ler getirilmiş, köyler ve beldeler mahalleye dönüştürülmüştür. Bu değişimden, dağlık alanlarında içerisinde olduğu, Türkiye’nin büyük bir bölümü etkilenmektedir. Bu anlamda çalışmanın temel amacı, sürdürülebilir dağlık alan yönetiminin temel bir dinamiği olarak değişen büyükşehir belediyesi yapısının temel özelliklerini ortaya koyarak, değişimin dağlık alanların sürdürülebilir gelişimine ilişkin ortaya çıkardığı süreci eleştirel olarak inceleyerek değerlendirmektir.

Anahtar Kelimeler

Sürdürülebilir Dağlık Alan Yönetimi, 6360 sayılı Kanun, Büyükşehir Belediyesi

Kaynakça

• Alpay G., Atvur S. ve Okudan Dernek K. (2014). 6360 Sayılı Yasanın Yerelleşme Bağlamında Değerlendirilmesi, Süleyman Demirel Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, Y:2014, C:19, S.3,ss.55-70.
• Atvur, S. (2009). “Yerel Gündem 21 ve Çevre: Antalya Kent Konseyi Örneği”, Cumhuriyet Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, Aralık 2009, Cilt: 35, Sayı: 2, ss.231-241.
• Bakırcı, M. (2005). “Avrupa Birliğine Uyum Sürecinde Türkiye ve Avrupa’da Dağlık Sahaların Kullanımına Yönelik Perspektifler (Avrupa Dağlık Bölgeler Şartı’nın Esasları”, Doğu Coğrafya Dergisi, Sayı:13, Erzurum 2005, ss. 291-310.
• Beyhan, E. (2008). “Sürdürülebilir Kalkınma Çevre ve Yerel Yönetimler”, Yerel Siyaset, Sayı:35, Kasım 2008, ss. 12-17.
• Bozkurt, Ö., Ergun, T. ve Sezen, S. (2008). Kamu Yönetimi Sözlüğü, TODAİE Yayınları, 2. Baskı, Ankara.
• Çetin, M. (2007). “Yerel Ekonomik Kalkınma Yaklaşımı ve Uluslararası Organizasyonlar”, Yönetim ve Ekonomi, Cilt:14, Sayı:1, Celal Bayar Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi, Manisa, Yıl: 2007, ss. 153-170.
• Çevre ve Orman Bakanlığı (2011). Rio Sözleşmeleri Kapsamında Türkiye’nin Ulusal Kapasitesinin Değerlendirilmesi Projesi Final Rapor, Ankara 2011.
• Çukurçayır, M. A. (2012). “Yeni Büyükşehir Belediyeleri Kanunu Haberleri Türkiye’nin Kabusu”, Yeni Meram (Erişim tarihi, 07.10.2015), http://www.yenimeram.com.tr/%C2%93yeni-buyuksehir-belediyeleri-kanunu%C2%94-haberleri-turkiye%C2%92nin-kabusu-33815.htm.
• Eldem, H. (2013), Dağlık Alan Yönetiminde Sürdürülebilirlik: Yunt Dağı Örneği, Zinde Yayıncılık, İstanbul.
• Genç, N. (2014) “6360 Sayılı Kanun ve Aydın’a Etkileri, Adnan Menderes Üniversitesi”, Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 1 (Özel Sayı): 1-29.
• Gıda,Tarım ve Hayvancılık Bakanlığı (2014). Ulusal Kırsal Kalkınma Stratejisi 2014-2020, Ankara, 2014.
• Gönençgil, B. (2009), Küresel Degradasyon Sürecinde Dağlar ve Dağ Alanları Yönetimi, Çantay Yayınları, İstanbul, 2009.
• Gönençgil, B. ve Diğerleri, (2005). “Dağ Alanları Yönetimi (DAY) ve Planlaması Açısından Erciyes Dağı”, I. Ulusal Erciyes Sempozyumu Bildiriler Kitabı, (Ed. Bekir Çoksevim ve Osman Ceyhan), Kayseri, 2005, ss. 60-76.
• Göymen, K. (2004). “Yerel Kalkınma Önderi ve Paydaşı Olarak Belediyeler”, Yerel Kalkınmada Belediyelerin Rolü- Uluslararası Sempozyum, Pendik Belediyesi Kültür Yayınları, No: 21, 2004.
• Gözler, K. (2013). “6360 Sayılı Kanun Hakkında Eleştiriler: Yirmi Dokuz İlde İl Özel İdareleri ve Köylerin Kaldırılması ve İlçe Belediyelerinin Büyükşehir İlçe Belediyeleri Haline Dönüştürülmesi Anayasamıza Uygun Mudur?”, Legal Hukuk Dergisi, 11(122): 37-82.
• Güler, B.A. (2012). “Hükümetin 8 Ekim 2012 Günlü Bütünşehir Yasa Tasarısı Üzerine”, http://www.yayed.org/uploads/yuklemeler/B%C3%9CT%C3%9CNSEH%C4%B0RTASARIBAG.pdf.,18.10.2015.
• İzci, F. ve Turan, M. (2013). “Türkiye’de Büyükşehir Belediye Sistemi ve 6360 Sayılı Yasa İle Büyükşehir Belediye Sisteminde Meydana Gelen Değişimler: Van Örneği”, Süleyman Demirel Üniversitesi İİBF Dergisi, 18 (1): 117-152.
• Kalkınma Bakanlığı (2013) Onuncu Kalkınma Planı 2014-2018, Ankara, http://www.kalkinma.gov.tr/Lists/Kalknma%20Planlar/Attachments/12/Onuncu%20Kalk%C4%B1nma%20Plan%C4%B1.pdf, E.T: 01.02.2015.
• Kaya, K. (2007). “Bölgesel Kalkınmada Yeni Bir Model: Kalkınma Ajansları ve Türkiye’de Uygulanabilirliği”, Atılım Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Kamu Yönetimi ve Siyaset Bilimi Anabilim Dalı, (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi), Ankara.
• Keleş, R. (2012), “Anakentlerin Dünü, Bugünü ve Yarını”, Kentsel ve Bölgesel Araştırma Sempoyumu-3, 6-7 Aralık, 2012, Gazi Üniversitesi, Ankara.
• Kısakürek, Ş. ve Karadeniz, N. (2009). “Kahramanmaraş Çimen Dağı Yönetim Planlaması”, Ankara Üniversitesi Ziraat Fakültesi Tarım Bilimleri Dergisi, Yıl: 2009, Cilt:15, Sayı:2, ss. 173-180.
• Koçak, F. ve Velittin, B. (2010). “Doğada Yapılan Sportif Etkinliklerde Çevresel Sürdürülebilirlik”, Ankara Üniversitesi Çevrebilimleri Dergisi, Cilt: 2, Sayı: 2, 2010, ss. 213-222.
• Koyuncu, E. ve Köroğlu, T. (2012). “Büyükşehir Tasarısı Üzerine Bir Değerlendirme”, TEPAV, www.tepav.org.tr., 07.06. 2014.
• Ortaylı, İ. (1974). Tanzimattan Sonra Mahalli İdareler, TODAİE Yayınları, Ankara.
• Önez Çetin, Z. (2015). Türkiye’de İl Özel İdaresi Sisteminin Dönüşümü ve 6360 Sayılı Kanunun Dönüşüme Etkileri, Süleyman Demirel Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, Y:2015, C:20,S:2, ss.247-266.
• Öner, Ş. ve Yıldırım, U. (2002). “1963’den 2002’ye: Kalkınma Planlarında Türk Yerel Yönetimlerinin Dönüşümü” Uludağ Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, Cilt: 21, Sayı: 2, 2002, ss. 230-278.
• Soyak, A. (2003). “Türkiye’de İktisadi Planlama: DPT’ye İhtiyaç Var Mı?”, Doğuş Üniversitesi Dergisi, Cilt: 4, Sayı: 2, Yıl: 2003, ss. 167-182.
• Talu, N. (2007). “Sürdürülebilir Kalkınma Durum Değerlendirme Raporu”, Sürdürülebilir Kalkınmanın Sektörel Politikalara Entegrasyonu Projesi, AB, DPT, UNDP, OFCU, Temmuz 2007.
• Tarım ve Köyişleri Bakanlığı (2007). Katılım Öncesi Yardım Aracı Kırsal Kalkınma (IPARD) Programı 2007-2013.
• Toprak, Z. (2004) “Avrupa Dağlık Bölgeler Şartı Taslağı”, Yerel ve Bölgesel Yönetimler Kongresi Anlaşmalarında Avrupa Konseyi, (Ed. Zerrin Toprak, Hikmet Yavaş, Mustafa Görün), Birleşik Yayınları, İzmir, ss. 177-196.
• Tüylüoğlu, Ş. ve Karakaş, D.N. (2006). “Bölgesel Kalkınma ve Ekonomik Durgunlaşma Süreci”, Amme İdaresi Dergisi, Cilt:39, Sayı: 4, Aralık 2006, ss. 195-224.
• U.N., Sustainable Mountain Development (2011), Report of the Secretary- General, August 2011.
• Yontar, İ.G. (2007). “Sürdürülebilir Çevre ve Ekonomi İçin Bir Araç: Türkiye’de ISO 14001 Çevre Yönetim Sistemi Standardı”, Review of Social Economic & Business Studies, Vol.9/10, Fall 2007-2008, ss. 477-500.
• Zengin, O. (2014), “Büyükşehir Belediyesi Sisteminin Dönüşümü: Son On Yılın Değerlendirmesi”, Ankara Barosu Dergisi, 72(2): 91-116.