Acil Servise Kuduz Riskiyle Başvuran Hastaların Demografik Özelliklerinin Analizi

Yıl 2020, Cilt: 2 Sayı: 1, 41 - 45, 01.03.2020

Türkan Deveci , Mehmet Oğuzhan Ay , Selen Acehan Akkan Avci , Müge Gülen , Begüm Avci Salim Satar

https://doi.org/10.38175/phnx.623053

Cited By: 2

Öz

Amaç: Bu üç yıllık çalışmamızda acil servisimize başvuran kuduz riskli temas olgularının demografik özelliklerini değerlendirmeyi amaçladık.
Gereç ve Yöntem: 2012-2014 yılları arasında kuduz riskli temas nedeniyle acil servisimize başvuran hastaların demografik özellikleri hastane otomasyon sistemi, acil hasta bakı kartları ve kuduz bildirim defterinden geriye dönük olarak incelendi. Elde edilen verilerin istatistiksel analizinde SPSS 21.0 paket programı kullanıldı.
Bulgular: Çalışmaya 2732 hasta dâhil edildi. Hastaların %70,4’ü (n:1923) erkek, %29,6’sı (n:809) kadın ve ortalama yaşı 23,65 yıl (min: 0, maks: 87 yıl) idi. Hastaların %15,7’sinin 2012 yılında, %39,3’ünün 2013 yılında, %44,9’unun ise 2014 yılı içinde acil servise başvurduğu belirlendi. Başvurular en sık mayıs, haziran ve temmuz aylarında idi. En sık kuduz şüphesi olan hastalarda köpeklerle (%61,6) ve ısırılma yoluyla (%71,8) temas öyküsü mevcuttu. Hastaların %95,5’ine yara bakımı ve tetanoz profilaksisi uygulanmıştır. Hastaların %99,9’una 1 doz, %85,6’sına 2 doz, %51,5’ine 3 doz, %9,9’una 4 doz ve %6,2’sine 5 doz aşı, %7,9’una kuduz aşısıyla birlikte HRIG yapıldığı saptandı. Hayvanların %99,7’sinin takip süresince yaşadığı, %0,3’ünün ise öldüğü tespit edildi. Hiçbir hastamızda kuduz hastalığı belirtileri ve ölüm görülmedi.
Sonuç: Bu çalışma ile kuduz şüpheli hayvanla temasın her geçen yıl artış gösterdiği ve ilimiz için halen ciddi bir halk sağlığı sorunu olduğu belirlendi. Belediyelerce yürütülen sahipsiz hayvan toplama, kontrol ve ıslah hizmetlerine daha fazla önem verilmesi, hayvan barınaklarının kapasite ve sayılarının arttırılması, toplumun kuduz hastalığı açısından bilgilendirilmesi gerekmektedir.

Anahtar Kelimeler

Kuduz, Aşı, Köpek, Acil

Analysis of Demographic Characteristics of Patients Admitted to the Emergency Department with Rabies Risk

Öz

Objective: In this study, it was aimed to determine the demographic features of patients admitted to the emergency department with the rabies risky contacts.
Materials and Methods: Patients admitted toEmergency Medicine Department of Adana Numune Education and Research Hospital with rabies risky contacts between January 2012 and January 2014 were investigated from hospital automation system, emergency patient care cards and rabies notification book. SPSS 21.0 software package was used for statistical analysis of the obtained data.
Results: Total 2732 patients were included in the study. Of the patients, 70.4% (1923 patients) were male and the median age was 23.65 years (min: 0, max: 87). It was determined that 15.7% of the patients admitted to the emergency department in 2012, 39.3% in 2013 and 44.9% in 2014. Admissions were more common in May, June and July. The most common history of rabies risky contact was with dogs (61.6%) and via the bite (71.8%). Of the patients, 99.9% were given 1 dose, 85.6% were given 2 doses, 51.5% were given 3 doses, 9.9% were given 4 doses and 6.2% were given 5 doses of rabies vaccine, and 7.9% of them were given HRIG. Of the rabies risky animals, 99.7% were lived during the follow-up of, while 0.3% were died. None of the patients had symptoms of rabies and died.
Conclusion: This study showed that contact with rabies suspected animals is increasing in every year and it is still a serious public health problem for our city. More emphasis should be given to collecting stray animals, the control and rehabilitation of these animals carried out by municipalities. The number and capacity of the animal shelters should be increased, and the community should be informed about rabies.

Anahtar Kelimeler

Rabies, Vaccination, Dogs, Emergency

Kaynakça

• 1. World Health Organization. WHO expert consultation on rabies. WHO Tech Rep Ser 2005; Abstract 931, pg. 88. 2. Erişim: http://whqlibdoc.who.int/trs/WHO_TRS_931_eng.pdf.
• 2. Fauquet CM, Mayo MA, Maniloff J, et al. Virus Taxonomy. Eighth report of the international committee on the nomenclature of viruses. Elsevier Academic Press, Inc. San Diego, CA. 2005.
• 3. Kanra G, Kara A. Kuduz; patogenez, tanı ve profilaksi. Hacettepe Tıp Dergisi. 2001; 32: 114124.
• 4. Warrell MJ, Warrell DA. Rabies and other lyssa virus diseasse. Lancet 2004; 363(9413):959-69.
• 5. WHO Expert Consultataion on Rabies. WHO Technical Report Series No: 931. First report. pp. 1-106.World Health Organization, Genova, Switzerland, 2005. (15.02.2010 tarihinde yüklenmiştir http://www.who.int/rabies/trs931_%2006_05.pdf)
• 6. Child EJ, Noah ZD, Rupprecht EC. Rabies. In: Gorbach SL, Bartlett JG, Blacklow NR, Infectious Diseases. pp.1545-59, 2nd Ed. W. B. Saunders Company. Philadelphia, USA,1998.
• 7. Bassin SL, Rupprecht CE, Bleck TP. Rhabdoviruses. In: Mandell, Doglas and Bennett’s Principles and Practice of Infectious Diseases, pp 2249-2258. 7th. Ed. Churchill Livingstone, New York, USA, 2010.
• 8. Büke M, Büke AÇ, Topçu AW. İnfeksiyon Hastalıkları ve Mikrobiyolojisi s.1029-104, Nobel Tıp Kitabevleri, İstanbul, 2002.
• 9. Nesanır N. Türkiye’de Henüz Çözülemeyen Bir Sorun: Kuduz Riskli Temas Olguları. Sted 2006; 15: 202-6.
• 10. Söğüt Ö, Sayhan MB, Gokdemir MT, Kara HP. Türkiye’nin Güneydoğusunda Önlenebilir Bir Halk Sağlığı Sorunu: Kuduz Riskli Temas Olguları. JAEM 2011;1(10):14-7.
• 11. Temiz H, Akkoç H. Diyarbakır Devlet Hastanesi Kuduz Aşı Merkezine Başvuran 809 Olgunun Değerlendirilmesi. Dicle Tıp Dergisi 2008;35(3):181-84.
• 12. Gülaçtı U, Üstün C, Gürger M, Şahan M, Satıcı Ö. Kuduz riskli temas vakalarının epidemiyolojisi ve kuduz proflaksisi uygulamasının değerlendirilmesi. Turkiye Klinikleri J Med Sci 2012;32(3): 759-65.
• 13. Ozsoy M, Yakıştıran S, Ozkan E. 2000 Yılında Kuduz Aşı Merkezine başvuran hastaların değerlendirilmesi. Turk Hijyen ve Deneysel Biyoloji Dergisi 2002; 59:1-5.
• 14. Buzgan T, Irmak H, Yılmaz GR, Torunoğlu MA, Safran A. Epidemiology of human rabies in Turkey:1992-2007. Turk J Med Sci 2009;39(4):591-97.
• 15. Çalangu S, Töreci K, Aktuğlu Y. Kuduzdan Korunma. Klimik Dergisi 1988; 1(2): 24-39.
• 16. Göktaş F, Ceren N, Karagül E, Çiçek G, Özyürek S. Kuduz aşı merkezine başvuran 11017 olgunun değerlendirilmesi. Klimik dergisi 2002;15(1):12–15.
• 17. World survey of rabies, 1997. Wkly Epidemiol Rec. 1999; 74: 381-384.
• 18. Centers for Disease Control and Prevention. Human rabies prevention-United States 1999: Recommendations of the Immunization Practices Advisory Committee (ACIP). MMWR Morb Mortal Wkly Rep 1999; 44(RR-1): 1-40.
• 19. Moran GJ, Talan DA, Mower W, et al. Appropriateness of rabies postexposure prophylaxis treatment for animal exposures. JAMA 2000; 284: 1001-1007.
• 20. Abubakar SA, Bakari AG. Incidence of dog bite injuries and clinical rabies in atertiary health care institution: A 10-year retrospective study. Annals of African Medicine 2012;11 (2):108-11.