Bu makale, Jön Türk devrimi sonrasında Osmanlı karar alıcılarının Ermeni ıslahatı meselesine nasıl yaklaştıklarını aydınlatmayı ve dış siyasetle ilgili düşüncelerin “Şarkî Anadolu Islahâtı” adıyla bilinen 1913-14 reform programının kabul edilme sürecini nasıl şekillendirdiğini ortaya koymayı amaçlamaktadır. Bir bölgeye ve gruba ayrıcalık tanınmasının imparatorluğun birliğini ve toprak bütünlüğünü bozacağı endişesini taşıyan karar alıcılar, Ermeniler için özel ıslahatlar yapma konusunda uzun bir süre isteksiz davranmışlar, Ermenilerin sorunlarını genel veya yatıştırıcı tedbirlerle çözmeye çalışmışlardır. Ancak 1912-13 Birinci Balkan Savaşı’ndaki yenilginin ardından İmparatorluğun uluslararası güç politikalarındaki değişen konumu, dış baskılar ve stratejik hesaplar sebebiyle tercihlerini hızla değiştirmiş ve daha önce savundukları sınırların ötesinde bir reform programını hayata geçirmeye karar vermişlerdir. Osmanlı karar alıcılarının bunu yaparken birincil amacının Ermeni vatandaşlarının şikayetlerini sona erdirmekten ziyade devletin dış güvenliğini ve uluslararası konumunu korumak olduğu anlaşılmaktadır. Böylece dış politikayla ilgili hesapların ülkenin iç meseleleriyle ilgili geliştirilen çözüm yollarını önemli ölçüde etkilediği ve hatta dahili reformun dış siyasetin bir aracı olarak kullanıldığı sonucuna varılmıştır. Makalede Jön Türk devrimi sonrasında Ermeni ıslahatı meselesine dair gelişmelerin izi takip edilmiş, karar alıcıların ıslahatlara yaklaşımını ve tercihlerini anlamak için hatırat ve gazete makalelerinden yararlanılmıştır.
Jön Türkler İttihat ve Terakki Cemiyeti Osmanlı Ermenileri Ermeni Devrimci-Siyasi Örgütleri Doğu Anadolu Reformları
This article aims to elucidate how the Ottoman decision-making elite approached the Armenian reform question in the aftermath of the Young Turk revolution and to demonstrate how foreign political considerations shaped the introduction of the 1913-14 reform programme known as the “Eastern Anatolian Reforms.” Because of the concern that the recognition of regional and communal privileges would disrupt the unity and territorial integrity of the Empire, the decision-makers acted reluctantly to introduce special reforms for Armenians and endeavoured to resolve their problems with general or palliative measures. However, after the defeat in the First Balkan War of 1912-13, they quickly revised their preferences as a result of the change in Empire’s position in international power politics, external pressures, and strategic calculations, and decided to introduce a reform programme that went beyond the limits that they defended earlier. The primary aim for the Ottoman decision-makers in so doing was, rather than ending the grievances of the Armenian citizens, to safeguard the Empire’s external security and international position. Thus, it is concluded that foreign policy calculations significantly affected the solutions developed for an internal problem, and, moreover, internal reform was used as a foreign policy tool. The article traces the developments regarding the Armenian reform issue in the aftermath of the Young Turk revolution and uses memoirs and newspaper articles to infer the approach and preferences of the decision-makers regarding the reform issue.
Young Turks Committee of Union and Progress Ottoman Armenians Armenian revolutionary-political organizations Eastern Anatolian Reforms
Primary Language | English |
---|---|
Subjects | Political Science |
Journal Section | Research Article |
Authors | |
Publication Date | November 14, 2022 |
Published in Issue | Year 2022 Issue: 45 |