Öz
Gazzali’nin anahtar kavramlarından biri olan hikmet, onun düşünce dünyasında ve kendi metedolojisi bağlamında anlaşılması gerekir. Aksi takdirde onun bu kavrama yüklediği anlamın paradoks içerdiği sonucuna varılabilir. Makalemizde onun hikmete yüklediği anlamları ve bu çerçevede Allah’ın hikmetini nasıl değerlendirdiğini ortaya koymaya çalıştık.
Kaynakça
- el-Isfahanî, Ragıb, el-Müfredât, thk. Safvan Adnan Davudî, Beyrut 1997. Eric Lee Ormsby, İslam Düşüncesinde İlahi Adalet Sorunu (Teodise), trc. Metin Özdemir, Ankara 2001. Fazlur Rahman, İslâm, trc. Mehmet Aydın-Mehmet Dağ, İstanbul 1981. Gazzâlî, Ebu Hamid Muhammed b. Muhammed, el-İktisad fi’l-i’tikâd, Beyrut 1983. -- -- -- -, el-Maksadu’l- esnâ, nşr. Abdülvehhâb el-Câbî, Cyprus 1987. -- -- -- -, İhyau ulumi’d-din, I-IV, Kahire ts. -- -- -- -, Mearicu’l-kuds, trc. Serkan Özburun, İstanbul 1995. İbn Düreyd, Ebu Bekr Muhammed b. Hasan, Cemheretu’l-lüğâ, “hkm” maddesi., thk. Remzi Münnir Baalbeki, Beyrut 1987. İbn Teymiyye, Mecmuatu’r-resâil, Beyrut 1992. Kâdı Abdulcebbar, el-Muğnî fi ebvabi’t-tevhid ve’l-adl, (nşr. İbrahim Medkur-Taha Hüseyin), Kahire 1962-1965. Schuon, Frithjof, İslam ve Ezeli Hikmet, trc. Şahabeddin Yalçın, İstanbul 1998. Şartunî, Said el-Hûrî, Akrabu’l-mevârid, Beyrut 1889. Şehzad Kayser, “İkbâl ve Schuon’a Göre Eş’arîlik”, AÜİFD XIV (2004), sa: 2, ss. 317-326. Tehanevî, Muhammed Ali b. Ali, Keşşâfu Istılahati’l-Fünun, I-II, Beyrut 1996, İstanbul 1984.
Öz
Wisdom, which is one of the key concepts in al-Ghazali needs to be understood within the context of his thought and methodology. Otherwise ones can come to conclusion that meaning, which is ascribed this word by him contains paradox. In this article we tried to present the meanings ascribed the wisdom by him and how he considered the wisdom of Allah.
Anahtar Kelimeler
Kaynakça
- el-Isfahanî, Ragıb, el-Müfredât, thk. Safvan Adnan Davudî, Beyrut 1997. Eric Lee Ormsby, İslam Düşüncesinde İlahi Adalet Sorunu (Teodise), trc. Metin Özdemir, Ankara 2001. Fazlur Rahman, İslâm, trc. Mehmet Aydın-Mehmet Dağ, İstanbul 1981. Gazzâlî, Ebu Hamid Muhammed b. Muhammed, el-İktisad fi’l-i’tikâd, Beyrut 1983. -- -- -- -, el-Maksadu’l- esnâ, nşr. Abdülvehhâb el-Câbî, Cyprus 1987. -- -- -- -, İhyau ulumi’d-din, I-IV, Kahire ts. -- -- -- -, Mearicu’l-kuds, trc. Serkan Özburun, İstanbul 1995. İbn Düreyd, Ebu Bekr Muhammed b. Hasan, Cemheretu’l-lüğâ, “hkm” maddesi., thk. Remzi Münnir Baalbeki, Beyrut 1987. İbn Teymiyye, Mecmuatu’r-resâil, Beyrut 1992. Kâdı Abdulcebbar, el-Muğnî fi ebvabi’t-tevhid ve’l-adl, (nşr. İbrahim Medkur-Taha Hüseyin), Kahire 1962-1965. Schuon, Frithjof, İslam ve Ezeli Hikmet, trc. Şahabeddin Yalçın, İstanbul 1998. Şartunî, Said el-Hûrî, Akrabu’l-mevârid, Beyrut 1889. Şehzad Kayser, “İkbâl ve Schuon’a Göre Eş’arîlik”, AÜİFD XIV (2004), sa: 2, ss. 317-326. Tehanevî, Muhammed Ali b. Ali, Keşşâfu Istılahati’l-Fünun, I-II, Beyrut 1996, İstanbul 1984.
Öz
ملخص: الحكمة هى من المفاتيح الأساسية الاصطلاحية عند الغزالي. يجب فهم الحكمة من السياق المنهجي من وجهة نظر الغزالي نفسه. وبالعكس من الممكن أن يحمل أي شخص معني هذا مفارقا. في هذا البحث حاولنا أن نضع معاني الحكمة بالنسبة للغزالي وكيف يعالج بحكمة الله
Kaynakça
- el-Isfahanî, Ragıb, el-Müfredât, thk. Safvan Adnan Davudî, Beyrut 1997. Eric Lee Ormsby, İslam Düşüncesinde İlahi Adalet Sorunu (Teodise), trc. Metin Özdemir, Ankara 2001. Fazlur Rahman, İslâm, trc. Mehmet Aydın-Mehmet Dağ, İstanbul 1981. Gazzâlî, Ebu Hamid Muhammed b. Muhammed, el-İktisad fi’l-i’tikâd, Beyrut 1983. -- -- -- -, el-Maksadu’l- esnâ, nşr. Abdülvehhâb el-Câbî, Cyprus 1987. -- -- -- -, İhyau ulumi’d-din, I-IV, Kahire ts. -- -- -- -, Mearicu’l-kuds, trc. Serkan Özburun, İstanbul 1995. İbn Düreyd, Ebu Bekr Muhammed b. Hasan, Cemheretu’l-lüğâ, “hkm” maddesi., thk. Remzi Münnir Baalbeki, Beyrut 1987. İbn Teymiyye, Mecmuatu’r-resâil, Beyrut 1992. Kâdı Abdulcebbar, el-Muğnî fi ebvabi’t-tevhid ve’l-adl, (nşr. İbrahim Medkur-Taha Hüseyin), Kahire 1962-1965. Schuon, Frithjof, İslam ve Ezeli Hikmet, trc. Şahabeddin Yalçın, İstanbul 1998. Şartunî, Said el-Hûrî, Akrabu’l-mevârid, Beyrut 1889. Şehzad Kayser, “İkbâl ve Schuon’a Göre Eş’arîlik”, AÜİFD XIV (2004), sa: 2, ss. 317-326. Tehanevî, Muhammed Ali b. Ali, Keşşâfu Istılahati’l-Fünun, I-II, Beyrut 1996, İstanbul 1984.
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Konular | Din Araştırmaları |
| Diğer ID | JA47ZF97CD |
| Bölüm | Araştırma Makaleleri |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 1 Aralık 2015 |
| Gönderilme Tarihi | 1 Aralık 2015 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2015 Cilt: 4 Sayı: 8 |