The Image Of Propaganda As a Reproduction Object In The Painting Art

Yıl 2021, Cilt: 14 Sayı: 27, 548 - 573, 30.06.2021

Mavi Çakmakçı , Oktay Köse

https://doi.org/10.21602/sduarte.896619

Öz

Propaganda is visible with images in every new ideology and new production relation. One of the most effective places where the propaganda image is presented with its display forms is the visual and auditory tools of current technology. In particular, the visual language created by digital broadcasting technologies not only became a tool for propaganda, but also influenced artists who wanted to show their ideological attitude from the beginning of the 1900s.This effect, firstly, manifested itself by adding the outputs of digital technology to the literal, traditional imaginary display planes. With the understanding that incorporates the images and outputs of technology into art, most of the artists begin to develop their ideological discourse within the framework of the images produced by these tools.While the change in the artistic transfer styles of propaganda images is clearly observed, these artistic application forms begin to be theoretically based. And it finds its counterpart in "reproduction", which is one of the methods of the postmodern period. In this mode of production, all images produced, including the images of the media and tools in which the information flow takes place, are taken out of context and transformed into the object of another work. In this context, by considering social conditions and changing tools, the production relations of the images produced for propaganda purposes in the painting art and the impact area of these paintings were tried to be determined.

Anahtar Kelimeler

Painting, Propaganda, Propaganda Image, Reproduction

Resim Sanatında Yenidenüretim Nesnesi Olarak Propaganda İmgeleri

Öz

Propaganda, her yeni ideolojide ve yeni üretim ilişkisinde imgeler ile görünür kılınmıştır. Propaganda imgesinin gösterim biçimleriyle sunulduğu en etkili yerlerden biri ise güncel teknolojinin görsel ve işitsel araçları olur. Özellikle sayısal yayın teknolojileri ile yaratılan görsel dil propaganda için araç olmakla kalmamış, 1900’lerin başından itibaren ideolojik tavrını göstermek isteyen sanatçıları da etkisi altına almıştır. Bu etki ilk olarak sayısal teknolojinin çıktılarının birebir geleneksel imgesel gösterge düzlemlerine eklenmesiyle kendini göstermiştir. Teknolojinin imgelerini ve çıktılarını sanatın içine dahil eden anlayışla birlikte sanatçıların pek çoğu ideolojik söylemini bu araçlarla üretilen imgeler çerçevesinde geliştirmeye başlar. Propaganda imgelerinin sanatsal aktarım biçimlerindeki değişim net olarak izlenirken bu sanatsal uygulama biçimleri kuramsal olarak temellenmeye başlar ve Postmodern dönemin yöntemlerinden biri olan “yenidenüretim” içinde karşılığını bulur. Bu üretim biçiminde bilgi akışının gerçekleştiği medya ve araçlarına ait görüntüler de dahil olmak üzere üretilmiş her tür imge bağlamından kopartılarak başka bir yapıtın nesnesine dönüştürülmektedir. Sonuç olarak araştırmada toplumsal koşullar ve değişen araçlar da düşünülerek propaganda amaçlı üretilmiş imgelerin resim sanatındaki üretim ilişkileri ve bu resimlerin etki alanı tespit edilmeye çalışılmıştır.

Anahtar Kelimeler

Resim sanatı, Propaganda, Propaganda İmgesi, Yenidenüretim

Kaynakça

• Adanır, O. (2012). Sinema, Televizyon Kültür, İstanbul: Hayalperest Yayınevi.
• Aktulum, K. (2021). İmgelem Çözümlemesine Giriş, Ankara: Çizgi Kitabevi Yayınları.
• Aktulum, K. (2016). Resimsel Alıntı, Resimlerarası Etkileşim ve Aktarımlar, Konya: Çizgi Kitapevi.
• Althusser, L. (2000). İdeoloji ve Devletin İdeolojik Aygıtları, çev. Yusuf Alp - Mahmut Özışık, İstanbul: İletişim Yayınları.
• Artun, A. vd. Ed. (2009). Sanat Siyaset – Kültür Çağında Sanat ve Kültürel Politika, Mustafa Tüzel - Elçin Gen - Esin Soğancılar Haluk Barışcan - Nurdan Gürbilek - Sabir Yücesoy Ufuk Kılıç - Emrehan Zeybekoğlu, Sanathayat Dizisi, İstanbul: İletişim Yayınları.
• Artun, A. (2011). Sanat Siyaset-Kültür Çağında Sanat ve Kültürel Politika, İstanbul: İletişim Yayınları, Sanathayat dizisi,.
• Artun, A. ve Örge N.(Ed) (2013), Çağdaş Sanat Nedir? Modernlik Sonrasında Sanat, İstanbul: İletişim Yayınları, Sanathayat Dizisi.
• Baudrillar J. (2002). Simgesel Değiş Tokuş ve Ölüm, çev. Oğuz Adanır İstanbul: Boğaziçi Üniversitesi Yayınevi.
• Baudrillar J. (2004). Tam Ekran, çev. Bahadır Gülmez, İstanbul: Yapı Kredi Kültür Yayıncılık.
• Baudrillar J. (2009). Gösterge Ekonomi Politiği Hakkında Bir Eleştiri, çev. Oğuz Adanır, İstanbul:Boğaziçi Üniversitesi Yayınları.
• Benjamin, W. (2013). Teknik Olarak Yeniden-Üretilebilirlik Çağında Sanat Yapıtı, çev. Gökhan Sarı, İstanbul: Zeplin Düşünce.
• Berger, J. (1990). Görme Biçimleri, çev. Yurdanur Salman, İstanbul: Metis Yayınları.
• Berksoy, F. (1996). 20.Yüzyıl Batı ve Türk Resminde Toplumsal Gerçekçilik. İstanbul: Bakışlar Matbaacılık.
• Burnett, R. (2007). İmgeler Nasıl Düşünür?, çev. Güçsal Pusar, İstanbul: Metis Yayınları.
• Bürger, P. (2003). Avangard Kuramı, çev. Elçin Gen, İstanbul: İletişim Yayınları.
• Çağan, K. (2006). “Sanat Sosyolojisinin İmkânına ve İnşasına Dair”, Bilgi (13) 2006/2:11-31.
• Eisenman S. F. (2007). Ebu Graib Etkisi Batı Sanatında Şiddetin Kökenleri, çev: Işıl Özbek, İstanbul: Versus Yayınları.
• Fischer, E. (2012). Sanatın Gerekliliği, çev. Cevat Çapan, İstanbul: Payel Yayınevi.
• Gay, P. (2017). Modernizm-Sapkınlığın Cazibesi, çev. Sibel Erduman, İstanbul: Everest Yayınları.
• Guılbaut, S. (2009). New York, Modern Sanat Düşüncesini Nasıl Çaldı?, çev. Elif Göktepe, Sel Yayıncılık, Istanbul.
• Harvey, D. (1997). Postmodernliğin Durumu, çev. Sungur Savran, İstanbul: Metis Yayınları.
• Kahraman, H. B. (1995). Sanatsal Gerçeklikler, Olgular ve Öteleri. İstanbul: Everest Yayınları.
• Kuspit D. (2006). Sanatın Sonu, çev. Yasemin Tezgideni, İstanbul, Metis Yayınları.
• Lynton, N. (1982). Modern Sanatın Öyküsü, çev. Cevat Çapan-Sadi Öziş, İstanbul: Remzi Kitabevi.
• Marcus, G. (1999). Ruj Lekesi, çev. Gürol Koca, İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
• Postman, N. (2012).Televizyon, Öldüren Eğlence, Ayrıntı Yayınları, İstanbul.
• Richter, H. (1993). Dada: Bir Sanat ve Anti-Sanat Hareketi, çev. Mustafa Tüzel, İstanbul: Birey Yayıncılık.
• Sontag, S. (2005). Başkalarının Acılarına Bakmak, çev. Osman Akınhay, İstanbul: Agora Kitaplığı / Kültürel Çalışmalar Dizisi.
• Şaylan, G. (2009). Postmodernizm, Ankara: İmge Kitapevi Yayınları.
• Stallabrass, J. (2010). Sanat A.Ş. Çağdaş Sanat ve Bienaller, İstanbul: İletişim Yayınları.
• Turani, A. (1998). Dünya Sanat Tarihi, İstanbul: Remzi Kitabevi.
• Türkoğlu, N. (2000). Görü-yorum Gündelik Yaşamda İmgelerin Gücü, İstanbul: Der Yayınevi.
• Virilio P. (2004). Art and Fear, tr. Julie Rose, Newyork: Great Britain.
• Zizek, S. (2012). Kırılgan Temas, çev. Tuncay Birkan, İstanbul: Metis Yayınları.
• Emmelhainz, I. (2013). “Sanat ve Kültürel Dönemeç: Özerk Sanat ve Dava Sanatının Sonu mu?”, skopbülten / çev. Nursu Örgehttp://www.e-skop.com/skopbulten/sanat-ve-kulturel-donemec-ozerk-sanat-ve-dava-sanatinin-sonu-mu/1194, Erişim Tarihi: 16.03.2013.
• Lotringer , S. (2015). “Paul Virilio: Sanat Savaşın Zayiatıdır!”, http://www.sanatatak.com/ view/paul-virilio-sanat-savasin-zayiatidir, Erişim tarihi:01.08.2015.
• Recinos, E. (2012). “Artists should turn to history for inspiration, November 5, 2012 in Columns, Lifestyle”, https://dailytrojan.com/2012/11/05/artists-should-turn-to-history-for-inspiration/, Erişim tarihi: 05.11.2012.
• Weekes, J. (2008). “AnnWarhol’s Pop Politics”, https://www.Smithson ianmag.com/arts-culture/warhols-pop-politics-89.185.734/ Erişim tarihi: 30.10.2008.
• Yasa Yaman, Z. (2011), “Siyasi/Estetik Gösterge” Olarak Kamusal Alanda Anıt ve Heykel, http://jfa.arch.metu.edu.tr/archive/0258-5316/2011/cilt28/sayi_1/69-98.pdf.DOI: 10.4305/ METU.JFA. Erişim tarihi: 01.05.2011.