The Role Of Student Communıties In The Process Of Social Problem Solving Skills: The Case Of Suleyman Demirel University

Yıl 2020, Cilt: 23 Sayı: 1, 240 - 256, 30.04.2020

Murşit Işık , Asena Erdoğan

https://doi.org/10.29249/selcuksbmyd.677860

Cited By: 4

Öz

Based on the fact that people are social entities, the concept and model of social problem solving have been in the literature and have being discussed for more than 30 years. Social problem solving is defined as an effort to discover or produce effective and adaptive overcoming responses to specific problems that a person faces in daily life. At this point, considering that the young adult period of higher education students, it is thought that student clubs provide a great opportunity for students to realize themselves as a social entity.Increasing their social problem-solving skills will contribute to their lives in a positive way in order to fulfill the expected roles of these students effectively in the future. In this study, it is aimed to reveal the effect of student communities on social problem solving skills of higher education students. As a result of the analyzes, it was found that the social problem solving skills of higher education students being members of the communities are more improved than the students who are not members of the community.

Anahtar Kelimeler

Social Problem, Student Communities, Social Problem Solving Skills

Üniversite Öğrencilerinin Sosyal Sorun Çözme Becerileri Sürecinde Öğrenci Topluluklarının Rolü: Süleyman Demirel Üniversitesi Örneği

Öz

İnsanların sosyal bir varlık olması gerçeğinden hareketle sosyal sorun çözme kavramı ve modeli 30 yılı aşkın bir süredir literatürde yer almakta ve tartışılmaktadır. Sosyal sorun çözme, kişinin günlük yaşamda karşılaştığı özgül sorun durumları için etkili ve uyum sağlayan baş etme tepkilerini keşfetme veya icat etme çabaları olarak tanımlanmaktadır. Bu noktada, yüksek öğretim öğrencilerinin içinde bulunduğu genç yetişkinlik döneminin önemli bir geçiş dönemi olduğu göz önüne alınarak, öğrenci kulüplerinin, öğrencilere sosyal bir varlık olarak kendilerini gerçekleştirebilmek için büyük bir fırsat sunduğu düşünülmektedir. Bu öğrencilerin, yakın gelecekte kendilerinden beklenen rolleri etkili bir şekilde yerine getirebilmeleri için, sosyal problem çözme becerilerini arttırmaları yaşamlarına olumlu yönde katkı sağlayacaktır. Bu araştırmada, öğrenci topluluklarının yüksek öğretim öğrencilerinin sosyal sorun çözme becerilerine etkisini ortaya çıkarmak amaçlanmıştır. Yapılan analizler sonucunda, üniversite öğrencilerinin sosyal sorun çözme becerileri sürecinde topluluklara üye olan üniversite öğrencilerinin sosyal sorun çözme becerilerinin topluluğa üye olmayan üniversite öğrencilerine göre daha gelişmiş olduğu bulunmuştur.

Anahtar Kelimeler

Sosyal Sorun, Öğrenci Toplulukları, Sosyal sorun çözme becerileri

Kaynakça

• Akça Koca, D. (2013). “Bir Aile Eğitim Programının Evli Annelerin Evlilik Doyumu, Evlilikte Sorun Çözme Becerisi Ve Psikolojik İyi Oluşuna Etkisi” Yüksek Lisans Tezi, Marmara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, İstanbul. Chang, E.C., D’ Zurilla, T.J. (1996), “Relations between problem orientation and optimism, pessimism and trait affectivity”, Behaviour Research and Therapy, 34, 185-194. Çekici, F., Ve Güçray, S. S. (2012). “Problem Çözme Terapisine Dayalı Beceri Geliştirme Grubunun Üniversite Öğrencilerinin Sosyal Problem Çözme Becerileri Öfkeyle İlişkili Davranış Ve Düşünceler İle Sürekli Kaygı Düzeylerine Etkisi”. Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 21(2), 103-128. D’zurilla, T. J. (1986). Problem-Solving Therapy: A Social Competence Approach To Clinical İntervention. New York: Springer. D’zurilla, T. J. Ve Goldfried, M. R. (1971). Problem Solving And Behavior Modification. Journal Of Abnormal Psychology, 78, 107–126. D’zurilla, T. J. Ve Maydeu-Olivares, A. (1995). Conceptual And Methodological İssues İn Problem-Solving Assessment. Behavior Therapy, 26, 409–432. D’zurilla, T. J. Ve Nezu, A. M. (1982). Social problem solving in adults. In P. C. Kendall (Ed.). Advances in Cognitivebehavioral Research And Therapy (Vol. 1, pp. 201–244). New York: Academic Press. D’zurilla, T. J. Ve Nezu, A. M. (1990). Development and preliminary evaluation of the Social Problem-Solving Inventory. Psychological Assessment: A Journal of Consulting and Clinical Psychology, 2, 156-163. D’zurilla, T. J. Ve Nezu, A. M. (1999). Problem-solving therapy: A Social Competence Approach To Clinical İntervention (2nd ed.). New York: Springer. D’zurilla, T. J. Ve Nezu, A. M. (2001) Problem-solving therapies. In K. S. Dobson (Ed.), Handbook of Cognitive–Behavioral Therapies (2nd ed., pp.211–245). New York: Guilford Press. D’zurilla, T. J., Nezu, A. M. Ve Maydeu-Olivares, A. (2002). The social problem-solving inventory-revised (SPSI-R): technical manual. North Tonawanda, NY: Multi-Health Systems, Inc. D’zurilla, T.J. Nezu, A.M. Ve Maydeu-Olivares A. (2004). Social Problem Solving: Theory And Assessment. (Ed. Thomas J D’Zurilla; Edward C Chang; Lawrence J Sanna). Social problem Solving : Theory, Research, And Training, ss. 11-27, Washington, DC : American Psychological Association. Davey, G.C. L. (1994). “Worrying, Social Problem Solving Abilities And Problem Solving Confidence”, Behaviour Research and Therapy, 32, 327-330. Davidson, J. E., Deuser, R., Ve Sternberg, R.J. (1994). “The Role of Metacognition in Problem Solving”. (Ed: Metcalfe, J. & Shimamura, A.P. ), Metacognition: Knowing About Knowing, Cambridge, MA: MIT, Press (pp. 207-226). Elliott, T., Herrick, S., Macnair, R. Ve Harkins, S. (1994). “Personality correlates of selfappraised Problem-Solving Ability: Problem Orientation And Trait Affectivity” Journal of Personality Assessment, 63, 489–505. Elliott, T. R., Sherwin, E., Harkins, S. Ve Marmarosh, C. (1995). “Self-Appraised Problem-Solving Ability, Affective States, And Psychological Distress”, Journal of Counseling Psychology, 42, 105-115. Elliott, T., Shewchuk, R., Richeson, C., Pickelman, H. Ve Franklin, K. W. (1996). “Problem-Solving Appraisal And The Prediction Of Depression During Pregnancy And İn The Postpartum Period”, Journal of Counseling and Development, 74, 645–651. Eskici, M., Ve Aktaş, R. (2014). “Üniversite Öğrencilerinin Öğrenci Kulüplerine Yönelik Görüşleri”. Asya Öğretim Dergisi, 2(1 (ÖZEL)), 31-40. Haugh J.A. (2006). “Specifity and social problem-solving: Relation to depressive and anxious Symptomology”, Journal of Social and Clinical Psychology, 25, 392-403. Kalaycı, N. (2001). Sosyal Bilimlerde Problem Çözme, Ankara Gazi Kitapevi. Kaptan, F. (1999), Fen Bilgisi Öğretim, Üçüncü Baskı. İstanbul: MEB Yayınları. Karasar, N. (2000). Bilimsel Araştırma Yöntemi, Onuncu Baskı. Ankara: Nobel Kaptan, Karasar, N. (2004) Bilimsel Araştırma Yöntemi, Nobel Yayın Dağıtım. Maydeu-Olivares, A., D’ Zurilla, T.J. (1996). “A Factor-Analytic Study Of The Social Problem Solving Inventory: An İntegration Of Theory And Data”, Cognitive Therapy and Research, 20, 115-133. Maydeu-Olivares A., Rodrõâguez-Fornells, A., Gomez-Benito J. Ve D’zurilla, T.J. (2000). Psychometric properties of the Spanish adaptation of the Social Problem-Solving Inventory-Revised (SPSI-R), Personality and Individual Differences, 29, 699-708. Mcmurran, M., Blair, M., Egan, V. (2002). “An investigation of the correlations between aggression, impulsiveness, social problem solving and alcohol use”, Aggressive Behavior, 28, 439-445. Merzano, R ; Brandt, R; Hughes, C. (1989). Dimensions of Thinking. USA: Semline Inc. Nezu, A. M. (1987) “A Problem-Solving Formulation For Depression: A Literature Review And Proposal Of A Pluralistic Model” Clinical Psychology Review, 7, 121–144. Oğuzkan, F. (1974) Eğitim Terimleri Sözlüğü. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları. Rath, Jf, Hennessy, Jj. Ve Diller L. (2003). “Social Problem Solving and Community Integration in Postacute Rehabilitation Outpatients With Traumatic Brain Injury”, Rehabilitation Psychology, 48, 137–144. Reis, S. D. Ve Heppner. P. P. (1993). “Examination of coping resources and family adaptation in mothers and daughters of incestuous versus nonclinical families”, Journal of Counseling Psychology, 40 (1), 100–108. Resmi Gazete, (1981). Yükseköğretim Kanunu, No. 2547, 4 Kasım 1981. Resmi Gazete, (17506), 6. Rodrõâguez-Fornells A. Ve Maydeu-Olivares A. (2000). “Impulsive/careless problem solving style as predictor of subsequent academic achievement”, Personality and Individual Differences, 28, 639-645. Samancı, O., Ve Uçan, Z. (2015). “Sinif Ögretmeni Adaylarinin Sosyal Sorun Çözme Beceri Düzeylerinin Incelenmesi”, Bartin Üniversitesi Egitim Fakültesi Dergisi, 152-162 Shewchuk, R., Johnson, M. Ve Elliott, T. (2000). Self-Appraised Social Problem-Solving Abilities, Emotional Reactions, And Actual Problem-Solving Performance. Behaviour Research and Therapy, 38, 727–740. Öztürk Can H., Öner İ. Ö. (2009). Çelebi E. “Üniversite Öğrencilerinde Eğitimin Sorun Çözme Becerisine Etkisinin İncelenmesi”. Fırat Sağlık Hizmetleri Dergisi, 4(10): 35-58. Tunçbilek, E., Koç, İ., Albayrak, F., Özsoy, A. E., Ve Tokcan, S. (1993). "Hacettepe Üniversitesi yurt araştırması. Hacettepe Üniversitesi Merkez ve Beytepe Yurtları’nda Kalan Öğrencilerin Sosyal ve Demografik Özellikleri ve Üniversite’ye İlişkin Sorunları”, Hacettepe Üniversitesi Nüfus Etütleri Enstitüsü, Hacettepe Üniversitesi Basımevi. TDK, (2008). Güncel Türkçe Sözlük. http://www.tdk.gov.tr/ TR/BelgeGoster. aspx. (10.12.2019). Türküm, A.S. (2007). Üniversite Gençliğine Yönelik Psikolojik Danışma ve Rehberlik Hizmetleri. Bölüm 11, Gelişen Psikolojik Danışma ve Rehberlik: Meslekleşme Sürecindeki İlerlemeler Cilt I, (Editörler: R. Özyürek, F. Korkut-Owen, D. W. Owen), Nobel Yayın Dağıtım, Ankara. Üniversitesi Yayınları, İstanbul. Türküm, A.S., Kızıltaş, A., Bıyık, N., Yemenici, B. (2005). “Üniversite Öğrencilerinin Aile İşlevleri Algılarının İncelenmesi”. Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri Dergisi, 5(1), 229-262. Yıldız, S. A, (2003). “Ebeveynin Problem Çözme Becerisini Geliştirmeye Yönelik Deneysel Bir Çalışma”, Yayınlanmamış Doktora Tezi, İstanbul Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul. www.sdu.edu.tr (01.120.2019)