Methods of Combating Political Corruption in the Prophet Muhammad’s Hadiths

Yıl 2022, , 284 - 302, 15.06.2022

Tahsin Kazan

https://doi.org/10.35415/sirnakifd.1061549

Öz

The state is a phenomenon that has always existed in human history. It is a complex form of organization and administration which is an important part of the activity of ordering life. There is no social structure that lacks a public administration and governance. The state, in this sense, is the guarantor of social security, keeping people together, and providing social integration. It is a phenomenon that is effective in almost every sphere of life from politics to the economy, from family life to human relations. The Islamic society also needed this institutional structure to continue its existence. As a matter of fact, the Islamic State began to form with the migration of the Messenger of Allah to Medina and revealed its existence with the conquest of Mecca. The prophetic mission of the Messenger of Allah is not only to set an example for individuals in terms of faith and morality but also to provide the order of social life and political authority. The comprehensive administration of the Prophet, which spread to all areas of society, is the result of being a leader based on wisdom and tolerance. If the governmental authority is exercised with wisdom, it makes society happy. Wisdom is to use everything in its proper place and as needed. In Islamic civilization, the art of administration is considered a trust with great importance. Since politics is the art of governing society, it is a known fact that the deterioration in the political and administrative staff will spread to the rest of the society clearly and rapidly. Because administrators are in the decision-making process within the social structure, their corruption is not only limited to themselves but also has a feature that will affect the entire society. In a world where there is no administration or if there is, is not functioning properly, turmoil and conflict are inevitable. If one goes beyond power and wisdom, public unrest (fitna) and corruption will occur. Corruption is the opposite of reform and it is digressing moderation. The concept of corruption expresses an element that threatens the disruption of a certain order or balance when used for any of the social, religious, political, legal, and moral positions. Corruption has existed in every period of human history. All systems have struggled against corruption with different methods in order to ensure social order. The Qur'an also mentions some corrupt societies as examples and explains that the construction of a sound society will be possible by adhering to the stable principles of life. In the Qur'an, the opposite of corruption is reform, and the opposite of corrupting is reforming. Corruption is the attribute of sinners and hypocrites, and reformer is the attribute of believers. With these qualities, believers have exhibited attitudes and behaviors that maintain the balance and order that should be established on earth by observing Allah's orders and prohibitions. These Qur'anic explanations show that balance and moderation are necessary for all aspects of life. Therefore, the principles of an ideal society are revealed in the Qur'an and sound hadiths. Deviation from these principles in history has resulted in the deterioration of societies. Hadith is everything that is attributed to the Prophet: his words, deeds, disposition, or character. In the hadiths, the Messenger of Allah aimed at the righteousness and prosperity of society. In this study, the phenomenon of corruption has been discussed based on the hadiths of the Prophet, and the measures to prevent social corruption in the hadiths have been analyzed. Methods for both the diagnosis and solution of this problem are evaluated in the light of the Qur'an and hadiths, and the destruction that corruption can cause in society is emphasized.

Anahtar Kelimeler

Hadith, Corruption, Governance, Combatting corruption, Justice

Teşekkür

sa.

Hz. Peygamber’in Hadislerinde Politik Bozgunculukla Mücadele Yöntemi

Öz

Devlet, asırlar boyu insanlık için var olmuş bir olgudur. Hayatı düzene koyma faaliyetinin önemli bir parçası olan devlet, karmaşık bir örgütlenme biçimi ve idaresidir. Bu müessesenin bulunmadığı bir toplum yapısı görülmemektedir. Devlet, bireyleri bir arada tutan, toplumsal bütünleşmeyi sağlayan ve içtimaî asayişin teminatı olan bir kurumdur. Yönetim, siyasetten ekonomiye, aile hayatından insanî ilişkilere tüm alanlarda var olan bir olgudur. İslâm toplumu da varlığını devam ettirmek için bu kurumsal yapıya ihtiyaç duymuştur. Nitekim İslâm Devleti, Allah Rasûlü’nün Medine’ye hicreti neticesinde oluşmaya başlamış, Mekke’nin fethedilmesi ile resmî olarak varlığını ortaya koymuştur. Allah Rasûlü’nün peygamberlik misyonunun, bireylere imanî ve ahlâkî boyutta örneklik teşkil etmesinin yanı sıra içtimaî hayatın düzenini ve siyasî otoriteyi sağlama olduğu da unutulmamalıdır. Hz. Peygamber’in toplumun tüm alanına yayılan şümullü idaresi, hikmet ve hoşgörü temelli bir lider olmasının sonucudur. İdare, hikmet ile yönetirse toplumu mutlu eder. Hikmet her şeyi yerinde ve gerektiği kadar kullanmaktır. İslâm medeniyetinde idare sanatı, büyük emanet olarak telakki edilmektedir. Siyaset, toplumu yönetme sanatı olduğundan siyasî ve idarî kadrolardaki bozulmanın, toplumun geri kalan kısımlarına da belirgin ve hızlı bir şekilde sirayet edeceği bilinen bir husustur. Zira idareciler toplumsal yapı içerisinde karar alma sürecinde olduklarından onların fesadı sadece kendileri ile sınırlı kalmayıp toplumun tamamını etkileyecek bir özellik taşımaktadır. İdarenin olmadığı veya tam işlemediği bir dünyada kargaşa ve çatışma kaçınılmaz bir sonuçtur. Ehliyet ve hikmetin dışına çıkılırsa fitne ve fesâd meydana gelir. Fesâd, ıslâhın zıddı olup itidalin yani olması gerekenin dışına çıkmaktır. İfsâd kavramı içtimaî, dinî, siyasî, hukukî ve ahlâkî konumların herhangi biri için kullanıldığında belli bir düzen veya dengenin bozulmasını tehdit eden bir unsuru ifade etmektedir. Fesâd, insanlık tarihinin her döneminde var olmuştur. Beşeriyetin vücut bulduğu her asırda bu illete şahit olunmaktadır. Bütün sistemler, toplumsal düzenin sağlanması için ifsâd ile farklı yöntemlerle mücadele etmişlerdir. Kur’ân-ı Kerîm de bozulmuş kimi toplumları örnek babında zikretmiş, sağlam bir toplumun inşasının hayatın müstakîm ilkelerine bağlı kalmakla mümkün olacağını açıklamıştır. Kur’ân-ı Kerîm’de fesâd kavramının zıddı salâh, ifsâdın ıslâh ve müfsidin de muslihtir. Fesâd, münafıkların ve günahkârların, salâh da Müslümanların vasfıdır. Müslümanlar bu vasıflarıyla Cenab-ı Hakk’ın emir ve yasaklarını gözeterek dünyada kurulması gereken denge ve düzeni sağlamışlardır. Bu Kur’ânî îzahlar, her yönden denge ve îtidalin gerekli olduğunu göstermektedir. Bu yüzden Kur’ân ve sahih hadislerde ideal bir toplumun ilkeleri ortaya konulmuştur. Tarihte bu ilkelerden sapma, toplumun bozulmasına yol açacak sonuçlar doğurmuştur. Hadis, Hz. Peygamber’in söz, fiil, takrir, halkî/yaratılış veya hulkî/huyla ilgili bir vasıf olarak Allah Rasûlü’ne isnad edilen her şeydir. Allah Rasûlü, hadislerinde toplumun salah ve felahını hedeflemiştir. Bu çalışmada Hz. Peygamber’in hadislerinden hareketle fesâd olgusu ele alınmış, toplumsal fesâdın önüne geçmek için hadislerde yer alan tedbirler ele alınarak bunlar doğru bir şekilde tahlil edilmeye çalışılmıştır. Konuyla alakalı sorunların hem teşhisine hem de çözümüne dair yöntemler Kur’an ve hadisler ışığında değerlendirilerek fesâdın bir toplumda yol açabileceği yıkımlar üzerinde durulmuştur.

Anahtar Kelimeler

Hadîs, Fesâd, Yönetim, Mücâdele, Adalet

Kaynakça

• Ahmed b. Hanbel, Ahmed b. Muhammed b. Hanbel eş-Şeybânî el-Mervezî. el-Müsned. thk. Şuayb el-Arnaût-Âdil Mürşid vd. Beyrut: Müessesetü’r-Risâle, 1421/2001.
• Apak, Adem. Anahatlarıyla İslâm Tarihi II. İstanbul: Ensar Neşriyat, 2007.
• Akdoğan, Ali. “Bireysel ve Toplumsal Hayatta Ahlaka Olan İhtiyaç ve İslam”. Ekev Akademi Dergisi 8/18 (2004), 179-194.
• Beyhakî, Ebû Bekr Ahmed b. el-Hüseyn b. Alî. es-Sünenü’l-kübra. thk. Muhammed Abdülkadir Atâ. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 1424/2003.
• Buhârî, Ebû Abdillâh Muhammed b. İsmâîl b. İbrâhîm el-Cu‘fî. el-Câmiʿu’s-sahîh. thk. Muhammed Zuheyr b. Nâsır en-Nâsır, Dâru Tavki’n-Necât, 1422/2001.
• Cürcânî, Ebü’l-Hasen Alî b. Muhammed b. Alî es-Seyyid eş-Şerîf. et-Ta‘rîfât. thk. Heyet. Beyrut: Dârü’l- Kütübi’l-İlmiyye, 1403/1983.
• Dîneverî, Ebû Muhammed Abdullah b. Müslim b. Kuteybe. ‘Uyûnu’l-ahbâr. Kahire: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 1418.
• Emîr es-San‘ânî, İzzüddîn Muhammed b. el-İmâm el-Mütevekkil-Alellāh İsmâîl. et-Tenvîr Şerhu Câmiʿi’s-Sağir. thk. Muhammed İshâk Muhammed İbrahîm, Riyad: Dâru’s-Selâm, 1432/2011.
• İbn Balabân, Ebü’l-Hasen Emîr Alâüddîn Alî b. Balabân b. Abdillâh el-Mısrî. el-İhsân fî Takrîbi Ṣahîhi İbn Hibbân. thk. Şuayb el-Arnaût. Beyrut: Muessesetü’r-Risâle, 1414/1993.
• İbnü’l-Cevzî, Ebü’l-Ferec Cemâlüddîn Abdurrahmân b. Alî b. Muhammed. Menâkibü Ömer b. el-Hattâb. Beyrut: Dâru’l-Kitâbi’l-Arabî, 1412/2001.
• İbnü’l-Cevzî, el-Müntazam fî târîhi’l-ümem ve’l-mülûk, thk. Muhammed Abdülkadir ‘Atâ ve Mustafa Abdülkadir ‘Atâ. Beyrut: Daru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 1412/1992.
• İbnü’l-Mübârek, Abdullāh b. el-Mübârek b. Vâzıh el-Hanzalî el-Mervezî. ez-Zühd ve’r-Rekâik. thk. Habîburrahmân el-A‘zamî. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye.
• İbn Hacer el-Askalânî, Ebü’l-Fazl Şihâbüddîn Ahmed b. Alî b. Muhammed. Fethu’l-Bârî bi-Şerhi Sahîhi’l-Buhârî. Beyrut: Dâru’l-Ma‘rife, 1379.
• İbn Mâce, Ebû Abdillâh Muhammed b. Yezîd Mâce el-Kazvînî. Sünen. thk. Muhammed Fuâd Abdülbâkî. Beyrut: Dâru İhyai Kütübi’l-Arabiyye, 2012.
• Kastallânî, Ahmed b. Muhammed. İrşâdu’s-sârî. Mısır: el-Matbaatü’l-Kübrâ el-Emîriyye, 1323.
• Köse, Saffet. “Rüşvet”. Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi. 35/303-306. İstanbul: TDV Yayınları, 2008.
• Râgıb el-İsfahânî, Ebü’l-Kāsım Hüseyn b. Muhammed b. el-Mufaddal, el-Müfredât fî Garîbi’l-Kurʾân. thk. Safvân ‘Adnân ed-Dâvudî. Dımeşk: Dâru’l-Kalem, 1412.
• Rebî‘ b. Habîb, Ebû Amr er-Rebî‘ b. Habîb b. Amr el-Ezdî el-Ferâhîdî el-Basrî. el-Câmiʿu’s-sahîh (el-Müsned). tash. İmâm Nureddîn Abdullah b. Humeyd es-Sâlimî. Beyrut: Dâru’l-Feth, ts.
• Suyûtî, Ebü’l-Fazl Celâlüddîn Abdurrahmân b. Ebî Bekr b. Muhammed el-Hudayrî. el-Câmiu’s-Sağîr. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 1433/2012.
• Saîd, Faruk. el-İdâretü’l-İslâmiyye fî ‘ahdi Ömer b. Hattâb. Kahire: Dâru’n-Nahdeti’l-Arabiyye, 1991.
• Sallâbî, Ali Muhammed. Emîrü’l-Mümînin Ömer b. Hattab. Birleşik Arap Emirlikler: Mektebetü’s-Sahâbe, 1423/2006.
• Malik b. Enes, Ebû Abdillâh Mâlik b. Enes b. Mâlik b. Ebî Âmir el-Asbahî. el-Muvaṭṭaʾ. thk. Muhammed Mustafa el-‘Azamî. İmarât: Muessesetü Zâyid b. Sultan, 1425/2004.
• Mübârekpûrî, Ebü’l-Ulâ Muhammed Abdurrahmân b. Abdirrahîm. Tuhfetü’l-Ahvezî Şerhu Câmiʿi’t-Tirmizî. Beyrut: Daru’l-Kütübi’l-İlmiyye, ts.
• Müslim, Ebü’l-Hüseyn Müslim b. el-Haccâc b. Müslim el-Kuşeyrî. el-Câmiʿu’s-sahîh. thk. Muhammed Fuâd Abdülbâkî. Beyrut: Dâru İhyâi’t-Türâsi’l-Arabî ts..
• Nevevî, Ebû Zekeriyyâ Yahyâ b. Şeref b. Mürî. el-Minhâc fî şerhi Sahîhi Müslim b. Haccâc. Kahire: el-Matbaatü’l-Mısriyye, 1347/1929.
• Özdemir, Ahmet, “İbâdiyye’nin Erken Dönem Hadis Kaynakları”, Hitit Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, Aralık/ 2019, 36.
• Özdemir, Ahmet. İbâdiyye’nin Ana Hadis Kitabı. Ankara: Aratışıma Yayınları, 2020.
• Taberânî, Ebü’l-Kâsım Müsnidü’d-dünyâ Süleymân b. Ahmed b. Eyyûb. Mu‘cemü’l-Evsat, thk. Târik b. ‘İvadullah. Kahire: Daru’l-Haremeyn, 1415/ 1995.
• Tîbî, Ebû Muhammed Şerefüddîn Hüseyn b. Abdillâh b. Muhammed. el-Kâşif ‘an Hakâiki’s-Sünen. thk. Abdülhamîd Hindâvî. Riyad: Mektebetü Mustafa el-Bâz, 1417/1997.
• Tirmizî, Ebû Îsâ Muhammed b. Îsâ b. Sevre. Sünen. thk. Ahmed Muhammed Şâkir ve Muhammed Fuâd Abdülbâkî. Mısır: Mustafâ el-Bâbî, 1395/1975.
• Üremî, Muhammed Emîn b. Abdullah. el-Kevkebü’l-Vehhâc ve’r-Ravdu’l-Behhâc fî Şerhi Sahîhi Müslim b. Haccâc. Dâru’l-Minhâc. 1430/2009.
• Yıldırım, Duran Ali. Ayetler Işığında Bireysel ve Toplumsal Fesâd Sebepleri. Şırnak Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi 7/13 (Nisan 2016), 123-147.
• Zühaylî, Muhammed Mustafa Vehbe. el-Vecîz fî Usûli’l-Fıkhi’l-İslâmî. Dımeşk: Dâru’l-Hayr, 1427/2006.