Türkiye’de Kurum Bakımı Deneyimi Olan Bireylerin İş ve Yaşam Doyumlarının İncelenmesi Üzerine Bir Araştırma: Ankara İli Örneği

Yıl 2016, Sayı: 37, 9 - 31, 21.12.2016

Elif Gökçearslan Çifci , Tuğba Kardeş Melek Zubaroğlu Yanardağ , Rumeysa Akgün

Öz

---

Bu
araştırma ile kurum bakımı deneyimi olan bireylerin iş ve yaşam doyumlarının
incelenmesi amaçlanmıştır. Araştırma 2012 Ekim-2013 Aralık ayları arasında
Ankara’da, kurum bakımı deneyimi olan 82 kişi ile gerçekleştirilmiştir.
Araştırmanın sonuçları genel olarak şöyledir: Araştırmaya katılanların %83’ü
19-34 yaş arası bireylerden oluşmaktadır, katılımcıların %31,7’si kadın,
%68,3’ü erkek ve %40,2’si evlidir. Katılımcıların kurum (iş yeri) değişikliği
sayılarına bakıldığında, 4-7 arasında kurum değişikliği yapanların, 1-3
arasında kurum değişikliği yapan katılımcılara göre yaşam doyumlarının daha
yüksek olduğu görülmüştür. Katılımcılardan bir çocuk sahibi olanların ise iş
doyumlarının ve dışsal doyumlarının yüksek olduğu, çocuk sahibi olmayanların
ise iş doyumları ile dışsal doyumlarının düşük olduğu görülmüştür. Ekonomik
durumunu yüksek olarak belirten katılımcıların, iş ve yaşam doyumu alt
ölçeklerinden aldıkları puan, ekonomik durumu düşük olan katılımcıların iş ve
yaşam doyumundan aldıkları puanlarından daha yüksek olduğu saptanmıştır.

Anahtar Kelimeler

Kurum bakımı, kurum bakımı deneyimi olan bireyler, iş doyumu, yaşam doyumu, korunma altındaki birey

Kaynakça

• 1. Baycan, F. A. (1985). Farklı gruplarla çalışan gruplarda iş doyumunun bazı yönlerinin analizi (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Boğaziçi Üniversitesi, İstanbul.
• 2. Bayram, N. (2009). Sosyal bilimlerde spss ile veri analizi. Bursa: Ezgi Kitabevi.
• 3. Bowlby, J. (1951). Maternal care and mental health (WHO Monograph, No. 2). Geneva: World Health Organization.
• 4. Bronfenbrenner, U. (1979). The ecology of human development: Experiments by nature and design. Cambridge: Harvard University Press.
• Cankurtaran, Ö. Ö. (1998). Kurum bakımı deneyimi olan genç yetişkinlerin sosyal destek sistemleri ve ruh sağlığı durumları (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Hacettepe Üniversitesi, Ankara.
• Çetin H., ve Çavuşoğlu, H. (2009). Yetiştirme yurdunda ve aileleri ile yaşayan adölesanların benlik saygıları ve psikolojik belirtilerinin karşılaştırılması. Dokuz Eylül Üni Hemşirelik Yüksek Okulu Dergisi, 2(4), ss. 137-144.
• Deiner, E., Emmons R. A., Larsen R. J., ve Griffin S. (1985). The satisfaction with life scale. Journal of Personality Assesment, 49, ss. 71-75.
• Dozier, M., Zeanah C. H., Wallin, A. R., ve Shauffer C. (2012). Institutional care for young children: review of literature and policy implications. Social Issues and Policy Review, 1(6), ss.1-25.
• Eğinli, T. A. (2009). Çalışanlarda iş doyumu: Kamu ve özel sektör çalışanlarının iş doyumuna yönelik bir araştırma. Atatürk Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, 23(3), ss. 35-52.
• Gander, M. J., ve Gardiner, H. W. (1998). Çocuk ve ergen gelişimi. (O. Bekir, Çev.). Ankara: İmge Kitabevi.
• Güney, S., Kalafat T., ve Boysan M. (2010). Dimensions of mental health: Life satisfaction, anxiety and depression: A preventive mental health study in Ankara University student population. Procedia Social and Behavioral Sciences, 2, ss. 1210-1213.
• Gürsoy, F., ve Coşkun, T. (2004). Geniş ailede ve çekirdek ailede yaşayan çocukların aile ortamını algılamalarının incelenmesi. Toplum ve Sosyal Hizmet Dergisi, 15(2), ss. 17-30.
• Julian, M. M. (2013). Age at adoption from institutional care as a window into the lasting effects of early experiences. Clinical Child and Family Psychology Review, 16, ss. 101–145.
• Karabulut E. O., ve Ulucan H. (2011). Yetiştirme yurdunda kalan öğrencilerin problem çözme becerilerinin çeşitli değişkenler bakımından incelenmesi (Kırşehir ili örneği). Ahi Evran Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 12(1), ss. 227-238.
• Karataş, K. (2001). Toplumsal değişme ve aile. Toplum ve Sosyal Hizmet Dergisi, 12(2), ss. 89-98.
• Karasar, N. (2008). Bilimsel araştırma yöntemi. (18. baskı), Ankara: Nobel Yayınları.
• Koşar, N. (1992). Sosyal hizmetlerde aile ve çocuk refahı alanı. (Gözden geçirilmiş 2. baskı), Ankara:MN Ofset.
• Köker, S. (1991). Normal ve sorunlu ergenlerin yaşam doyumu düzeyinin karşılaştırılması. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Ankara Üniversitesi, Ankara.
• Miner, J. B. (1992). Industrial/organizational psychology, England: Mcgraw-Hill Book Company.
• Saari, L. M., ve Judge, T. A. (2004). Employee attitudes and job satisfaction, Human Resource Management, 43(4), ss. 395-407.
• Shin D. C., ve Johnson D. M. (1978). Avowed happiness as an overall assessment of quality of life. Social Indicators Research, 5, ss. 475-492.
• Smyke, A. T., Zeanah, C. H., Fox, N. A., Nelson, C. A., ve Guthrie, D. (2010). Placement in foster care enhances quality of attachment among young institutionalized children. Child Development, 81, ss. 212–223.
• Şahin, G. Sürücü, A. (2011). Yetiştirme yurtlarında yaşayan ergenlerde bağlanma ve kimlik. E-Journal of New World Sciences Academy, 6(1). 1318-1334. Erişim Tarihi: 10.02.2016, http://www.newwsa.com/download/gecici_makale_dosyalari/NWSA-3898-1-7.pdf.
• Şahin, H., ve Dursun, A. (2009). Okul öncesi öğretmenlerinin iş doyumları: Burdur örneği. Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 9(18), ss. 160-174.
• Stubbe, J. H., Posthuma, D. I., Boomsma, ve De Geus, E. J. C. (2005). Heritability of life satisfaction in adults: A twin-family study. Psychological Medicine, 35(11), ss. 1581-1588.
• Tümkaya, S. (2005). Ailesi yanında ve yetiştirme yurdunda kalan ergenlerin umutsuzluk düzeylerinin karşılaştırılması. Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, 3(4), ss. 445-459.
• Tümlü, Ü. G., ve Recepoğlu, E. (2013). Üniversite akademik personelinin psikolojik dayanıklılık ve yaşam doyumu arasındaki ilişki. Yüksek Öğretim ve Bilim Dergisi, 3(3), s:205-213.
• Yavuzer, H. (2004). Çocuk psikolojisi. İstanbul: Remzi Kitabevi.
• Yüceer, T.(2012) Kurum bakımı deneyimi olan bireylerin evlilik uyumları. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi),Hacettepe Üniversitesi, Ankara.