Her şeyin yaşam alanı olan doğanın ve ona ait bütün
unsurların korunması ya da tahrip edilmesi diğer bütün varlıkları olumlu veya
olumsuz etkiler. İnsanın doğayı ötekileştirmeden kendini de doğanın bir parçası
olarak kabul etmesi ve bu bilinç ile hareket etmesi, kaynakları hızla tüketilen
dünyanın geleceği açısından önemlidir. Geniş kitlelere hitap eden edebî
eserlerin doğaya dair bir bilinç ve farkındalık oluşturabilme güçleri bu açıdan
dikkate alınmalıdır. Ekoeleştiri akımı, tam da doğa, insan ve edebiyat
arasındaki ilişkileri sorgulayan ve doğaya ait bilinçlenmeyi yazınsal düzeyde
ele alan bir disiplindir.
Bu
çalışmada, halk şiirinin son dönemlerdeki en önemli temsilcilerinden Âşık
Veysel’in şiir evreninde yer alan temel izleklerden biri olan doğanın ele alınış
şekli, ekoeleştiri kuramı çerçevesinde değerlendirilecektir. Âşık Veysel, bazen
gönül gözüyle bazen sazının tellerinden yükselen çığlıklarla doğanın insanla
uyumunu, doğanın insanla eşdeğerliğini dağ, toprak, orman ve hayvan ekseninde
haykırarak kişilerde bir çevre bilinci oluşumuna katkıda bulunur.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Bölüm | Makaleler |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 18 Aralık 2019 |
Gönderilme Tarihi | 28 Ekim 2019 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2019 Cilt: 7 Sayı: 14 |
Siirt Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi Creative Commons Atıf-GayriTicari 4.0 Uluslararası Lisansı (CC BY NC) ile lisanslanmıştır.