OSMANLI DEVLETİ’NİN İÇ BORÇLANMA KAYNAKLARI OLARAK EMEKLİ VE YARDIMLAŞMA SANDIKLARI

Yıl 2019, , 313 - 334, 19.12.2019

Nursel Manav Mehmet Güneş

https://doi.org/10.21563/sutad.855833

Öz

Osmanlı idaresi, değişen çağın yeni ekonomik koşullarına uyum sağlamaya çalışırken sorunlar yaşıyordu. Devlet, özellikle 19. yüzyılın ikinci yarısından itibaren, bütçe açıklarını kapatmak için borçlanma yoluna gidiyordu. Borçlanma serüveni, zamanla bir kısır döngü haline geldi ve içinden çıkılamaz hal aldı. Dış kredi bulamayan hükümet, devlet kontrolündeki sandık adı verilen kaynaklara yöneldi. Nitekim bu sandıklar, işlem koşulları bakımından diğer kredi kurumlarına göre daha avantajlıydı. Bu makale, ekonomik kriz ve borç içindeki devletin, 19. yüzyılın ikinci yarısından sonra diğer finans kurumlarına kıyasla sandıklardan daha elverişli şartlarla, daha uygun faiz ve geri ödeme seçenekleriyle kredi alabildiği ve bu kredi şartlarını dilediği biçimde değiştirebildiği üzerinde durmaktadır. Bu kapsamda, örnek olarak Eytam, Ağavat, Menafi, Mülkiye Tekaüd, Mâzuliyet, Emniyet ve İlmiye Tekaüd sandıklarından hükümetin aldığı borçlar ile bu borçların koşulları incelenmektedir. •

,

Anahtar Kelimeler

Osmanlı Devleti,, İç borçlanma, Emekli sandıkları, Yardımlaşma sandıkları, Bankacılık.

Kaynakça

• BOA, A.AMD (Sadaret Amedi Kalemi), 36/13.
• BOA, A.DVN (Sadaret Divan-ı Hümayun Kalemi), 25 Kasım 1852/13 Safer 1269: 82/96.
• BOA, A.MKT.NZD (Sadaret Mektûbi Kalemi, Nezaret ve Devair), 50/72.
• BOA, A.MTZ.GR, (Sadaret, Eyalet-i Mümtâze Girid Evrakı), 4/9.