Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Uzmanlık Öğrencilerinin UÇEP 2020 Temel Hekimlik Uygulamalarına Yönelik Yeterlik Algılarının Değerlendirilmesi

Yıl 2024, Cilt: 23 Sayı: 69, 70 - 88, 30.04.2024

Saliha Şenel , Işıl İrem Budakoğlu

https://doi.org/10.25282/ted.1464365

Öz

Amaç: Uzmanlık öğrencilerine günlük pratikte kullanacakları bilgi, beceri ve tutumları kazandırmak, hasta güvenliği konusunda eğitmek, meslek hayatında hastaya zarar vermeyecek yeterlikte olmalarını sağlamak tıpta uzmanlık eğitiminin temel amaçları arasındadır. Kaliteli, güvenli sağlık bakımı hizmeti sunumu sağlamak ve eğitim çıktılarını belgelemek için, uzmanlık öğrencilerinin klinik uygulamalarda yeterlik düzeylerinin belirlenmesi önemlidir. Bu çalışmanın amacı, UÇEP-2020 “temel hekimlik uygulamaları” çerçevesinde Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları uzmanlık öğrencilerinin temel hekimlik uygulamalarına ilişkin yeterliklerini değerlendirmektir.
Yöntem: Tanımlayıcı desende planlanan araştırmanın örneklemini Ankara Bilkent Şehir Hastanesinde çalışan Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları uzmanlık öğrencileri oluşturmuştur. Veriler toplama araçları olarak araştırmacılar tarafından geliştirilen Katılımcı Tanıtıcı Form ve UÇEP- 2020 yer alan temel Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları uzmanlık programı için öncelikli hekimlik uygulamaları anket formu kullanılmıştır. Veriler “Google Form” yoluyla toplanmıştır. Verilerin analizinde betimleyici istatistiksel yöntemlerden yararlanılmıştır.
Bulgular: Yanıt oranı %32,2 (87/270) idi. Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları uzmanlık öğrencilerinin %41,4’ü (n=36) 37-48 ay deneyime sahipti. Uzmanlık eğitiminde, klinik vizitlere dayalı öğrenme en sık kullanılan öğretim yöntemi olarak bulundu (%82,8). Öykü alma, genel ve soruna yönelik fizik muayene uzmanlık öğrencilerinin yeterlik algı oranlarının en yüksek olduğu temel hekimlik uygulamaları alt başlıkları olarak saptandı. Koruyucu hekimlik ve toplum hekimliği uygulamaları, bilimsel araştırma ilke ve uygulamaları, sağlıklılık ve taramalar alt başlıklarında yeterlik algı oranlarının düşük olduğu görüldü. Adli olgu muayenesi (%14,9), göz dibi muayenesi (%17,2) diğer uygulamalara oranla kendilerini en yetersiz algıladıkları uygulamalar idi.Yanıt oranı %32,2 (87/270) idi. Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları uzmanlık öğrencilerinin %41,4’ü (n=36) 37-48 ay deneyime sahipti. Uzmanlık eğitiminde, klinik vizitlere dayalı öğrenme en sık kullanılan öğretim yöntemi olarak bulundu (%82,8). Öykü alma, genel ve soruna yönelik fizik muayene uzmanlık öğrencilerinin yeterlik algı oranlarının en yüksek olduğu temel hekimlik uygulamaları alt başlıkları olarak saptandı. Koruyucu hekimlik ve toplum hekimliği uygulamaları, bilimsel araştırma ilke ve uygulamaları, sağlıklılık ve taramalar alt başlıklarında yeterlik algı oranlarının düşük olduğu görüldü. Adli olgu muayenesi (%14,9), göz dibi muayenesi (%17,2) diğer uygulamalara oranla kendilerini en yetersiz algıladıkları uygulamalar idi.
Sonuç: Bu çalışma, Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Uzmanlığı uzmanlık öğrencilerinin UÇEP-2020 uzmanlık programı için öncelikli olan “temel hekimlik uygulamalarında” kısmen yeterli olduklarını göstermiştir. Çocuk sağlığı ve uzmanlık eğitimi programlarını analiz etmek, değiştirmek ve iyileştirmek için yeterliklerin değerlendirilmesinin önemli olduğu düşünülmektedir. Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları uzmanlığı programında temel uygulamalara daha fazla yer edinmesi gerekmektedir. Bu sonuçların Ulusal Pediatri Dernekleri ve Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Tıpta Uzmanlık Yeterlik Kurulu’na iletilerek mezuniyet sonrası düzenlenecek kurs, okul, akademi, sempozyum ve kongre programlarında dikkate alınması sürekli mesleki gelişim açısından önemlidir.

Anahtar Kelimeler

UÇEP 2020, Mezuniyet Sonrası Tıp Eğitimi, Pediatri, Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları, Çekirdek Eğitim

Evaluation of Pediatrics Residency Students' Competency Perceptions towards UCEP 2020 Basic Medical Practices

Öz

Aim: The main objectives of medical specialty education are to provide knowledge, skills, and attitudes that specialty students will use in daily practice, to educate them about patient safety, and to ensure that they possess competence to avoid causing harm to patients in their professional life. It is important to determine the proficiency levels of specialty students in clinical practice in order to provide high quality and safe health care service delivery and document training outcomes. The aim of this study is to evaluate the competencies of child health and diseases residents regarding basic medical practices within the framework of UÇEP-2020 "basic medical practices".
Methods: The sample of the research, planned in a descriptive design, consisted of child health and diseases residents working at Ankara Bilkent City Hospital. The Participant Descriptive Form developed by the researchers and the survey form for primary medical practices in the pediatric health and diseases specialty program included in UÇEP-2020 were used as data collection tools. Data were collected via “Google Forms”. Descriptive statistical methods were utilized for data analysis.
Results: The response rate was 32.2% (87/270). 41.4% (n=36) of child health and diseases specialty students had 37-48 months of experience. Learning based on clinical visits was found to be the most frequently used teaching method in specialty training (82.8%). History taking and general and problem-oriented physical examination were the subheadings of basic medical practices in which the competency perception rates of specialty students were highest. It has been observed that competence perception rates are low in the subheadings of preventive medicine and community medicine practices, scientific research principles and practices, and health screenings. Forensic case examination (14.9%), fundus examination (17.2) were the basic medical practices with the lowest competency perception rates of students.
Conclusions: Child health and diseases residents are partially competent in basic medical practices, which is a priority for the UÇEP-2020 program. It is important to evaluate competencies to analyze, modify, and improve child health and diseases training programs. Basic practices are needed to be included more in the child health and diseases specialization specialty program. Basic practices need to be included more in the Child Health and Diseases specialization program. It is important for continuous professional development that these results be conveyed to the National Pediatric Societies and the Child Health and Diseases Medical Specialization Qualification Board and taken into consideration in the courses, schools, academies, symposiums and congress programs to be held after graduation.

Anahtar Kelimeler

UCEP 2020, Postgraduate Medical Education, Pediatrics, Child Health and Diseases, Core Education

Kaynakça

• 1. Sectish TC, Zalneraitis EL, Carraccio C, Behrman RE. The state of pediatric residency training: a period of transformation of graduate medical education. Pediatrics. 2004; 114:832–841
• 2. Improvement, Council On Quality. "Principles of pediatric patient safety: Reducing harm due to medical care." Pediatrics. (2019);143(2): e20183649.
• 3. Accreditation Council for Graduate Medical Education. ACGME Program Requirements for Graduate Medical Education in Pediatrics. 2022. https:// www.acgme.org/globalassets/pfassets/programrequirements/320_pedia trics_2021v2.pdf/.   https://www.abp.org/sites/abp/files/pdf/gen_peds_epa_6.pdf
• 4. Boonyasai RT, Windish DM, Chakraborti C, et al. Effectiveness of teaching quality improvement to clinicians: a systematic review. JAMA. 2007;298:1023–1037.
• 5. Gaies MG, Landriga CP, Hafler JP,Sandora TJ. Assessing procedural skills training in pediatric residency programs. Pediatrics.2007: 120(4);715-722.
• 6. Mann KJ, Craig MS, Moses JM. . Quality improvement educational practices in pediatric residency programs: survey of pediatric program directors. Academic pediatrics.2014: 14(1); 23-28.
• 7. Institute for International Medical Education. Global Minimum Essential Requirements in Medical Education. Medical Teacher. 2002:24(2);130-135.
• 8. Grant J. Principles of curriculum design. In Understanding Medical Education Evidence, Theory and Practice. Swanwick T(Ed) Wiley- Blacwell, 2010, 1-1
• 9. Accreditation Council for Graduate Medical Education. Outcome Project: Enhancing Residency Education Through Outcomes Assessment. www.acgme.org/Outcome.
• 10. Tıpta Uzmanlık Kurulu Müfredat Oluşturma ve Standart Belirleme Sistemi. Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Uzmanlık Eğitimi Çekirdek Müfredatı.2019. https://tuk.saglik.gov.tr/Eklenti/34075/0/cocuksagligivehastaliklarimufredatv24pdf.pdf
• 11. Demirci Ş, Günaydın G, Doğan H, et al. Adli rapor düzenlemede uygulamalı eğitimin önemi. Adli Tıp Dergisi. 2007:21(1);10-4.
• 12. Gürpınar E, Coşkun HŞ, Şenol Y, Boneval C, Alimoğlu MK, Gültekin M. Mezuniyet Öncesi Tıp Eğitimi Programını Ulusal Çekirdek Eğitim Programına Göre Gözden Geçirme: Akdeniz Üniversitesi Tıp Fakültesi Deneyimi. Akdeniz Med J 2015; 1:12- 24.
• 13. Gülpınar MA, Gürpınar E, Songur A, Vitrinel A. Mezuniyet Öncesi Tıp Eğitimi Ulusal Çekirdek Eğitim Programı-2014. Basım yılı: 2014
• 14. Ulusal Çalışma Grupları ULUSAL-ÇEP. Tıp Fakültesi- Ulusal Çekirdek Eğitim Programı-2020. Tıp Eğitimi Dünyası. 2020:19(57-1);1-146.
• 15. Yüksek öğretim kurulu. Mezuniyet Öncesi Tıp Eğitimi Ulusal Çekirdek Eğitim Programı 2020. https://www.yok.gov.tr/Documents/Kurumsal/egitim_ogretim_dairesi/Ulusal-cekirdek-egitimi-programlari/mezuniyet-oncesi-tip-egitimi-cekirdek-egitimi-programi.pdf
• 16. Neuspiel DR, Hyman D, Lane M. Quality improvement and patient safety in the pediatric ambulatory setting: current knowledge and implications for residency training. Pediatr Clin North Am. 2009:56;935–951.
• 17. Yardley S, Teunissen PW, Dornan, T. Experiential learning: AMEE guide No. 63. Medical teacher.2012: 34(2); e102-e115.
• 18. Budakoğlu Iİ, Coşkun O, Ergün MA. National undergraduate medical core curriculum in Turkey: evaluation of residents. Balkan Med J. 2014 Mar;31(1):23-8. doi: 10.5152/balkanmedj.2013.9145.
• 19. Atılgan B, Temizayak F, Çağıran T, Tarı O, Gürler G, Müderrisoğlu M ve ark. Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi Dönem VI Öğrencilerinin Tıp Fakültesinde Hekimlik Becerileri Eğitimine Yönelik Görüşleri. 2020;19(57):5-25
• 20. Oktay C, Şenol Y, Engin S, Şimşek, T. (2020). Aday Doktorların Mezuniyet Öncesi Dönemde Temel Hekimlik Uygulamalarındaki Yeterlik Algı Düzeyleri. Tıp Eğitimi Dünyası.2020: 19(59).
• 21. Tıp Eğitimi Programlarını Değerlendirme ve Akreditasyon Derneği (TEBAD). Türkiye Sosyal Güvenilir (Hesap Verebilir) Tıp Fakültesi Belirleyicileri Ulusal Belgesi.2019.
• 22. https://tepdad.org.tr/uploads/files/Belgeler%20ve%20formlar/TEPDADSosyal_Guvenilirlik.PDF
• 23. Abramson EL, Naifeh MM, Stevenson MD, Todd C, Henry ED., et al. Research training among pediatric residency programs: a national assessment. Academic Medicine.2014: 89(12);1674-1680.
• 24. Accreditation Council for Graduate Medical Education. ACGME Program Requirements for Graduate Medical Education in Pediatrics. https://www.acgme.org/acgmeweb/Portals/0/PFAssets/2013-PR-FAQ- PIF/320_pediatrics_07012013.pdf