Klasik Türk şiiri, estetik ilkelerini
İslam sanatından almıştır. Klasik dönem şiiri estetiği de belli bir biçim ve
anlam bütünlüğüyle ortaya çıkmıştır. Bu şiirin bir özelliği olan konu
bütünlüğünün yokluğu, bir eleştiri unsuru olmamalıdır. Bu özellik, klasik Türk
şiirinin, kaynağını İslam sanatları estetiğinden aldığı önemli bir niteliktir.
Şiir metinlerinin konu bakımından dağınık olması, İslam sanatları estetiğinde
bulunan modüler sistemin şiire yansımasının bir sonucudur.
Klasik Türk şiiri, beyitlerin bir araya
gelerek oluşturduğu bir metin formuna sahiptir. Bu şiir formunda beyitler, tek
başlarına anlamlı küçük birimleri temsil etmektedir. Bu şiir geleneğinde, şiir
metninden herhangi bir beyit ait olduğu bütünden koparılsa da canlılığından
herhangi bir şey kaybetmeyecektir. Benzer biçimde İslam sanatlarında yaygın
olan modüler sistem de anlamlı küçük birimlerin bir araya gelerek daha büyük
birimleri meydana getirmesi yoluyla oluşur.
İslam sanatları estetiğinde yaygın olan bu formu, klasik dönem şairleri
de “eş’âr-ı perîşân”, “perîşân güftâr”, “perîşân ebhâs”, “elfâz-ı perîşân” gibi
ifadelerle vurgulamışlardır.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Bölüm | Makaleler |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 15 Aralık 2019 |
Gönderilme Tarihi | 20 Haziran 2019 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2019 Cilt: 8 Sayı: 4 |