HASAN YURTOĞLU’NUN WEYSEL PARADOKSU ROMANI HAKKINDA BİR DEĞERLENDİRME

Yıl 2021, Cilt: 10 Sayı: 4, 1328 - 1344, 15.12.2021

Çetin Arslan

Öz

Metinler arasılık ve onun unsurları parodi, pastiş, ironi ve üst kurmaca gibi özellikler romanın imkânlar dünyasını alabildiğine genişletmiştir. Esasında roman haricinde anlatılması gereken konular böylece romana dâhil edilir. Çağdaş romancılardan Hasan Yurtoğlu’nun Weysel Paradoksu romanı bir antiromandır ve geleneksel roman yapısından oldukça uzakta bir yerde konumlanmıştır. Bununla birlikte Oğuz Atay’ın Tutunamayanlar’da başarıyla uyguladığı ironik tavrı Weysel Paradoksu’nda da görürüz. Tutunamayanlar, bir yabancılaşma romanıyken Weysel Paradoksu varoşlardan üniversiteye uzanan yolculuğuyla doğduğu topraklara bağlı bir antikahramanın hikâyesidir. Kitaplar arasında dolaşan Veysel, hayata başladığı mekânın zihniyet dünyasına dönüş yapar. Bu hikâyede bireysel dönüşüm, siyasal tarihimize yapılan atıflar, felsefî ve dinî algıların açık tarafları ve en önemlisi de aşk algısı ele alınır. Hayali bir sevgiliye tutulan Veysel Genç, ismini ödünç aldığı Werther gibi intihar etmeyip geleneksel aşk formatına göre bir sona yani Mecnunluğa ulaşır. Tek başına bu durum bile romanı emsallerinden farklı bir noktaya taşır.

Anahtar Kelimeler

Paradoks, parodi, ironi, üst kurmaca, antiroman

Kaynakça

• Aktulum, Kubilây. (2000). Metinlerarası ilişkiler. Ankara: Öteki Yayınevi.
• Akyıldız, Hülya. (2014). Eylemsizlik ve anti kahramanların dönüştürücü gücü üzerine. Humanitas - Uluslararası Sosyal Bilimler Dergisi, 2(4), 17-29.
• Arak, H. (2007). Genç Werther’in acıları ile genç W’nin yeni acıları başlıklı eserlerin içerik ve biçim açısından karşılaştırılması. Erciyes Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 22(1), 167-177.
• Atay, O. (2020). Tutunamayanlar. (97. Baskı) İstanbul: İletişim Yayınları.
• Boynukara, H. (2007). Modern eleştiri terimleri. İstanbul: Boğaziçi Yayınları.
• Emre, İ. (2006). Postmodernizm ve edebiyat. Ankara: Anı Yayıncılık.
• Enginün, İ. ve Kerman, Z. (2011). Yeni Türk edebiyatı metinleri 4-eser tanıtma ve önsözler (1860-1923). İstanbul: Dergâh Yayınları.
• Erhat, A. (2004). Mitoloji sözlüğü. (13. Basım). İstanbul: Remzi Kitabevi.
• Gündüz, O. (2016). Çağdaş Türk romanının sorunları ve romanda yeni açılımlar. Uluslararası Türkçe Edebiyat Kültür Eğitim Dergisi, 5(2), 784-800.
• Hesse, H. (2005). Bozkırkurdu. (5. Baskı). (Çev. Kâmuran Şipal). İstanbul: YKY Yayınları.
• Kara, M. (2019). Tasavvuf ve tarikatlar tarihi. İstanbul: Dergâh Yayınları.
• Karakoç, S. (1995). Şiirler IV zamana adanmış sözler. (4. Baskı). İstanbul: Diriliş Yayınları.
• Karataş, T. (2019). Ansiklopedik edebiyat terimleri sözlüğü. (5. Basım). İstanbul: İz Yayıncılık.
• Korkmaz, R. (2017). Romanda mekânın poetiği. Romanda Mekân içinde. (Ed. Ramazan Korkmaz ve Veysel Şahin). Ankara: Akçağ Yayınları, 9-26.
• Kur’an-ı Kerim (2010). Haz. Halil Altuntaş, Muzaffer Şahin. Ankara: Diyanet İşleri Başkanlığı Yayınları.
• Lodge, D. (2013). Kurgu sanatı. Türkçesi: Aytaç Ören. Ankara: Hece Yayınları.
• Mardin, Ş. (2015). Türkiye’de din ve siyaset makaleler 3. (19. Baskı). İstanbul: İletişim Yayınları.
• May, R. (2019). Yaratma cesareti. (5. Baskı). (Çev. Alper Oysal). İstanbul: Metis Yayınları.
• Meriç, C. (1997). Bu ülke. (8. Baskı). (Yay. Haz. Mahmut Ali Meriç). İstanbul: İletişim Yayınları.
• Özdemir, H. (2019). Aşkın antiromanı: Weysel paradoksu. Şiar Dergisi, 23, 34-35.
• Salman, D. (2012). “Oscar Wilde’ın Salome karakteri; feminist mi feminen mi?” Uşak Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 5(1), 140-158.
• Noon, W. T. (2010). Modern edebiyat ve zaman kavramı. Roman Teorisi. (3. Baskı). (Haz. Philip Stevick). (Çev. Sevim Kantarcıoğlu). Ankara: Akçağ Yayınları, 248-275.
• Tan, N. (2018). Kömürcünün imanı. Şarkiyat, 10(2), 625-637.
• Tanpınar, A. H. (2011). Saatleri ayarlama enstitüsü. (16. Baskı). İstanbul: Dergâh Yayınları.
• Tekin, M. (2001). Roman sanatı-romanın unsurları. (10. Basım). İstanbul: Ötüken Yayınları.
• Tüzer, İ. ve Hüküm, M. (2019). Edebiyat sosyolojisi-edebiyata sosyolojiden bakmak. Ankara: Akçağ Yayınları.
• Yıldırım, İ. M. (2017). Yusuf Atılgan’ın Romanlarında Kahraman Tipolojisi. Uluslararası Türkçe Edebiyat Kültür Eğitim Dergisi, 6(4), 2493-2502.
• Yılmaz, N. (2020). İsmet Özel’in Erbain’inde Modernitenin Eleştirisi. Uluslararası Türkçe Edebiyat Kültür Eğitim Dergisi, 9(2), 642-664.
• Yurtoğlu, H. (2017). Weysel paradoksu. Ankara: Karakum Yayınevi.