FORGIVENESS IN PSYCHOLOGISTS AND PSYCHOLGICAL COUNSELORS

Yıl 2020, , 679 - 696, 18.12.2020

Meryem Vural Batık

https://doi.org/10.26468/trakyasobed.647345

Cited By: 2

Öz

The aim of this study is to examine forgiveness levels of the mental health professionals and candidates. 552 health care professionals and candidates in total participated in the study, of which 101 are psychological counselor candidates, 141 are psychologist candidates, 115 are psychological counselors, and 165 are psychologists. Forgiveness Scale was used in order to determine the level of forgiveness. According to the results of One-Way MANOVA, it was found that the self-forgiveness levels of the mental health professionals were significantly higher than those of candidates, and the forgiveness of others levels of the psychological counselor candidates were significantly lower than those of the other groups. According to the results of Two-Way ANOVA, forgiveness levels of males and females did not differ significantly; forgiveness levels of the mental health professionals who have longer years of professional experience were significantly higher than those of the other groups. The variance that arises in forgiveness of others levels of the psychologist candidates and psychological counselor candidates who receive undergraduate education was not found in the professionals that work in the field. The findings were discussed in the light of related literature.

Anahtar Kelimeler

Forgiveness, psychological counselor, psychologist, candidate, mental health professional

PSİKOLOG VE PSİKOLOJİK DANIŞMANLARDA AFFETME

Öz

Bu araştırmanın amacı ruh sağlığı profesyonellerinin ve adaylarının affetme düzeylerini incelemektir. Araştırmaya, 101 psikolojik danışman adayı, 141 psikolog adayı, 115 psikolojik danışman ve 165 psikolog olmak üzere toplam 522 ruh sağlığı profesyoneli ve adayı katılmıştır. Affetme düzeyini belirlemek amacıyla Affetme Ölçeği kullanılmıştır. Tek Yönlü MANOVA sonucunda, çalışan ruh sağlığı profesyonellerinin kendini affetme düzeylerinin adaylara göre anlamlı düzeyde daha yüksek olduğu; psikolojik danışman adaylarının başkasını affetme düzeylerinin ise diğerlerine göre anlamlı ölçüde daha düşük olduğu bulunmuştur. İki Yönlü ANOVA sonuçlarına göre ise, kadın ve erkeklerin affetme düzeylerinin anlamlı ölçüde farklılık göstermediği; daha uzun süre mesleki deneyimi olan ruh sağlığı profesyonellerinin affetme düzeylerinin anlamlı ölçüde daha yüksek olduğu belirlenmiştir. Lisans eğitimi gören psikolog adaylarının ve psikolojik danışman adaylarının başkasını affetme düzeylerinde ortaya çıkan farklılık, meslek çalışanlarında görülmemiştir. Elde edilen bulgular ilgili alanyazın ışığında tartışılmıştır.

Anahtar Kelimeler

Affetme, psikolojik danışman, psikolog, aday, ruh sağlığı profesyoneli

Kaynakça

• Alp, D. ve Ercan, L. (2011). Öğretmenlerin yıldırmaya maruz kalma ile affetme düzeylerinin incelenmesi. XI. Ulusal Psikolojik Danışma ve Rehberlik Kongresi, İzmir, 3-5 Ekim.
• Alpay, A. (2009). Yakın ilişkilerde bağışlama: Bağışlamanın bağlanma, benlik saygısı, empati ve kıskançlık değişkenleri yönünden incelenmesi. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi, Ankara Üniversitesi, Ankara.
• Asıcı, E. (2013). Öğretmen adaylarının affetme özelliklerinin öz-duyarlık ve benlik saygısı açısından incelenmesi. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi, Dokuz Eylül Üniversitesi, İzmir.
• Asıcı, E. (2018). Affetme odaklı grup rehberliğinin ergenlerin saldırganlık ve öznel iyi oluşları üzerindeki etkisi. Yayınlanmamış doktora tezi, Dokuz Eylül Üniversitesi, İzmir.
• Aşçıoğlu-Önal, A. (2014). Bilişsel çarpıtmalar, empati ve ruminasyon düzeyinin affetmeyi yordama gücünün incelenmesi. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi, Ankara Üniversitesi, Ankara.
• Balcı-Çelik, S. ve Öztürk-Serter, G. (2017). Üniversite öğrencilerinin romantik ilişkilerinde affetmenin öznel iyi oluşları üzerindeki rolü. International Journal of Human Sciences, 14(4), 3990-4001.
• Berecz, J. M. (2001). All that glitters is not gold: Bad forgiveness in counseling and preaching. Pastoral Psychology, 49(4), 253-275. Doi: 10.1023/A:1004869004377
• Bono, G., McCullough, M. E. ve Root, L. M. (2008). Forgiveness, feeling connected to others, and well-being: Two longitudinal studies. Personality and Social Psychology Bulletin, 34(2), 182-195. Doi: 10.1177/0146167207310025
• Bugay, A. (2010). Kendini affetmeyi yordayan sosyobilişsel, duygusal ve davranışsal faktörlerin incelenmesi. Yayınlanmamış doktora tezi, Orta Doğu Teknik Üniversitesi, Ankara.
• Bugay, A. ve Demir, A. (2011). Yaşam doyumu ile affetme arasındaki ilişkide ruminasyon eğiliminin aracı rolü. XI. Ulusal Psikolojik Danışma ve Rehberlik Kongresi, İzmir, 3-5 Ekim. Bugay, A. ve Demir, A. (2012). Affetme arttırılabilir mi?: Affetmeyi geliştirme grubu. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 4(37), 96-106.
• Corey, G. (2015). Psikolojik danışma, psikoterapi kuram ve uygulamaları. Ergene (Çev). Ankara: Mentis Yayınevi.
• Çivan, İ. (2013). Üniversite öğrencilerinin kişilerarası ilişkilerle ilgili bilişsel çarpıtmaları ve başkalarını bağışlama davranışlarının incelenmesi. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi, Gazi Üniversitesi, Ankara.
• Denton, R. T. ve Martin, M. W. (1998). Defining forgiveness: An empirical exploration of process and role. The American Journal of Family Therapy, 26(4), 281-292. Doi: 10.1080/01926189808251107
• Enright, R. D. (1996). Counseling within the forgiveness triad: On forgiving, receiving forgiveness, and self forgiveness. Counseling and Values, 40(2), 107-126. Doi: 10.1002/j.2161-007X.1996.tb00844.x
• Enright, R. D. (2001). Forgiveness is a choice: A step by-step process for resolving anger and restoring hope. Washington, DC: American Psychological Association.
• Enright, R. D. ve Coyle, C. T. (1998). Researching the process model of forgiveness within psychological interventions. E. L. Worthington Jr. (Edt). Dimensions of forgiveness: Psychological research and theological perspectives içinde (s. 139-161). Philadelphia: Templeton Foundation Press.
• Enright, R. D. ve North, J. (1998). Exploring forgiveness. Univercity of Wisconsin Press.
• Ergüner-Tekinalp, B. ve Terzi, Ş. (2012). Terapötik bir araç olarak bağışlama: İyileştirici bir etken olarak bağışlama olgusunun psikolojik danışma sürecinde kullanımı. Eğitim ve Bilim, 37(166), 14-24.
• Ersanlı, E. (2014). The validity and reliability study of Tolerance Scale. Journal of Basic and Applied Scientific Research, 4(1), 85-89.
• Ersanlı, K. ve Vural-Batık, M. (2015). Development of the Forgiveness Scale: A Study of reliability and validity. Turkish Studies, 10(7), 19-32. Doi: 10.7827/TurkishStudies.8201
• Fincham F. D. ve Kashdan, T. B. (2004). Facilitating forgiveness: Developing group and community interventions. P. A. Linley ve S. Joseph (Eds.). International handbook of positive psychology in practice: From research to application içinde (s. 617-640). Hoboken, NJ: Wiley.
• Fincham, F. D., Hall, J. H. ve Beach, S. R. H. (2005). Till lack of forgiveness do us part- Forgiveness in marriage. E.L. Worthington (Ed.) Handbook of Forgiveness içinde (s. 207- 226). New York: Wiley.
• Gordon, K. C., Baucom, D. H. ve Snyder, D. K. (2000). The use of forgiveness in marital therapy. M. McCullough, K. I. Pargament ve C. E. Thoresen (Eds.). Forgiveness: Theory, research, and practice içinde (s. 203-227). New York: Guilford Press.
• Gümüşçağlayan, G. (2018). Psikolojik danışman adaylarının affetme düzeyleri ile psikolojik belirtileri arasındaki ilişkide empatinin aracılık rolü. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi, Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi, Burdur.
• Gündüz, Ö. (2014). Üniversite öğrencilerinde affetmeyi yordayan değişkenlerin belirlenmesi. Yayınlanmış yüksek lisans tezi. Ankara Üniversitesi, Ankara.
• Gürbüz, E. (2016). Evlilik içinde aldatılan bireylerin affetmelerini yordamada bağlanma stilleri ve psikolojik sağlamlığın rolü. Yayımlanmamış yüksek lisans tezi, Bahçeşehir Üniversitesi, İstanbul.
• Idemudia, E. S. ve Mahri, S. (2011). Can gender, religion, education, age and personality predict willingness to forgive?. Gender and Behaviour, 9(1), 3765-3781.
• İkiz, F. E. ve Karaca, R. (2011). Danışma becerileri eğitiminin psikolojik danışmanların empatik becerisine etkisi. e-journal of New World Sciences Academy, 6(2), 1585-1595.
• İkiz, F. E., Mete-Otlu, B. ve Asıcı, E. (2015). Beliefs of counselor trainees about forgiveness. Educational Sciences: Theory & Practice, 15(2), 463-479. Doi: 10.12738/estp.2015.2.2205.
• Kaleta, K. ve Mroz, J. (2018). Forgiveness and life satisfaction across different age groups in adults. Personality and Individual Differences, 120, 17-23. Doi: 10.1016/j.paid.2017.08.008.
• Karasar, N. (2005). Bilimsel araştırma yöntemi. (17. Baskı) Ankara: Nobel yay.
• Konstam, V., Marx, F., Schurer, J., Harrington, A., Lombardo, N. E. ve Deveney, S. (2010). Forgiving: What mental health counselors are telling us. Journal of Mental Health Counseling, 22(3), 253–267.
• Madsen, S. R., Gygi, J., Hammond, S. C. ve Plowman, S. F. (2009): Forgiveness as a workplace intervention: The Literature and a proposed framework, Journal of Behavioral and Applied Management, 10(2), 246-262.
• McCullough, M., Bellah, C. G., Kilptarick, S. D. ve Johnson, J. L. (2001): Vengefulness: Relationships with forgiveness, rumination, well-being, and the big five, personality and social. Psychology Bulletin, 27(5), 601-610. Doi: 10.1177/0146167201275008.
• McCullough, M. E. ve Worthington, E. L., Jr. (1994). Encouraging clients to forgive people who have hurt them: Review, critique, and research prospectus. Journal of Psychology and Theology, 22, 3-20. Doi: 10.1177/009164719402200101
• Menahem, S. ve Love, M. (2013). Forgiveness in psychotherapy: the key to healing. Journal of Clinical Psychology: In Session, 69(8), 829-835. Doi: 10.1002/jclp.22018.
• Miller, R. G. (1969). Simultaneous statistical inference. New York: McGraw-Hill.
• Miller, A. J., Worthington Jr, E. L. ve McDaniel, M. A. (2008). Gender and forgiveness: A meta-analytic review and research agenda. Journal of Social and Clinical Psychology, 27(8), 843-876.
• Moorhead, H. J., Gill, C., Minton, A. B. ve Myers, J. E. (2012). Forgive and forget? Forgiveness, personality, and wellness among counselors-in-training. Counseling and Values, 57, 81-95. Doi: 10.1002/j.2161-007X.2012.00010.x.
• Murray, R. J. (2002). The therapeutic use of forgiveness in healing intergenerational pain. Counseling and Values, 46, 188-198. Doi: 10.1002/j.2161-007X.2002.tb00212.x.
• Öksüz, Y. ve Öztürk, M. B. (2017). Sınıf öğretmeni adaylarının bağışlama istekliliğinin çeşitli değişkenler açısından incelenmesi: OMÜ örneği. Türk Bilim Araştırma Vakfı, 10(1), 114-125.
• Özgür, H. ve Eldeleklioğlu, J. (2017). REACH affetme modelinin Türk kültürü üzerinde etkililiğinin incelenmesi. The Journal of Happiness & Well-Being, 5(1), 98-112.
• Öztörel, İ. (2018). Psikolojik danışman adaylarının psikolojik sağlamlık, yaşam doyumu ve affetme düzeylerinin incelenmesi. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi, Yakın Doğu Üniversitesi, Kıbrıs.
• Pareek, S. ve Jain, M. (2012). Subjective well-being in relation to altruism and forgiveness among school going adolescents. International Journal of Psychology and Behavioral Sciences, 2(5), 138-141. Doi: 10.5923/j.ijpbs.20120205.02.
• Peterson, C. ve Seligman, M. E. P. (2004). Character strengths and virtues: A handbook and classification. Oxford: Oxford University Press.
• Root, B. L. ve Exline, J. J. (2011). Gender differences in response to experimental forgiveness prompts: Do men show stronger responses than women?. Basic and Applied Social Psychology, 33(2), 182-193.
• Satıcı, S. A. (2016). Üniversite öğrencilerinin affetme, intikam, sosyal bağlılık ve öznel iyi oluşları: Farklı yapısal modellerin denenmesi üzerine bir araştırma. Yayımlanmamış doktora tezi, Anadolu Üniversitesi, Eskişehir.
• Sayın, M. (2017). Üniversite öğrencilerinin öz-anlayış, kendini affetme ve başa çıkma stratejileri arasındaki ilişkiler örüntüsü: Bir yol analizi çalışması. Yayınlanmış yüksek lisans tezi. Marmara Üniversitesi, İstanbul.
• Scobie, E. D. ve Scobie, G. E. W (1998). Damaging events: The perceived need for forgiveness. Journal of the Theory of Social Behaviour, 28, 373-400. Doi: 10.1111/1468-5914.00081.
• Sussman, M. S. (1992). A curious calling: Unconscious motivation for practicing psychotherapy. Northvale, NJ: Jason Aronson.
• Şener, E. ve Çetinkaya, F. F. (2015). Bir liderlik özelliği olarak affetme ve örgütsel düzeyde etkileri üzerine bir inceleme. İşletme Araştırmaları Dergisi, 7(4), 24-42.
• Thompson, L. Y., Snyder, C. R., Hoffman, L., Michael, S. T., Rasmussen, H. N. ve Billings, L. S. (2005). Dispositional forgiveness of self, others, and situations. Journal of Personality, 73, 313-359. Doi: 10.1111/j.1467-6494.2005.00311.x.
• Toktaş, S. (2019). Examining the levels of forgiveness and psychological resilience of teacher candidates. Journal of Education and Training Studies, 7(4), 241-249. Doi:10.11114/jets.v7i4.4122.
• Toussaint, L. ve Webb, J. R. (2005). Gender differences in the relationship between empathy and forgiveness. The Journal of Social Psychology, 145(6), 673-685. Doi: 10.3200/SOCP.145.6.673-686.
• Tse, W. S. ve Yip, T. H. J. (2009). Relationship among dispositional forgiveness of others, interpersonal adjustment and psychological well being: Implication for interpersonal theory of depression. Personality and Individual Differences, 46, 365–368. Doi: 10.1016/j.paid.2008.11.001.
• Wade, N. G., Bailey, D. ve Shaffer, P. (2005). Helping clients heal: Does forgiveness make a difference? Professional Psychology: Research and Practice, 36(6), 634-641. Doi: 10.1037/0735-7028.36.6.634.
• Zhu, H. (2015). Social support and affect balance mediate the association between forgiveness and life satisfaction. Springer Science+Business Media Dordrecht, 124, 671-681. Doi: OI 10.1007/sl.