Amaç: Bu çalışmanın amacı reataçman restorasyonlarının restoratif ve biyolojik başarılarının sistematik bir şekilde değerlendirilmesi ve ön diş kuron kırığı sonrası reataçmanı gerçekleştirilen beş olguyu içeren bir olgu serisinin sunulmasıdır. Gereç ve Yöntem: PubMed, Scopus, Web of Science ve Ebsco veri tabanlarında ‘dental trauma’, ‘dental injury’, ‘crown fracture’, ‘dental reattachment’, ‘fragment reatachment’, ‘fragment bonding’ anahtar kelimeleri kullanılarak son on yıl içerisinde İngilizce ve Türkçe dillerinde yayınlanmış olan ve kuron kırığı görülen daimî ön dişlerde kırık parçanın yeniden yapıştırılması ile ilgili çalışmalar taranmıştır. Olgu serisinde ise 5 olguda gözlenen 2 komplike ve 4 komplike olmayan kuron kırığının, reataçman tekniği ile tedavisi bildirilmiştir.
Bulgular: Tarama sonucunda, üç prospektif klinik çalışma ve yedi olgu bildirimi derleme için seçilmiştir. Sistematik derlemeye dahil edilen 266 dişin 92’inde (%34,5) komplike kuron kırığı, 174’ünde (%65,5) komplike olmayan kuron kırığı gözlenmiştir. Olguların %83,4’ü basit yapıştırma tekniğini ile restore edilmiştir, diğer olgularda ise mine bizotajı (%14,3), iç dentin oluğu (%1,5), vertikal retantif oluk (%0,4)
preparasyonları uygulanmıştır. Sistematik derlemeye dahil edilen olguların %73,7’si takip süreleri boyunca başarılı olarak bildirilmiştir. Olgu serisinde sunulan 5 reataçman restorasyonu içerisinde, kırık parçanın uzun süre ağız dışında kuru halde saklandığı ve kırık hattının dişeti sınırına kadar uzandığı bir
komplike kuron kırığı olgusunda reataçman restorasyonu başarısız olmuşken, diğer olguların 1 yıllık takibinde herhangi bir patolojiye rastlanmamıştır.
Sonuç: İncelenen araştırmaların sınırları dahilinde, kırık parçanın saklanma koşulları, rehidratasyon uygulamaları, parçanın yapıştırılmasında kullanılan materyal, kırığın tipi, parçanın boyutu, diş ve kırık parça üzerinde yapılan preparasyonlar gibi faktörlerin restorasyonun başarısı
üzerinde etkili olabileceği sonucuna varılmıştır.
Aim: One of the treatment modalities for crown fractures in anterior teeth is reattachment of the fractured tooth fragment. Despite the existence of various reported techniques for this procedure, a consensus on the most clinically effective approach is yet to be established. The objective of this study
is to systematically evaluate the restorative and biological outcomes of reattachment restorations and to present a case series comprising five cases of reattachment of the fractured segments in crown fractures.
Material and Methods: A literature search was carried out in April 2023 using the keywords ‘dental trauma’, ‘dental injury’, ‘crown fracture’, ‘dental reattachment’, ‘fragment reattachment’, ‘fragment bonding’ across the PubMed, Scopus, Web of Science and Ebsco databases. The search
was subsequently updated in June 2023. The present study encompassed case reports, prospective and retrospective clinical studies, as well as in vivo studies published in English and Turkish languages within the past ten years, focusing on the reattachment of fractured segments in permanent anterior
teeth affected by crown fractures.
Results: Three retrospective clinical studies and seven case series were selected for this review.
Conclusion: Within the limitations of the examined research, it was concluded that factors such as the storage conditions of the fractured fragment, rehydration techniques, the bonding material employed for fragment reattachment, fracture type, fragment size, tooth preparations, and fragment preparations may significantly influence the success of the restoration.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Konular | Çocuk Diş Hekimliği, Restoratif Diş Tedavisi |
Bölüm | Sistematik Derleme ve Olgu Serisi |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 26 Ocak 2024 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2023 Cilt: 2 Sayı: 3 |