STATUS OF WORKING HOURS BY GENDER IN TURKEY

Yıl 2022, , 71 - 80, 03.01.2023

Mücella Bursal , İsmail Şentürk

https://doi.org/10.30711/utead.1213648

Öz

The aim of this study is to determine the average working hours of household workers in Turkey according to their gender, and to make a descriptive analysis of the causes of changes according to years and some variables. The data used in the study were obtained from the applications of the Household Labor Force Survey conducted by the Turkish Statistical Institute for the years 2000 - 2018, and tables and graphs were created according to the year and gender variables to describe these data. The created table and graphic data were analyzed first for the general group and then for the subgroups formed according to the independent variables, and discussed in the light of the relevant literature. When the results obtained from the research are examined, it has been determined that there is a decrease of 5.3 hours in average weekly working hours in 2018 compared to 2000 in general. When this weekly average working time change between 2000 and 2018 is analyzed on the basis of gender, it is observed that although the decreasing trend is common in both gender groups, it is observed that there is a higher decrease in men (5.2 hours) compared to the decrease in women (3 hours). When examining the average weekly working time differences between the sexes according to marital status, a decreasing trend was observed in general. When the differences in average weekly working hours according to education levels on the basis of genders are examined, it is observed that the difference in favor of men gradually decreases as the education level increases. While the average weekly working time values for part-time working men and women remained approximately the same, it decreased by approximately 7 hours for full-time working men and 4 hours for women.

Anahtar Kelimeler

Working Hours, Labor Force, Employment, Gender, Turkey

TÜRKİYE’DE CİNSİYETE GÖRE ÇALIŞMA SÜRELERİNİN DURUMU

Öz

Bu çalışmada amaç, Türkiye’deki hanehalkı çalışanlarının cinsiyetlerine göre ortalama çalışma sürelerini belirleyerek yıllara ve bazı değişkenlere göre değişiminin nedenlerini incelemektir. Çalışmada kullanılan veriler, Türkiye İstatistik Kurumu tarafından yapılan Hanehalkı İşgücü Anketinin 2000 - 2018 yıllarına ait uygulamalarından elde edilmiş ve bu verilerin betimlenmesi için yıl ile cinsiyet değişkenlerine göre tablo ve grafikler oluşturulmuştur. Oluşturulan tablo ve grafik verileri önce genel grup için sonrasında ise bağımsız değişkenlere göre oluşturulan alt gruplar için karşılaştırılarak analiz edilmiştir. Araştırmadan elde edilen sonuçlara bakıldığında genel olarak 2000 yılına kıyasla 2018 yılında haftalık ortalama çalışma sürelerinde 5,3 saatlik bir azalma olduğu tespit edilmiştir. 2000 ile 2018 arasındaki bu haftalık ortalama çalışma süresi değişimi cinsiyet bazında incelendiğinde ise azalma eğilimin her iki cinsiyet grubunda ortak olmasına rağmen kadınlardaki düşmeye (3 saat) kıyasla, erkeklerde daha fazla düşme (5,2 saat) olduğu gözlenmiştir. Medeni durumlara göre cinsiyetler arası haftalık ortalama çalışma süresi farkları incelenirken, genel olarak bir azalma eğilimi görülmüştür. Cinsiyetler bazında eğitim seviyelerine göre haftalık ortalama çalışma süresi farkları incelendiğinde ise eğitim seviyesi arttıkça erkekler lehine olan farkın giderek daha da düştüğü gözlenmiştir. Yarı zamanlı çalışan erkekler ve kadınlarda haftalık ortalama çalışma süresi değerleri yaklaşık aynı kalırken, tam zamanlı çalışan erkeklerde yaklaşık 7 saat ve kadınlarda 4 saatlik düşmeler göstermiştir.

Anahtar Kelimeler

Çalışma Süresi, İşgücü, İstihdam, Cinsiyet, Türkiye, Working Hours, Labor Force, Employment, Gender, Turkey.

Kaynakça

• Akgül, T. (2019). Türkiye'de ücretin ve ücret dağılımının bölgesel dinamikleri: 2004-2014 dönemi (Doktora Tezi), Anadolu Üniversitesi.
• Akgül, T., & Hilmi, ETCİ, (2017). İstihdam olasılığını belirleyen faktörlerin etkisi kadın ve erkeklerde aynı mı? 2004 ve 2013 hanehalkı işgücü anketleri üzerinden bir analiz. Ekonomi ve Yönetim Araştırmaları Dergisi, 6(1), 116-133.
• Aldan, A. (2020). Türkiye’de ortalama çalışma saatinde değişimin kaynakları. Gaziantep University Journal of Social Sciences, 19(4), 1702-1716.
• Astarlı, M. (2008). Türk iş hukukunda çalışma süreleri [Doktora Tezi]. Gazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü. Avrupa Çalışma Süresi Yönergesi (2003). Çalışma süresine ilişkin 2003/88/EC sayılı yönergenin AB üye devletleri tarafından uygulanması hakkında Avrupa Komisyonu raporu özet bilgi notu. (Erişim Tarihi: 8.02.2022; https://www.mess.org.tr/media/filer_public/d4/5c/d45c 6d84-52b6-4d08-9483- 64c5e6cf67a0/calisma_surelerine_iliskin_ab_yonergesini n_uygulamasina_iliskin_komisyon_raporu_ozet_bilgi_not u.pdf).
• Beccue, B. B. (1977). Determinants of the number of hours worked by the gainfully-employed married woman (Doktora Tezi), University of Illinois.
• Beckmannshagen, M., & Schroeder, C. (2020). Earnings Inequality and Working Hours Mismatch. Available at SSRN 3584328.
• Bell, L. A., & Freeman, R. B. (2001). The incentive for working hard: explaining hours worked differences in the US and Germany. Labour Economics, 8(2), 181-202.
• Bowles, S., & Park, Y. (2005). Emulation, inequality, and work hours: Was Thorsten Veblen right?. The Economic Journal, 115(507), F397-F412.
• Buerhaus, P. I. (1990). Economic and work satisfaction determinants of the annual number of hours worked by registered nurses (Doctoral dissertation, Wayne State University, Michigan). Erişim Adresi: http://urn.kb.se/resolve?urn:nbn:se:kth:diva-3029.
• Checchi, D., Garcia-Penalosa, C., & Vivian, L. (2018). Hours inequality. In Mimeo.
• Coleman, M. T., & Pencavel, J. (1993). Changes in work hours of male employees, 1940–1988. ILR Review, 46(2), 262-283.
• Çiftçi, C., & Kangallı Uyar, S. G. (2015). Eğitim ve gelir. BURSAL, M. ve ŞENTÜRK, İ. / Uluslararası Ticaret ve Ekonomi Araştırmaları Dergisi, 2022 6(2) 80
• Dinh, H., Strazdins, L., & Welsh, J. (2017). Hour-glass ceilings: Work-hour thresholds, gendered health inequities. Social Science & Medicine, 176, 42-51.
• Dolton, P. (2017). Working hours: Past, present, and future. IZA World of Labor.employer–employee data. Industrial Relations Journal, 44(1), 57‒77.
• Eraslan, A. G. V. (2012). Türkiye işgücü piyasasında ücret seviyesinde cinsiyet ayrımcılığı: Blınder-Oaxaca ayrıştırma yöntemi. İstanbul Üniversitesi İktisat Fakültesi Mecmuası, 62(1), 231-248.
• Erdut, Z. (2002). Avrupa Birliği’nde iş süresinin düzenlenmesi ve Türkiye. TÜHİS İş Hukuku ve İktisat Dergisi, 17, 4-5.
• Gürbüz, S. (2007). Kamu personelinin ücret tatmin seviyelerini belirlemeye yönelik bir araştırma. Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, 6(21), 240-260.
• Hogan, V., Hogan, M., Hodgins, M., Kinman, G., & Bunting, B. (2015). An examination of gender differences in the impact of individual and organizational factors on work hours, work-life conflict and psychological strain in academics. The Irish Journal of Psychology, 35(2-3), 133‒ 150.
• Hout, M., & Hanley, C. (2003). Working Hours and Inequality, 1968–2001: A Family Perspective on Recent Controversies. New York: Russell Sage Foundation. http://www. russellsage. org/publications/workingpapers/workinghrsineq/docume nt.
• ILO (1958). Hours of work, International Labour Conference Report VIII: Geneva, ILO.
• İnci, F. E. (2019). İş hukukunda çalışma süreleri [Yüksek Lisans Tezi]. Yeditepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• İş Kanunu (2003). Türkiye Cumhuriyeti Anayasası 4857 Nolu Kanun. Resmi Gazete (Sayı: 25134).
• Jann, B. (2008). The Blinder–Oaxaca decomposition for linear regression models. The Stata Journal, 8(4), 453- 479.
• Kılıç, D., & Öztürk, S. (2014). Türkiye’de kadınların işgücüne katılımı önündeki engeller ve çözüm yolları: Bir ampirik uygulama. Amme İdaresi Dergisi, 47(1), 107-130.
• Lu, L. (2011). Working hours and personal preference among Taiwanese employees. International Journal of Workplace Health Management, 4(3), 244‒256.
• McMenamin, T. M. (2007). A time to work: recent trends in shift work and flexible schedules. Monthly Lab. Rev., 130, 3.
• Mercan, M. A. (2019). Assortative mating and women’s working-hours decisions in Turkey. İstanbul Üniversitesi Sosyoloji Dergisi, 39(2), 411-423.
• Mishra, V., & Smyth, R. (2013). Working hours in Chinese enterprises: evidence from matched
• OECD, Sila, U. (2012). Greater wage inequality reduces average hours of work. Economica, 79(316), 680-702.
• Pencavel, J. (2015). The productivity of working hours. The Economic Journal, 125(589), 2052-2076.
• Rones, P. L., Ilg, R. E., & Gardner, J. M. (1997). Trends in hours of work since the mid-1970s. Monthly Lab. Rev., 120, 3.
• Sparks, K., Cooper, C., Fried, Y., & Shirom, A. (1997). The effects of hours of work on health: a meta-analytic review. Journal of occupational and organizational psychology, 70(4), 391-408.
• Stier, H. & Lewin-Epstein, N. (2003). Time to work: A comparative analysis of preferences for working hours. Work and Occupations, 30(3), 302-326.
• Wallace, J. E. (1999). Work-to-nonwork conflict among married male and female lawyers. Journal of Organizational Behavior, 20(6), 797‒816.
• Wooden, M., Warren, D., & Drago, R. (2009). Working time mismatch and subjective well-being. British Journal of Industrial Relations, 47(1), 147-179.