Kur’an’a Göre Îsâ’nın Allah’ın Kelimesi Olması ve İncil’in Mahiyeti: Kur’an Perspektifinden Hıristiyan İnancıyla Mukayeseli Bir İnceleme

Year 2020, , 1497 - 1516, 15.12.2020

Talip Özdeş

https://doi.org/10.18505/cuid.785750

Cited By: 1

Abstract

Bu makalede Kur’an esas alınarak Îsâ ve İncil konusu ele alınmıştır. Mukayese için Hıristiyanlık inancındaki Îsâ ve İncil algısı hakkında genel ve özet bilgi verilerek Kur’an perspektifinden İsa’nın konumu ve İncil’in mahiyeti üzerinde yoğunlaşılmıştır. Îsâ ve İncil konusu, İslâm tarihinin ilk dönemlerinden günümüze kadar Müslümanlarla Hristiyanlar arasında farklı anlayış ve tartışmalara konu olmuştur. Hem Hıristiyan dünyasının kendi içerisinde hem de İslâm dünyasında bu konuların etrafında ciddi zihin karışıklıkları mevcuttur. Bu konularda Yeni Ahit’te yer alan bilgilerle Kur’an’daki bilgiler arasında ortak noktalar olsa bile, bu bilgilerin birbirine mutabık olma durumu söz konusu değildir. Kur’an’da anlatılan Îsâ ve İncil, ilâhî vahyin tarihi sürecinden bağımsız ve kopuk olmayıp onunla bütünleşirken; Hıristiyanlıkta beşer üstü konuma oturtulan Îsâ ve Îsâ’dan sonra değişik kalemler tarafından farklı tarihlerde yazılan İnciller bu tarihi süreçle bütünleşmemektedir. İslâm dünyasında ise Îsâ ve İncil algısının doğrudan Kur’an üzerinden değil, daha çok rivayetler ve yaygın kanaatler üzerinden şekillendiği söylenebilir. Kavram analizlerinin yoğun olduğu bu çalışmada başlıca Kur’an, Kutsal Kitap, Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi, lügat ve tefsir kaynakları, Îsâ ve İncil konusunda yapılan çalışmalara müracaat edilmiştir. Kur’an’a göre kendilerine resul ve nebî denilen bütün elçiler, Allah tarafından kavimlerinin arasından seçilmiş, Allah’ın kendilerine vahyettiği, dinin tebliğinden sorumlu tuttuğu beşer peygamberlerdir. Onların hiçbiri melek veya insanüstü konumda değildir. Tanrı sadece Allah’tır, O’ndan başka tanrı yoktur. Kur’an’a göre Allah’ın bir eş veya oğul edinmesi söz konusu değildir. Allah, Baba-Oğul-Rûhu’l-Kudüs şeklinde Hıristiyanlık inancı içerisinde ifadesini bulan üçün üçüncüsü de değildir. Kur’an’a göre Îsâ’yı tanrılaştıran, onu beşer üstü bir konuma taşıyan her anlayış haktan sapma olmaktadır. Araştırmalara göre Meryem’den babasız olarak dünyaya gelen Îsâ’nın tanrısallaştırılması zaman içerisinde şekillenen bir inanç olmuştur. Kur’an’da Îsâ’nın da diğer peygamberler gibi Allah’ın bir elçisi ve Meryem’e bildirdiği bir kelimesi olduğu ifade edilmektedir. Allah’ın kelimesinden kastedilen şey, Allah’ın, ismi “Mesih”, “Meryem oğlu Îsâ” olan bir çocukla Meryem’i müjdelemesidir. Kur’an’da Îsâ’nın Allah’ın kelimesi olduğu söylenirken, kelimenin bedenleşerek Îsâ’ya dönüştüğü kastedilmemiş; ancak Îsâ’nın Allah’tan gelen bir kelime ile yaratılıp hayat bulmuş olduğu kastedilmiştir. Îsâ’nın Allah’ın kelimesi olması, onun Allah adına beşikte iken ve daha sonra kendisine vahyedilen kelimelerle insanlara konuşacağını, Rabbin yoluna tebliğde bulanacağını da ifade edebilir. Nitekim onun doğumu mucize olduğu gibi, beşikte iken insanlara konuşması da mucizedir. Allah, kelimelerini Hz. Muhammed’in ağzına koyduğu gibi Îsâ’nın da ağzına koymuş, Îsâ’ya da İncil’i indirmiştir. Böylece Allah adına konuşan elçisi ile Allah’ın kelimeleri birbiriyle özdeşleşmiştir. Çünkü Allah adına konuştuğunda, onun ağzından çıkan sözler, Allah’ın elçisi Îsâ’nın kendi sözleri değil, Allah’ın sözleridir. Îsâ dâhil bütün peygamberler İslâm üzerine gönderilmiş tek bir ümmettir. Onların Allah’tan getirdikleri kitapların özü birdir. Tarih, kültür ve sosyal şartlardan kaynaklanan teferruatlarda birtakım farklılıklar olsa da, başta tevhit ilkesi olmak üzere iman, ibadet, ahlâk ve hukuk konularında Allah’tan getirdikleri temel prensipler, normlar ve hükümler açısından aralarında bir fark yoktur. Kur’an’a göre İncil, Allah’ın Îsâ’ya indirdiği, onu tebliğinden sorumlu tuttuğu, kendisinden öncekileri tasdik eden ilahi kitabın adıdır. Müslümanlar arasındaki yaygın kanaatin aksine, Kur’an Îsâ’ya indirilen İncil’i neshetmeyip tasdik etmektedir. Gerçekte Allah’ın peygamberler aracılığı ile gönderdiği bütün kitaplar özü ve ihtiva ettikleri temel prensip ve hükümler yönünden birbirini doğrulayıp teyit etmektedir. Allah, Îsâ’ya kitabı, hikmeti, Tevrat’ı ve İncil’i öğretmiş, onu Tevrat’ı tasdik edici olarak göndermiştir. Hz. Muhammed’e de Tevrat ve İncil’i tasdik edici olarak Kur’an’ı indirmiştir. Allah tarafından indirilen bu kitapların indiriliş amacı, insanlığa hidayet ve nur olması içindir. Kur’an’da bütün peygamberlerin aslında tek bir ümmet oldukları, onları gönderen Allah’ın insanların gerçek Rabbi olduğu ve ibadetin yalnız O’na yapılmasının gerektiği vurgulanmıştır. Kur’an’da “Allah katında tek din İslâm’dır” mealindeki âyet de bu bağlamda anlaşılmalıdır. Bu bakımdan İslâmî gelenekte, özellikle tefsir ve fıkıh alanında eser veren âlimler arasında Kur’an’ın daha önce insanlığa gönderilen ilahî kitapları neshettiği şeklindeki Kur’anla uyuşmayan, iman haline getirilen yaygın anlayışların yeniden gözden geçirilip değerlendirilmesi gerekir.

Keywords

Tefsir, Îsâ, Kelimetullah, İncil, Kur’ân, Furkân

Jesus’ Being the Word of God and the Nature of the Gospel According to the Qurʾān: A Comparative Study from the Perspective of the Qurʾān with the Christian Faith

Abstract

In this article, the subject of Jesus and the Gospel is discussed according to the Qurʾān. This study focuses on the position of Jesus and the nature of the Gospel from the perspective of the Qurʾān about the perception of Jesus and the Gospel in the Christian belief. The issue of Jesus and the Gospel has been the subject of different understandings and discussions between Muslims and Christians from the first periods of Islamic history until today. There are serious confusions around them both within the Christian world and Islamic world. Even if there are common points between the information contained in the New Testament and in the Qurʾān on these issues, this information does not agree with each other. While Jesus and the Gospel described in the Qurʾān are not independent and not detached from the historical process of divine revelation; Jesus, which was placed in a superior position in Christianity, and the Gospels written by different writers on different dates after Jesus, do not integrate with this historical process. As for the Islamic world, it can be said that the perception of Jesus and the Gospel is not directly shaped by the Qurʾān, but rather by narratives and common beliefs. In this article where concept analyses are intense, the Qurʾān, the Bible, TDV (Türkiye Religious Foundation) Encyclopaedia of Islam, dictionaries, commentary resources and studies on Jesus and the Bible were mainly referred to. According to the Qurʾān, all the messengers called rasūl and nabī are human prophets chosen by Allah and none of them are angel or superhuman. Allah is the only God and there is no god but Him. According to the Qurʾān, it is not possible for God to adopt a wife or son. Allah is not the third of the three that finds its expression in the Christian belief in the form of the trinity: The Father, the Son and the Holy Spirit (Rūḥ al-Quds). According to the Qurʾān, every understanding that deifies Jesus and carries him to a position above human is a deviation from the right path. The deification of Jesus, who was born of Mary without a father, has been a belief formed over time. It is stated in the Qurʾān that Jesus is a messenger of Allah and a word He informed Mary, like the other prophets. What is meant by the word of God is that Allah heralds Mary with a child whose name is Christ, Jesus and the son of Mary. While it is said in the Qurʾān that Jesus is the word of God, it is not meant that the word is embodied and transformed into Jesus; however, it is meant that Jesus was created and brought to life with a word that came from Allah. The fact that Jesus is the word of God can also mean that he will speak to people in the name of Allah when he is in the cradle and then with the words that were revealed to him, and he will notify the way of the Lord in his message. As his birth is a miracle, his talking to people while in the cradle is also a miracle. Allah put His words in the mouth of Jesus like as He put them in the mouth of Prophet Muḥammad, and He also revealed the Gospel to Jesus. Thus, the words of God and the messenger who speak in the name of Allah became synonymous. Because when he speaks in the name of Allah, the words coming out of his mouth are not the words of Jesus himself, but the words of God. All prophets, including Jesus, are a single ummah sent on Islam. The essence of the books they brought from Allah is one. Although there are some differences in details arising from history, culture and social conditions, there is no difference between them in terms of the basic principles, norms and decrees brought from Allah in matters of faith, worship, morality and law, and especially the principle of unification. According to the Qurʾān, the Bible is the name of the divine book that Allah sent down to Jesus who was held responsible for His message, and that confirms the previous books. Contrary to the common belief among Muslims, the Qurʾān does not abolish the Gospel sent down to Jesus, but endorses it. In fact, all the books that God sent through the prophets confirm each other in terms of their essence, as well as the basic principles and provisions they contain. Allah taught Jesus the book, the wisdom, the Torah and the Bible, and sent him to confirm the Torah. He also sent down the Qurʾān to Prophet Muḥammad as confirming the Torah and the Bible. The purpose of these books sent down by Allah is to provide guidance and light to humanity. It is emphasized in the Qurʾān that all the prophets are actually one ummah, and that God who sent them is the true Lord of the people and that worship should be done only to Him. The verse in the Qurʾān "The only religion in the sight of Allah is Islam" should be understood in this context. In this respect, the common understanding among the scholars who study in the Islamic tradition that Qurʾān abrogated the divine books sent to humanity before, which is incompatible with the Qurʾān and turned into a common belief, should be reviewed and evaluated.

Keywords

Tafsīr, Jesus, Word of Allah, Gospel, Qurʾān, Furqān

References

• A Greek-English Lexicon to The New Testament. Revised by The Rev. Thomas Sheldon Green, M.A. London: Samuel Bagster and Sons Limited, Reprinted 1976.
• Archive.“https://archive.org/details/TheBibleEnglishAndHebrewTorahNeviimKtuvim”. (Erişim: 26 Ağustos 2020).
• Arthur Jeffery. The Foreign Vocabulary of the Qurʾān. Leiden-Boston: Brill, 2007.
• Aydın, Mahmut. “Yahudi Bir Peygamber’den Gentile Tanrıya: Îsâ’nın Tanrısallaştırılma Süreci”. İslâmiyât, c. 3, Sayı: 4 (Ekim-Aralık 2000), 47-74.
• Aydın, Mehmet. “Faraklit”. Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi. İstanbul: TDV Yayınları, 1995, 12/165-166.
• Cevherî, İsmâîl b. Hammâd. Sıhah. 7 Cilt. Lübnan: Dâru’l-‘İlm li’l-Melâyîn, 1984.
• Collins English-Greek Dictionary. Great Britain: Harper Collins Publishers, 1997.
• Diyanet İşleri Başkanlığı Kur’an-ı Kerim Meâli. çev. Halil Altuntaş – Muzaffer Şahin. Ankara: Diyanet İşleri Başkanlığı Yayınları, 12. Basım, 2011.
• Edward William Lane. An Arabic-English Lexicon. 8 Cilt. Beirut: Librairie Du Liban, 1968.
• El-Said M. Badawi-Muhammad Abdel Haleem, Arabic-English Dictionary of Qurʾānic Usage, Handbook Of Oriental Studies, Section One, The Near And Middle East. Leiden-Boston: Brill, Edited by H. Altenmüller · B. Hrouda · B.A. Levıne · R.S. O’fahey K.R. Veenhof · C.H.M. Versteegh, 2008.
• Ezherî, Ebû Mansûr Muhammed. Tehzîbu’l-lugat. 15 Cilt. Mısır: Ed-Dâru’l-Mısriyye li’t-Te’lîf ve’t-Tercüme, ts.
• Fahruddîn er-Râzî. Mefâtîhu’l-gayb. 32 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Fikr, 1981.
• Gospel of St. John in Greek and English, New York: Pub. for the Author by G. F. Bunce, 1830.
• Halil b. Ahmed, Kitâbu’l-‘Ayn. tertip ve thk: Abdu’l-Humeyd Hendâvî. 4 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Kutubi’l-İlmiyye, 2003.
• Hans Wehr. A Dictionary of Modern Written Arabic. Ed. by J. Milton Cowan. Liban: Printed by A. J., Third Printing, 1980.
• Harman, Ömer Faruk. “İncil”, Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi. 22/270-276. İstanbul: TDV Yayınları, 2000.
• Henry George Riddell D.D. and Robert Scott D.D. Greek-English Lexicon. New York: Harper and Brothers, Seventh Edition, 1883.
• Holy Bible (Old and New Testaments). Authorized King James Version. Belgium: Thomas Nelson Bibles, 2001
• İbn Kesîr, İmâduddîn Ebi’l-Fidâ İsmaîl. Tefsîru’l-Kur’âni’l-azîm. thk. Mustafa es-Seyyid Muhammed-Muhammed es-Seyyid Reşâd-Muhammed Fadl el-‘Acmâvî-‘Alî Ahmed Abdu’l-Bâkî-Hasen Abbas Kutb. 15 Cilt. (Kahire: Müessesetu Kurtuba l’it-tabʽi ve’n-neşri ve’t-tevzî, 2000).
• İbn Manzûr, Ebu’l-Fadl Cemâluddîn Muhammed b. Mükerrem. Lisânu’l-Arab. Beyrut: Dâru Sadr, ts.
• John Hick, “Hıristiyanların Îsâ’yı Algılama Biçimi ve Bunun İslâm’ın Anlayışıyla Karşılaştırılması”, çev. Şaban Ali Düzgün, İslâmiyât, c. 3, Sayı: 4 (Ekim-Aralık 2000), 75-85.
• Karaman, Hayreddin-Çağrıcı, Mustafa-Dönmez, İbrahim Kâfi-Gümüş, Sadrettin. Kur’an Yolu Türkçe Meal ve Tefsir. 5 Cilt. Ankara: Diyanet İşleri Başkanlığı Yayınları, 2007.
• Kutsal Kitap. Yeni Yaşam Yayınları. İstanbul: 2009.
• M.G. Easton M.A., D.D. Eastons Bible Dictionary (A Dictionary of Bible Terms). U.S.A.:Thomas Nelson, Third Edition, 1897.
• Mâturîdî, Ebû Mansûr Muhammed b. Mahmûd. Te’vilât, thk. Ahmet Vanlıoğlu. 18 Cilt. (İstanbul: Mizan Yayınevi, 2005).
• Mâturîdî, Ebû Mansûr Muhammed b. Mahmûd. Te’vilâtu’l-Kur’ân. thk. Murtaza Bedir. 18 Cilt. (İstanbul: Mizan Yayınevi, 2008).
• Merriam Webster. Webster’s Ninth New Collegiate Dictionary. Massachusetts, U.S.A: Merriam –Webster Inc., Publishers Springfield, Copyright 1987.
• Muhammed et-Tâhir b. Aşûr, Tefsîru’t-Tahrîr ve’t-Tenvîr, (Tunus: ed-Dâru’t-Tûunisiyye li’n-Neşr, 1884).
• Mukâtil b. Süleymân. Tefsîru Mukâtil b. Süleymân. thk. Abdullah Mahmûd Şehhâte. 3 Cilt. Beyrut: Müessesetu’t- Târîhi’l-Arabî, 2002.
• Mütercim Âsım Efendi. el-Ûkyânûsu’l-basît fî tercimeti’l-Kâmûsu’l-Muhît. 6 Cilt. İstanbul: Türkiye Yazma Eserler Kurumu Başkanlığı, 2014.
• Öktem, Niyazi. “Kur’an’da Hz. Îsâ”. İslâmiyât, c. 3, Sayı: 4 (Ekim-Aralık 2000), 169 -180.
• Paçacı, Mehmet. “İhlas Suresi’nin Sami Geleneği Perspektifinden Bir Tefsiri”. İslâmiyât, c. I, Sayı: 3 (Temmuz-Eylül 1998), 52-53.
• Phillip Cary. The History of Christian Theology (Parts I-III). United States of America: The Teaching Company, 2008
• Ragıb el-İsfehânî, el-Müfredât fî garîbi’l-Kur’ân. thk. Muhammed Seyyid Geylânî. Beyrut: Dâru’l-Ma‘rife, ts.
• Soysaldı, Mehmet – Şimşek, Songül. “Kur’an’da Ümmî Kavramının Semantik Analizi ve Bu Bağlamda Hz. Peygamber’in Ümmîliği Meselesi”. EKEV Akademi Dergisi. Yıl: 7, Sayı: 16, (Yaz 2003), 85-102.
• Taberî, Ebû Caʻfer Muhammed b. Cerîr. Câmiʻu’l-beyân ʻan te’vîli âyi’l-Kur’ân. thk. Abdullah b. Abdu’l-Muhsin et- Türkî. 26 Cilt. Hicr Neşriyat, ts.
• The Rev J.E. Riddle M.A. A Complete English-Latin Dictionary for the Use of Colleges and Schools. London: Longman, Orme, Brown, Green, and Longmans, Paternoster-Row; And John Murray, Albemarle Street.1838.
• Thomas Michel. Hıristiyan Tanrıbilimine Giriş. İstanbul: Orhan Basımevi, 1992.
• Thomas Patric Hughes. Dictionary of Islam. New Delhi: Asian Educational Services, 1995.
• Xavier Jacob. İncil Nedir? Tarihi Gerçekler. Ankara: Kent Matbaacılık, 1985.
• Zemahşerî, Ebu’l-Kâsım Cârullâh Mahmûd b. ‘Umer. El-Keşşâf ʽan hakâiki gavâmidi’t-tenzîl ve ʽuyûni’l-ekâvîl. 6 Cilt. Riyad: Mektebetu’l- ‘Abîkân, 1998.