İŞYERİ HEKİMLİĞİ UYGULAMALARI VE ÇALIŞANLARIN İKİNCİ VE ÜÇÜNCÜ BASAMAK SAĞLIK KURULUŞLARINA YÖNLENDİRİLMESİ

Year 2024, Volume: 9 Issue: 1, 48 - 56, 31.01.2024

Hande Bahadır , Arif H. Çımrın , Osman Bölükbaş

https://doi.org/10.35232/estudamhsd.1375386

Abstract

Çalışanların hastalık ve rehabilitasyon gibi farklı endikasyonlar için sağlık kuruluşlarına sevk edilmesi gerekebilir. Türkiye'de çalışanların işyerinden sağlık kuruluşlarına sevkine ilişkin prosedür tam olarak tanımlanmamıştır. İşyeri hekimlerinin olgu sevklerine yaklaşımlarının öğrenilmesi bu konuda yapılacak çalışmaların yönünü ve içeriğini belirleyecektir. Bu çalışma, İzmir ilinde görev yapan işyeri hekimlerinin özellikleri ve sağlık kuruluşlarına olgu sevkine yönelik tutumları hakkında bilgi edinmeyi amaçlamaktadır. Tanımlayıcı tipteki araştırmanın evrenini, İzmir Tabip Odası e-mail bilgi ağında bulunan işyeri hekimleri oluşturmuştur. Odanın bilgi ağı aracılığıyla katılımcılarla iletişime geçilmiş ve çevrimiçi bir anket gönderilmiştir. Katılımcıların %58'i risk değerlendirme çalışmalarına katıldığını ve saha gözetimi yaptığını belirtmiştir. Katılımcıların %69,3'ü tüm çalışanlara işe giriş muayenesi yapabildiğini, %78,4'ü ise düzenli olarak periyodik muayene yapabildiğini belirtmiştir. Katılımcıların %52,3'ü meslek hastalığı ön tanısı olan hastaları bir veya daha fazla kez sevk ettiğini belirtmiştir. Katılımcıların dörtte biri işyerinden olgu sevk etme konusunda özgür hareket edemediklerini belirtmişlerdir. İşyerinde yapılan tetkikler ve gerekli vakaların ileri sağlık merkezlerine yönlendirilmesi, çalışan sağlığının korunması ve geliştirilmesinde hayati adımlardır. İşyeri hekiminin şüpheli olguları rahatlıkla sevk edebilmesi ve olası tüm sonuçlara karşı iş güvencesine sahip olması çok önemlidir.

Keywords

iş yeri hekimleri, iş sağlığı ve güvenliği, sevk zinciri

WORKPLACE MEDICINE PRACTICES AND REFERRAL OF THE EMPLOYEES TO THE SECONDARY AND TERTIARY LEVEL HEALTH INSTITUTIONS

Abstract

Employees may need to be referred to health institutions for different indications, such as illness and rehabilitation. In Turkey, the procedure for referring cases from the workplace to health institutions is not fully defined. Learning the approaches of workplace physicians on employee referrals will determine the direction and content of future studies on this matter. This study aims to obtain information about the characteristics of workplace physicians working in Izmir province and their attitudes towards case referral to health institutions. The population of the descriptive study consisted of workplace physicians registered in Izmir Medical Chamber e-mail information network. The subjects were contacted through the information network of the Chamber, and an online questionnaire was sent. 58% of the participants stated that they participated in risk assessment studies and conducted field surveillance. 69.3% of the participants stated that they were able to conduct a pre-employment examination for all employees, and 78.4% stated that they were able to conduct periodic examinations on a regular basis. 52.3% of the participants stated that they referred patients with a preliminary occupational disease diagnosis one or more times. One-fourth of the participants stated that they could not act freely in terms of referring cases from the workplace. The examinations performed at the workplace and referral of the necessary cases to advanced healthcare centers are vital steps in protecting and improving employee health. It is crucial for the workplace physician to feel free to refer suspicious cases and to have job security against all possible consequences.

Keywords

workplace physicians, occupational health and safety, referral chain

References

• Bilir N. İş sağlığı ve güvenliği. Ankara: Güneş Tıp Kitapevleri; 2016.
• İş Sağlığı ve Güvenliği Kanunu (2012, 20 Ocak). Resmî Gazete (Sayı: 28339). Available from: https://www.mevzuat. gov.tr/mevzuatmetin/1.5.6331.pdf
• Stellman JM. Encyclopaedia of occupational health and safety. 4th edition. Geneva: International Labour Organization; 1998.
• Kogi K, Costa G, Rogers B, Iavicoli S, Kawakami N, Lehtinen S, Nogueira C, Rantanen J, Santino E, Westerholm P, editors. International code of ethics for occupational health professionals [Internet]. ICOH; 2014 [cited 2023 Nov 2]. Available from: http://www.icohweb. org/site/multimedia/code_of_ethics/code-of-ethics-en.pdf
• Barkın N. İşyeri hekimleri derneği üyelerinin çalışma koşulları ve iş stres düzeyi. Yüksek lisans tezi, Hacettepe Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü İş Sağlığı Programı. 2019; Ankara.
• Çakır M. Ankara'da aktif olarak çalışan işyeri hekimlerinin uygulamaları ve iş doyumları. Tıpta uzmanlık tezi, Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi Halk Sağlığı Ana Bilim Dalı. 2015; Ankara.
• National Undergraduate Medical Core Curriculum (in Turkish). Available from: https://www.yok.gov.tr/Documents/Kuru msal/egitim_ogretim_dairesi/Ulusal-cekir dek-egitimi-programlari/mezuniyet-once si-tip-egitimi-cekirdek-egitimi-programi.pdf
• Tellioğlu A. Türkiye’de İşyeri Hekimi Olmak: Godot’u Beklemek ya da Beklememek. In: Çımrın AH, Coşkun Beyan A, Bahadır H (Eds). Teoriden Pratiğe İşyeri Hekimliği. İstanbul Tıp Kitapevi 2021. pp 547-9.