Fırsat Girişimcisinin Yeni Özelliği: Polikronisite

Year 2018, Volume: 13 Issue: 2, 166 - 182, 30.12.2018

Serap Kalfaoğlu , Hüsnü Serdar Öğe

Abstract

Fırsatlar, girişimciliği tetikleyen en büyük etkendir ve yaratabilmek, imkânlardan yararlanabilmek; pazar hassasiyetini göz önünde bulundurarak,
pazarın arzu, beklenti ve ihtiyaçlarını karşılayacak bilgi, beceri, yetenek ve
kaynak yeterliliğine sahip olmak ve yatırım gerçekleştirmekten geçmektedir (Bratu vd., 2009: 244). Öngörü ve sezgilere dayalı yaklaşımın fırsat
girişimciliğinde, fırsat kollamanın yanı sıra kar elde edilebileceği öngörülen alanlara yatırım yapma söz konusudur. Özellikle girişimcilerin zaman
algısı (geçmişteki, şimdiki veya gelecekteki zamana odaklılık) ve bireysel
farklılıkları üzerine yapılan araştırmalar incelenerek hazırlanan bu çalışmada amaç, fırsat girişimciliği ile polikronisite ilişkisine yönelik önermeler
geliştirmektir. Bu kapsamda fırsat girişimciliğinde etkili olan; (1) girişimci
uyanıklığı, (2) bilgi asimetrisi ve bilgi birikimi, (3) keşif araştırmaları, (4)
sosyal ağlar, (5) kişilik özellikleri, (6) fırsatlar matrisi ile polikronisite (zaman yönetimi (çalışmamızda zaman kullanımındaki verimlilik ve zamana
bağlılık özelliklerini içeren kavram tek bir boyutta incelenmiştir) ve insanlar
arası ilişkilere verilen değer bağlamında) arasındaki ilişkiler üzerine önermeler geliştirilmiştir

Keywords

Fırsat, Fırsat Girişimcisi, Polikronisite (Polikronik Değerler)

References

• ADAMS, S. J. VE VAN EERDE, W. (2012). Polychronicity in Modern Madrid: An Interview Study. Time & Society, 21(2), 175–202. AKDEMIR, A. (2016). Kavramsal Temeller. (Editör: Prof. Dr. Ali Akdemir). Girişimcilik ve İş Kurma (2. Baskı). Ankara: Orion Kitabevi, ss. 5-24. ARDICHVILI, A., CARDOZO, R. ve RAY (2003). A Theory of Entrepreneurial Opportunity Identification and Development. Journal of Business Venturing, 18(1), 105-123. AY, Ü. (2016). Girişimcilik De Eleştirilmeli. (Editör: Prof. Dr. Himmet Karadal). Girişimcilik: Uygulamalı Girişimcilik Eğitimi, Güncel Konular, Girişimci Destekleri, İş Planı (4. Baskı). İstanbul: Beta Basım, ss. 51-54. BEKMEZCI, M. (2017). Girişimsel Fırsat Teşhis ve Gelişim Teorisi. (Editörler: Doç. Dr. Ömer Turunç & Doç. Dr. Hakan Turgut). Yönetim ve Strateji: 101 Teori ve Yaklaşım. Ankara: Siyasal Kitabevi, ss. 165-221. BERGH, J., ve STAGL, S. (2003). Coevolution of Economic Behaviour and Institutions: Towards A Theory of Institutional Change. Journal of Evolutionary Economics, 13(3), 289–317. BERTOLOTTI, F., MATTARELLI, E. VIGNOLI, M. ve MACRI, D. M. (2015). Exploring the Relationship Between Multiple Team Membership and Team Performance: The Role of Social Networks and Collaborative Technology. Research Policy, 44: 911–924. BLUEDORN, A. C. (2002). The Human Organization of Time: Temporal Realities and Experience. Stanford University Press. BLUEDORN, A. C. (2015). Polychronicity, Individuals, and Organizations. Workplace Temporalities, Research in the Sociology of Work, 17: 179–222. BLUEDORN, A. C. ve MARTIN, G. (2008). The Time Frames of Entrepreneurs. Journal of Business Venturing, 23: 1-20. BLUEDORN, A. C., KALLIATH, T. J., STRUBE, M. J. ve MARTIN, G. D. (1998). Polychronicity and the Inventory of Polychronic Values (IPV). Journal of Managerial Psychology, Vol. 14 No. 3/4, pp. 205-230. BÖYÜKASLAN, H. D. (2017). Girişimcilik. (Editör: Doç. Dr. Erdoğan Kaygın). Girişimcilik: Temel Kavramlar, Girişimcilik Türleri, Girişimcilikte Güncel Konular. İstanbul: Cinius Yayınları. ss. 13-30. BRATU, A., CORNESCU, V. ve DRUICA, E. (2009). The Role of the Necessity and the Opportunity Entrepreneurship in Economic Development. Annals of the University of Oradea, Economic Science Series. pp. 242-245. BULUT, P. (2011). “Zaman” Kavramının Kültürlere Göre Değişen Algılanışı. http://www.blog.usmer. org/2011/07/%E2%80%98zaman%E2%80%99-kavraminin-kulturlere-gore-degisen-algilanisi/ (Erişim Tarihi; 13.05.2018). CANINA, L., PALACIOS, D. VE DEVECE, C. (2012). Management Theories Linking Individual and Organizational Level Analysis in Entrepreneurship Research. International Entrepreneurship and Management Journal, 8(3), 271-284. CHRISTENSEN, P. S., MADSEN, O. O. ve PETERSON, R. (1989). Opportunity Identification: The Contribution of Entrepreneurship to Strategic Management. Aarhus University Institute of Management, Denmark. COLLIS, D. (2016). Yalın Strateji. Harvard Business Review Türkiye, 5(3), 89-94. ÇİĞDEM, Z. (2014). Girişimcilerin Zaman Yönetimi Verimliliğine İhtiyaçları Var. http://www.zafercigdem.com/girisimcilerin-zaman-yonetimi-verimliligine-ihtiyaclari-var/ (Erişim Tarihi; 19.05.2018). D’MELLO, J. (2015). The Time Frames of New Venture Teams. A Dissertation Submitted to the Faculty College of Business of the University of Louisville, Kentucky. DE BONO, E. (1999). Altı Şapkalı Düşünme Tekniği (Çev. E. Tuzcular). İstanbul: Remzi Kitabevi. DE-GRAFT AIKINS, A. (2012). Familiarising the Unfamiliar: Cognitive Polyphasia, Emotions and the Creation of Social Representations. Papers on social representations, 21, 7.1-7.28. ISSN 1021-5573. DE MEL, S., MCKENZIE, D. ve WOODRUFF, C. (2010). Who are the Microenterprise Owners? Evidence from Sri Lanka on Tokman versus De Soto. National Bureau of Economic Research. (Editörler; Josh Lerner ve Antoinette Schoar) International Differences in Entrepreneurship. University of Chicago Press, ss. 63-87. DEMİRKAYA, H. (2016). Girişimcilikte Başarı ve Başarısızlık Nedenleri. (Editör: Prof. Dr. Ali Akdemir). Girişimcilik ve İş Kurma (2. Baskı). Ankara: Orion Kitabevi, ss.43-78. DE KONING, A. (1999). Conceptualizing Opportunity Recognition as a Socio-Cognitive Process. Centre for Advanced Studies in Leadership, Stockholm. DE TIENNE, D. R. ve CHANDLER, G. N. (2004). Opportunity Identification and Its Role in the Entrepreneurial Classroom: A Pedagogical Approach and Empirical Test. Academy of Management Learning & Education, 3 (3), 242- 257. FUENTELSAZ, L., GONZALEZ, C., MAICAS, J. P. ve MONTERO, J. (2015). How Different Formal Institutions Affect Opportunity and Necessity Entrepreneurship. Business Research Quarterly, 18, 246-258. GEOFFEE, R. ve SCASE, R. (1983). Business Ownership and Women’s Subordination: A Preliminary Study of Female Proprietors. The Sociology Review, 31 (4): 625–648. GERBER, M. E. (2015). Girişimcilik Tutkusu: Küçük İşletmeler Niçin Batar, Nasıl Büyür? (2. Baskı). (Çeviren: Tayfur Keskin). İstanbul: Agora Kitaplığı. HALL, E. T. (1959). The Silent Language. New York: Doubleday. HALL, E. T. VE HALL, M. R. (1990). Understanding Cultural Differences. Boston, MA/London: Intercultural Press. HILLS, G., LUMPKIN, G.T. ve SINGH, R. P. (1997). Opportunity Recognition: Perceptions and Behaviors of Entrepreneurs. Frontiers of Entrepreneurship Research. Babson College, Wellesley, MA, 203–218. HISRICH, R. D. (1990). Entrepreneurship/Intrapreneurship. Am. Psychol. 45 (2), 209–222. HOFSTEDE, G. (2001). Culture’s Consequences—Comparing Values, Behaviours, Institutions and Organisations Across Nations. London: Sage Publications. IRELAND, D. R., HITT, M. A. ve SIRMON, D. G. (2003). Model of Strategic Entrepeneurship: The Construct and its Dimension. Journal of Management, 29(6), 963-989. İRAZ, R. (2010). Yaratıcılık ve Yenilik Bağlamında Girişimcilik ve Kobiler (2. Baskı). Konya: Çizgi Kitabevi. İYİCİL, A. G. (2006). Avrupa Birliği’ne Giriş Sürecinde Türkiye’deki Kadın Girişimciliğinin İrdelenmesi ve Bir Araştırma, Yüksek Lisans Tezi, Ankara: Gazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsi. KANTROWITZ, T. M., GRELLE, D. M., BEATY, J. C. ve WOLF, M. B. (2012). Time Is Money: Polychronicity as a Predictor of Performance Across Job Levels. Human Performance, 25: 114-137. KARABEY, C. N. ve BINGÖL, D. (2010). Girişimciliğin Başlangıcı Olarak Fırsat Tanımlama. Yönetim, 67, 9-31. KARATAŞ, ATEŞ (2016). Girişimcilik Türleri. https://www.slideshare.net/kesmeray/4hafta-giriimcilik-trleri. (Erişim Tarihi: 29.05.2018). KAUFMAN, C. F., LANE, P. M. ve LINDQUIST, J. D. (1991). Exploring More than 24 Hours a Day: A Preliminary Investigation of Polychronic Time Use. Journal of Consumer Research, 18 (3): 392-401. KIRZNER, I., (1997). Entrepreneurial Discovery and the Competitive Market Process: An Austrian Approach. J. Econ. Lit. 35, 60–85. KLOTZ, A. C., HMIELESKI, K. M., BRADLEY, B. H. ve BUSENITZ, L. W. (2014). New Venture Teams: A Review of the Literature and Roadmap for Future Research. Journal of Management, 40 (1): 226-255. KRUEGER, N. J. ve BRAZEAL, D. H. (1994). Entrepreneurial Potential and Potential Entrepreneurs. Entrepreneurship Theory and Practice, 19, 91–104. KUMKALE, İ. (2017). Stratejik Girişimcilik ve Girişimcilikte Yeni Yönetim Yaklaşımları. (Editör: Doç. Dr. Erdoğan Kaygın). Girişimcilik: Temel Kavramlar, Girişimcilik Türleri, Girişimcilikte Güncel Konular. İstanbul: Cinius Yayınları. ss. 215-241. MACAN, T. H. (1994). Time Management: Test of a Process Model. Journal of Applied Psychology, 79 (3): 381–391. MACMILLAN, I. C. ve MCGRATH, R. G. (1997). Discovering New Points of Differentiation. Harvard Business Review, Temmuz-Ağustos, Sayı: 97408, 3-11. ÖZKUL, G. ve DULUPÇU, M. A. (2014). TR61 Bölgesinde Girişimsel Fırsat Tipleri ve Belirleyici Unsurları: Kirzneryen Fırsatlara Karşı Schumpeteryen Fırsatlar. Uluslararası Alanya İşletme Fakültesi Dergisi, 6 (2): 131-151. PETRAKIS, P. E. (2014). The Construction of Opportunity Entrepreneurship Function. International Entrepreneurship Management Journal, 10: 207–230. SAHASRANAMAM, S. ve SUD, M. (2016). Opportunity and Necessity Entrepreneurship: A Comparative Study of India and China. Academy of Entrepreneurship Journal, Vol. 22, No. 1, pp. 21-40. SATHE, V. (1989). Fostering Entrepreneurship in the Large, Diversified Firm. Organ. Dyn. 18 (1), 20–32. SEMERCI, A. B. ve MUTLU, S. (2016). Türk Geleneksel Yiyecek Endüstrisinde Girişimsel Fırsatların İncelenmesi: Simit Sarayı Örnek Olayı. Girişimcilik ve Kalkınma Dergisi, 11 (2): 140-174. SHANE, S. ve VENTKATARAMAN, S. (2000). The Promise of Entrepreneurship as a Field of Research. Academy of Management Review, 25(1), 217-226. SHAVER, K. G. ve SCOTT, L. R. (1991). Person, Process, Choice: The Psychology of New Venture Creation. Entrepreneurship Theory and Practice, 16 (2), 23–45. SIGRIST, B. (1999). Entrepreneurial Opportunity Recognition. A Presentation at the Annual UIC/AMA Symposium at Marketing/Entrepreneurship Interface, Sofia-Antipolis, France. SOUITARIS, V. ve MAESTRO, B. M. M. (2010). Polychronicity in Top Management Teams: The Impact on Strategic Decision Processes and Performance of New Technology Ventures. Strategic Management Journal, 31: 652-678. STEVENSON, H. H., ROBERTS, M. J. ve GROUSBECK, H. I. (1985). New Business Ventures and the Entrepreneur. Irwin, Homewood, IL. ŞENER, S. ve HAYKIR, E. (2016). Girişimciliğin Fonksiyonları. (Editör: Prof. Dr. Ali Akdemir). Girişimcilik ve İş Kurma (2. Baskı). Ankara: Orion Kitabevi, ss. 27-39. TAŞGÜZEN, Z. (2010). Düş ve Tasarım: Temel Bir Oluşuma İlişkin Bir Soruşturma. (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi), İstanbul Üniversitesi. TUMASJAN, A., WELPE, I. ve SPÖRRLE, M. (2012). Easy Now, Desirable Later: the Moderating Role of Temporal Distance in Opportunity Evaluation and Exploitation. Entrepreneurship Theory and Practice. TURKINA, E. ve THAİ, M. T. T. (2015). Socio-Psychological Determinants of Opportunity Entrepreneurship. International Entrepreneurship Management Journal, 11: 213-238. VENKATARAMAN, S. (1997). The Distinctive Domain of Entrepreneurship Research: An Editor’s Perspective. In: Katz, J., Brockhaus, R. (Eds.), Advances in Entrepreneurship, Firm Emergence, and Growth, Vol. 3, pp. 119–138.