This article explores the use of donkey figures as allegories in artistic expressions, considering their roles as images, symbols, and indicators in oral, written, and visual cultural products. From ancient times to the present, donkey allegories have served as powerful tools for understanding human existential and socio-cultural actions, interpreting meaning, and transferring these interpretations into narrative forms. The symbolism of donkeys, which appears across religious mythologies, philosophy, literature, social life, and politics, often represents the human desire for change and transformation. These symbolic figures embody aspects of human experience within specific cultural contexts. The knowledge derived from life experiences has given donkey allegories the ability to connect consciousness and reasoning, allowing for simultaneous comprehension and interpretation. Due to their continuous semiotic nature, donkey allegories enable the production of meanings by comparing past and present examples across time and space. As a result, donkey allegories have evolved into a significant cultural phenomenon. Viewed from a hermeneutic perspective, the donkey—often described as having the most beautiful eyes and the ugliest voice—becomes a symbol through which deeper understandings of life are illuminated. The article also examines the intercultural, intertextual, and interdisciplinary messages conveyed by donkey allegories, tracing their evolving meanings across different geographies and changing contexts of time and space.
Bu makalede sözlü, yazılı ve görsel kültür ürünlerinde imge, sembol ve gösterge olarak karşımıza çıkan eşek figürlerinden yola çıkılarak alegorik anlatım biçimlerinin sanatsal bağlamda değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Antikiteden günümüze değin uzun tarihsel süreçte karşımıza çıkan eşek alegorileri, insanın varoluşsal sosyo-kültürel eylemlerinden anlam oluşturma, oluşturulmuş anlamı yorumlama, yorumları anlatı düzlemine taşıma pratiklerine iyi birer örnek olmuştur. Dini mitolojilerde, felsefede, edebiyatta, sosyal yaşamda ve politikada tekrarlanan eşek sembolizminin, ait olduğu temsil düzenine özgü, değişimi arzulayan, gelişen ve dönüşen insanın kişileştirmelerine karşılık geldiği anlaşılmıştır.Yaşantı dolayımıyla edinilmiş dikkate değer bilgi eşek sembolizmi ile görünürlük kazanırken, eşek alegorileri, aynı anda anlamayı ve yorumlamayı mümkün kılan, bilme, bilinç ve zihni bir araya getiren bir işlevselliğe sahip olmuştur.Eşek alegorilerinin süreklilik arz eden göstergesel niteliği, geçmiş örneklerle aralarındaki benzer ve farklı özelliklerin zaman ve mekân bağlamı sayesinde üretilecek anlamı özerk kılmıştır. Böylelikle temsiliyet alanının genişliği ölçüsünde etki alanını genişleten eşek alegorileri, kültürel bir olgu düzeyine yükselmiştir. Dünyanın en güzel gözlü ve en çirkin sesli hayvanı kabul edilen eşekle birlikte yaşam ve eşeğin görünürlük kazandırdığı anlayış, entelektüel bir geleneği temsil eden hermenötik bakış açısıyla ele alınmıştır. Eşek alegorileri aracılığıyla iletilen yada iletilmek istenmiş mesajların değişen zaman ve mekan bağlamı içinde hangi coğrafyaları katettiği hakkında kültürlerarası/ metinlerarası/ disiplinlerarası ardışık sonuçlar elde edilmiştir.
Primary Language | Turkish |
---|---|
Subjects | Discourse and Pragmatics, Sociology of Culture |
Journal Section | Original Articles |
Authors | |
Publication Date | August 18, 2024 |
Submission Date | November 2, 2023 |
Acceptance Date | December 20, 2023 |
Published in Issue | Year 2024 Issue: 16 |
This journal is a member of and subscribes to the principles of the Committee on Publication Ethics. |
IBAD Journal of Social Sciences I (online) ISSN 2687-2811