Examination of the Game and Toy Characters Played From Past to Present (Sample of Sivas)

Year 2017, Volume: 1 Issue: 2, 69 - 87, 28.12.2017

Aysel Arslan

Abstract

The purpose of this research is to determine
children's games played in the past, compare them with today's children's games
and identify their similar and different aspects. In the study, case study from
qualitative research types were used. The study group consists of 50 people
living in Sivas province centre and randomly determined ages from 20 to 82. The
data were obtained by using an open-ended interview form consisting of six
items. 26 people were interviewed in the age range of 51-82, and semi-structured
interview form was applied to 24 people in the age range of 20-50. The first
group in the age range of 51-82 was asked some questions about games they
played during their childhood; the second group in the age range of 20-50 was
asked some questions about the games that their children play today. In the
analysis of data, frequency analysis and content analysis techniques were used.
According to the results of the research, 70 different games played in the past
have been identified and it has been determined that a large part of them are
no longer played. The number of games played today is 33. It has been
determined that whereas children spent all their free time by playing games in
the past, they spend just % 66.67 of their time by playing games today. It has
been found out that in the past the games were played as a group but now they
are more individual, in the past when gaming materials were supplied by
children using natural materials, most of them are manufactured toys in the
present. It has also been identified that there is not enough safe open space
for children to play.

Keywords

children's games, toys, gaming materials, playgrounds

Geçmişten Günümüze Uzanan Süreçte Oyun ve Oyuncaklardaki Farklılaşmanın İncelenmesi (Sivas İli Örneklemi)

Abstract

Bu
araştırmanın amacı; geçmişte oynanan çocuk oyunlarının tespit edilerek
günümüzdeki çocuk oyunlarıyla karşılaştırılması, benzer ve farklı yönlerinin
belirlenmesidir. Çalışmada nitel araştırma türlerinden durum çalışması deseni
kullanılmıştır. Araştırmanın çalışma grubunu Sivas il merkezinde yaşayan,
random yöntemle belirlenmiş, yaşları 20-82 arasında bulunan 50 kişi
oluşturmaktadır. Veriler altı maddeden oluşan açık uçlu görüşme formu
kullanılarak elde edilmiştir. 51-82 yaş aralığındaki 26 kişiyle görüşme
yapılmış, 20-50 yaş aralığındaki 24 kişiye ise yarı yapılandırılmış görüşme
formu uygulanmıştır. 51-82 yaş aralığında yer alan birinci gruba, kendi
çocukluk dönemlerinde oynadıkları oyunlara ilişkin sorular; 20-50 yaş
aralığında bulunan ikinci gruba ise günümüzde çocuklarının oynadığı oyunlara
ilişkin sorular yöneltilmiştir. Verilerin analizinde frekans analizi, yüzde
analizi ve betimsel analiz tekniği kullanılmıştır.  Araştırma sonuçlarına göre; geçmişte oynanan
70 farklı oyun belirlenmiş ve bunların büyük bir kısmının artık oynanmadığı
tespit edilmiştir. Günümüzde oynanan oyun sayısı ise 33 olarak belirlenmiştir.
Çocukların, geçmişte boş zamanlarının tamamını, günümüzde ise % 66.67’sini oyun
oynayarak geçirdikleri; geçmişte oyunların grup olarak oynandığı günümüzde ise
daha çok bireysel olduğu; geçmişte oyun malzemelerinin çocuklar tarafından
doğal malzemeler kullanılarak temin edilirken günümüzde daha çok hazır
oyuncakların kullanıldığı; günümüzde çocukların oyun oynayabilmeleri için
yeterince güvenli açık alanın bulunmadığı belirlenmiştir. 

Keywords

çocuk oyunları, oyuncak, oyun malzemeleri, oyun alanları

References

• Adak Özdemir, A. & Ramazan, O. (2012). Oyuncağa çocuk, anne ve öğretmen bakış açısı. Eğitim Bilimleri Araştırma Dergisi, 2(1), 2-16.
• Akbulut, D. (2009). Günümüzde geleneksel oyuncaklar. Millî Folklor, 84, 182-191.
• Artar, O. & Çelen, N. (2004). Çocuk oyunlarında üç kuşakta görülen değişimler: Kırsal kesimde bir araştırma. B. Onur ve N. Güney (Ed.). Türkiye’de çocuk oyunları: araştırmalar içinde. (s. 124-130). Ankara: Kök Yayıncılık.
• Bağlı, M. T. (2004). Çocuk bahçelerindeki oyun araçlarında sosyal etkileşim. B. Onur ve N. Güney (Ed.). Türkiye’de Çocuk Oyunları: Araştırmalar içinde. (s. 29-42). Ankara: Kök Yayıncılık.
• Bedirhanoğlu, I. (2011). İlköğretim I. kademe öğrencilerinin serbest zamanlarında oynadıkları yöresel çocuk oyunları (Erzurum ili örneği). (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Atatürk Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Erzurum.
• Bilir, Ş. & Dönmez, B. (1995) Hastanede oyun-yaş gruplarına göre hastanede yatan çocuklar, çocuk ve hastane. (2. Baskı). Ankara: Sim Matbaacılık.
• Bozkaya, J. (1992). Çocuğun oyun mekânları için olanakların araştırılması. (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). KTÜ Fen Bilimleri Enstitüsü, Mimarlık Anabilim Dalı, Trabzon.
• Büyüköztürk, Ş., Kılıç Çakmak, E., Akgün, Ö. A., Karadeniz, Ş. & Demirel, F. (2014). Bilimsel araştırma yöntemleri. (17. Baskı). Ankara: PegemA Yayıncılık.
• Canlı, G. A. (2014). Gelişen dünyada çağdaş çocuk oyun alanları. (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, İstanbul.
• Creswell, J. W. (2016). Nitel araştırma yöntemleri. Beş yaklaşıma göre nitel araştırma ve araştırma deseni. M. Bütün ve S. B. Demir (Çev.). (3. Baskı). Ankara: Siyasal Kitabevi.
• Çelebi Bayar, D. (2007). Türkiye ve Azerbaycan’daki çocuk oyunları ve oyuncaklarının karşılaştırmalı incelemesi. (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Muğla Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Çağdaş Türk Lehçeleri ve Edebiyatları Anabilim Dalı, Muğla.
• Çok, F., Artar, M., Şener, T. & Bağlı, M. (2004). Kentlerdeki açık alanlarda çocuk oyunları: Ankara örneği. B. Onur ve N. Güney (Ed.). Türkiye’de çocuk oyunları: Araştırmalar içinde. (s. 16-28). Ankara: Kök Yayıncılık.
• Egemen, A., Yılmaz, Ö. & Akil, İ. (2004). Oyun, oyuncak ve çocuk. ADÜ Tıp Fakültesi Dergisi, 5(2), 39-42.
• Erbay, F. & Saltalı, N. D. (2012). Altı yaş çocuklarının günlük yaşantılarında oyunun yeri ve annelerin oyun algısı. Ahi Evran Üniversitesi Kırşehir Eğitim Fakültesi Dergisi (KEFAD), 13(2), 249-264.
• Ergün, M. (1980). Oyun ve oyuncak üzerine. Milli Eğitim, 1(1), 102-119.
• Frost, J.L. & Campbell, S.D. (1985). Equipment choices of primary age children on conventional and creative playgrounds. Frost, J.L. & Sunderlin, S. (Eds.). In when children play. proceedings of the ınternational conference on play and play environments. Association for Childhood Education International.
• Glaser, B. & Strauss, A. L. (1967) Discovery of grounded theory: Strategies for qualitative research. Chicago: Aidine. Gökşen, C. (2014). Oyunların çocukların gelişimine katkıları ve Gaziantep çocuk oyunları. A. Ü. Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi, 52, 229-259.
• Huizinga, J. (1995). Homo ludens. M. A. Kılıçbay. (Çev.). İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
• Hüttenmoser, M. & Degen-Zimmerman, D. (1995). Room for children: Empirical studies on the importance of living environment for everyday life and development of children. National Transport and Urban Research Program No. 70 (NRP 25), Zurich.
• Kaptan, S. (1973). Bilimsel araştırma teknikleri. Ankara: Rehber Yayınevi.
• Kaya, D. (2009). Sivas’ta çocuk oyunları. 19 Aralık 2017 tarihinde http://dogankaya.com/fotograf/Sivasta_cocuk_Oyunlari.pdf adresinden alınmıştır.
• Kayar, P. (2008). Van’ın geleneksel çocuk oyunları ve bu oyunların eğitsel yönden incelenmesi. (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Yüzüncü Yıl Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Türkçe Eğitimi Anabilim Dalı, Van.
• Kim, M. (2002). Parents’ perceptions and behaviors regarding toys for young children’s play in Korea. Education, 122(4), 793-807.
• Koptagel, G. (1978). Yeşil alan gereksinimi ve düzensiz kentleşmenin yarattığı ruhsal sorunlar. Büyük İstanbul Yeşil Alan Sorunları Sempozyumu, İstanbul, 117-123.
• Kuşuluoğlu, D. D. (2013). İstanbul Kadıköy ilçesindeki çocuk oyun alanlarının nitel ve nicel açıdan değerlendirilmesi. (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). İstanbul Teknik Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, İstanbul.
• Landreth, G., Homeyer, L. & Morrison, M. (2006). Play as the language of children’s feelings. Play from birth to twelve. Contexts, perspectives and meanings. D. P. Fromberg ve D. Bergen (Ed.). New York, NY: Routledge. pp. 47–52.
• Merriam, S. B. (2015). Nitel araştırma. Desen ve uygulama için bir rehber. S. Turan (Çev. Ed.). (3. Basımdan çeviri). Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık.
• Miles, M. B. & Huberman, A. M. (2016). Nitel veri analizi. S. Akbaba Altun ve A. Ersoy (Çev.). (2. Baskı). Ankara: PegemA Yayıncılık.
• Oksal, A. (2004). Kuşaklararası oyun: yetişkin ve çocuk kültürü arasında bir köprü. B. Onur ve N. Güney (Ed.). Türkiye’de çocuk oyunları: Araştırmalar içinde. (s. 102-106). Ankara: Kök Yayıncılık.
• Onur, B. (2002). Oyuncaklı dünya. Ankara: Dost Kitabevi.
• Onur, B., Çelen, N. & Artar, M. (2004). Türkiye’de geleneksel oyuncaklar: köy-kent karşılaştırması. B. Onur ve N. Güney (Ed.). Türkiye’de Çocuk Oyunları: Araştırmalar içinde. (s. 131-137). Ankara: Kök Yayıncılık.
• Onur, B., Çelen, N., Çok, F., Artar M. & Şener Demir, T.. (2004). Türkiye’de iki kentte annelerin bakış açısıyla çocukların oyuncak gereksinmesi. B. Onur ve N. Güney (Ed.). Türkiye’de Çocuk Oyunları: Araştırmalar içinde. (s. 43-60). Ankara: Kök Yayıncılık.
• Onur, B. & Güney, N. (2004). Giriş. B. Onur ve N. Güney (Ed.). Türkiye’de çocuk oyunları: araştırmalar içinde. (s. 7-15). Ankara: Kök Yayıncılık.
• Özdemir, N. (2006). Türk çocuk oyunları I. Ankara: Akçağ Yayınları.
• Pate, R.R., Baranowski, T., Dowda, M. & Trost, S.G. (1996). Tracking of physical activity in young childre. Med. Sci. Sports Exerc., 28, 92-96.
• Patton, M. Q. (2014). Nitel araştırma ve değerlendirme yöntemleri. M. Bütün ve S. B. Demir (Çev.). (1. Baskı). Ankara: PegemA Yayıncılık.
• Pehlivan, H. (2005). Oyun ve öğrenme. Ankara: Anı Yayıncılık.
• Saracho, O. N. (2002). Developmental play theories and children’s pretend play. Contemporary perspectives in early childhood curriculum. O. N. Saracho ve B. Saracho (Ed.). pp.41-62. Greenwich: Information Age Publishing.
• Saracho, O. N. (2003). Young children play and cognitive style. Contemporary perspectives on play in early childhood education. O. N. Saracho and B. Spodek (Ed.). pp.75-96. United States of America: Age Publishing Inc.
• Schuster, C. S. & Ashburn S. S. (1992). Play during childhood. The process of human development. New York: Lippincott.
• Sevinç, M. (2004). Erken çocukluk gelişimi ve eğitiminde oyun. Ankara: Morpa Kültür Yayınları.
• Sönmez, V. & Alacapınar, F. G. (2011). Bilimsel araştırma yöntemleri. (1. Baskı). Ankara: Anı Yayıncılık.
• Spodek, B. & Saracho, O. N. (2003). Early childhood educational play. Contemporary perspectives on play in early childhood education. O. N. Saracho ve B. Spodek (Ed.). pp. 171-179. United States of America: Age Publishing Inc.
• Thompson, J. (1990). Playing at work. Community Outlook, April:15-17.
• Titman, W. (1994). Special places, special people. The hidden curriculum of school grounds. WWF UK (World Wide Fund for Nature)/Learning Through Landscapes.
• Tören, A. (2011). Erzincan’dan derlenen çocuk oyunlarının çocuk eğitimindeki yeri. (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Erzincan Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Türkçe Eğitimi Anabilim Dalı, Erzincan.
• Tuğrul, B. (2010). Oyun temelli öğrenme. Okul öncesinde özel öğretim yöntemler. (Ed. R. Zembat). Ankara: Anı Yayıncılık. ss. 187-220.
• Uluğ, H. (2007). Kuzey Adana’daki çocuk oyun alanlarının bitki seçimi yönünden irdelenmesi. (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Çukurova Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, Peyzaj Mimarlığı Ana Bilim Dalı, Adana.
• Yavuzer, H., (2000). Çocuk psikolojisi. İstanbul: Remzi Kitabevi.
• Yıldırım, A. & Şimşek, H. (2005). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. Ankara: Seçkin Yayıncılık.