Abstract
Yapısalcılık, bir metinin yüzey yapısından derin yapısına ulaşmak için bir sistemin kodlanmış bütünün kodunu çözmeye çalışan bir yaklaşımdır. Bu çalışma, Harold Pinter’in “Gitgel Dolap” (1960) adlı oyununu yapısalcı yaklaşımla inceler. Derin yapıda oyunun uyumu Ben ve Gus arasında ikili karşıtlık üzerine kurulu olup, dar bir uzamda belli bir süreliğine hapsedildikleri için mekanik davranışlar ve konuşmalar tekrarlar. Sifon ve gitgel dolap gibi somut mekanik öğeler de aynı faaliyetleri tekrarlar. Oyun bitmesine rağmen oyunun ezgisi devam eder çünkü Ben ve Gus’a tetikçi ve kurban olmaktan başka bir rol verilmez. Oyunun derin anlamına gelince, mekanizmanın işlevsel bir parçası olarak görünen bireyler mekanizmayı sorgulamaları sonucunda baskıcı mekanizmanın işleyemez duruma gelebileceğini gösterir.