Sürdürülebilir Kalkınma ve Çevre Bilincinin Oluşturulmasında Ailenin Rolü

Yıl 2011, Cilt: 14 Sayı: 14, - , 01.06.2011

Sibel Erkal , Şükran Şafak Canan Yertutan

Öz

Bilim ve teknolojideki hızlı ilerlemeler, sanayileşme, nüfus artışı, kentleşme ve çevre sorunları toplum yapısını da değiştirmekte, bu değişiklikler toplumun en önemli ünitesi olan aileyi etkilemektedir. Aile, bireyin topluma hazırlandığı, sosyalleşmenin başladığı ilk yerdir. Toplumdaki her birey ve ailenin tüketim zorunluluğu dikkate alındığında, satın alma, kullanma ve ortaya çıkan atıkların atılması konusundaki karar ve davranışların çevre korunmasında ve kirletilmesindeki rolü tartışılmaz. Çevre korunması, geliştirilmesi ve iyileştirilmesi konularında gösterilen çabaların amacı, bireylerin daha sağlıklı ve güvenli bir çevrede yaşamalarının sağlanmasıdır. Bunu sağlayacak olan da bireyin kendisidir. Çünkü çevreye zarar veren de, çevreyi koruyan ve geliştiren de bireydir. Günümüzde çevre bilinci sağlıklı bir çevrede yaşamayı, temel insan haklarından biri olarak kabul etmektedir. Bu ise ancak kaliteli bir eğitimle mümkündür. Bireyden başlamak üzere toplumun her kesimine çevre eğitimi ve bilinci verilmezse ve gerekli önlemler alınmazsa, tartışmasız içinde bulunduğumuz 21. yüzyılda çevre sorunları daha da ağırlaşacaktır.

Anahtar Kelimeler

-

Kaynakça

• Bayraktar, Meltem (1989), “Tüketici Kararları ve Çevre”, Standard Dergisi, 334(28), ss. 15–17.
• Cerit, Sevil (1984), “Nüfus ve Çevre İlişkilerine Bir Bakış”, Hacettepe Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi, 2: 2.
• Çalışkan, Mahmut (2002), “Yetişkinlerde Çevre Duyarlılığını Etkileyen Etmenler (KKTC Lefke Örneği)”, Ankara Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi, Ankara.
• Çamur, Derya ve Songül Vaizoğlu (2007), “Çevreye İlişkin Önemli Toplantılar ve Belgeler”, TSK Koruyucu Hekimlik Bülteni, 6 (4), ss. 297–306.
• Daştan, Hacer (1999), “Çevre Koruma Bilinci ve Duyarlılığının Oluşmasında Eğitimin Yeri ve Önemi (Türkiye Örneği)”, Gazi Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi, Ankara, s. 14.
• D.P.T. (1989), “Çevre ve Yerleşme, Çevre Sorunları”, Altıncı Beş Yıllık Kalkınma Planı DPT; 2174, Ankara.
• Fegebank, Barbara (1990), “Environmental Education; a Task for Home Economist”, Journal of Consumer Studies and Home Economics, 14, ss. 185-191.
• Görmez, Kemal (2007), Çevre Sorunları, Nobel Yayın Dağıtım, Ankara.
• Güler, Çağatay, Faruk Tek baş, Songül Vaizoğlu (2001), “Çevre Yönetimi”. Mesleki Sağlık ve Güvenlik Dergisi, 6, ss. 9–16.
• Gürkaynak, İpek (1993), “Kadın-Aile, Çevre”, Ankara: Ankara Üniversitesi Basımevi, Ankara.
• Kabaş, Didem (2004), “Kadınların Çevre Sorunlarına İlişkin Bilgi Düzeyleri ve Çevre Eğitimi”, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Aile Ekonomisi ve Beslenme Anabilim Dalı.
• Kahraman, Nüzhet ve Oğuz Türkay (2006), “Turizm ve Çevre”, Detay Yayıncılık, Ankara.
• Kaş, Serap (2001), “Ailede Kadının Çevre Korunması İle İlgili Davranışlarının İncelenmesi”, Hacettepe Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Ev Ekonomisi Anabilim Dalı, Bilim Uzmanlığı Tezi, Ankara.
• Kozak, Meryem (1991), “Ekonomik Kalkınma ve Çevre Duyarlılığı”, Standard, 32(380), ss. 35–39.
• Küçüktüvek, Dudu (2007), “Kadınların Çevre Korumaya Yönelik Mevcut Bilgi Ve Tutumlarının Saptanması (Afyonkarahisar İli Örneği)”, Gazi Üniversitesi, Aile Ekonomisi ve Beslenme Anabilim Dalı, Yüksek Lisans Tezi, Ankara.
• KYOTO (2009), “Birleşmiş Milletler İklim Değişikliği Çerçeve Sözleşmesine Yönelik Kyoto Protokolüne Katılmamızın Uygun Bulunduğuna Dair Kanun”, Kanun No: 5836, Resmi Gazete, 17 Şubat 2009, Sayı 27144.
• Nazlıoğlu, Meral (1991a), “Sürdürülebilir Kalkınma Açısından Kadın ve Çevre”, Sürdürülebilir Kalkınma El Kitabı, Türkiye Çevre Sorunları Vakfı Yayını, Ankara, ss. 99–111.
• Nazlıoğlu, Meral (1991b), “Çevre Eğitiminin Önemi”, Çevre Üzerine, Türkiye Çevre Sorunları Vakfı Yayını, Önder Matbaası, Ankara, ss. 249–265.
• Özoğlu, Süleyman Çetin (1993), “Yaygın Eğitim Düzeyinde Çevre İçin Eğitim”, Çevre Eğitimi, Türkiye Çevre Vakfı, Önder Matbaası, Ankara, ss. 65–83.
• Öztek, Zafer (2006), “İlk ve Ortaöğretimde Çevre Eğitimi”, II. Çevre Hekimliği Kongre Kitabı, 18–21 Ocak, Ankara, ss. 210–212.
• Şafak, Şükran ve Sibel Erkal (1995), “Ailelerin Evle İlgili Faaliyetlerde Çevre Korunmasına İlişkin Davranışlarının İncelenmesi”, Standard Dergisi, 34(405), ss. 84–90.
• Şafak, Şükran ve Sibel Erkal (1999), “Çevre Eğitimi ve Aile”, Eğitim ve Bilim Dergisi, 23(112), ss. 63–66.
• Ünal, Sevil ve Ebru Dımışkı (1999), “Unesco-UNEP Himayesinde Çevre Eğitiminin Gelişimi ve Türkiye’de Ortaöğretim Çevre Eğitimi”, Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 16–17, ss. 142–154.
• Ünlü, Halil (1992), “Çevre Bilinci Halkın Katılımı”, Çevre Koruma, 20. Yıl Özel Sayısı, 8.
• Yıldız, Kazım, Şengün Sipahioğlu, Mehmet Yılmaz (2005), Çevre Bilimi, Gündüz Eğitim ve Yayıncılık, Ankara.
• Yücel, Mustafa, Faruk Altunkasa, Sonay Güçray, Cengiz Uslu, Nuriye Peker Say (2006), “Adana’da Çevre Duyarlılığı Düzeyinin ve Geliştirme Olanaklarının Araştırılması”, Akdeniz Üniversitesi Ziraat Fakültesi Dergisi, 19 (2), ss. 217–228.